Κείμενο συλλογικής παρέμβασης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές
Η τελευταία διπλή εκλογική αναμέτρηση πριν λίγους μόνο μήνες, ήρθε να σηματοδοτήσει -ομολογούμε με ακόμη πιο απογοητευτικό τρόπο- το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Μια εποχή που άρχισε με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ίσως και λίγο πιο πίσω, κι η οποία έκλεισε τις πόρτες της στην ιστορία, με την θριαμβευτική επικράτηση μιας… κανονικότατης δεξιάς.
Η νέα κατάσταση πραγμάτων, δυστυχώς δεν φαίνεται να γνωρίζει μεταβατικό στάδιο, όσο κι αν οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα κληθούν να σταθμίσουν εκ νέου την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με τα ως τώρα σημάδια να προμηνύουν σαφή μετατόπιση από την σκληρή νεοφιλελεύθερη δεξιά, στην εξ ορισμού βάρβαρη και απάνθρωπη, νεο-φασιστική στην ουσία της, ακροδεξιά. Αυτή που έχοντας καπηλευθεί σκόπιμα και κατόπιν σχεδιασμού έναν αντί-συστημικό μανδύα, απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, προσφέροντας τις καλύτερες υπηρεσίες της, όχι τυχαία και με ιστορικές αποδείξεις, στην εξουσία που προσποιείται πως μάχεται. Αλλά γι αυτά θα έχουμε καιρό να μιλήσουμε και δυστυχώς, να τα αντιμετωπίσουμε.
Σε λίγα 24ωρα, μια ακόμη αλλά διαφορετικού είδους εκλογική διαδικασία, δεν θα οδηγήσει σε ανατροπή της πολιτικής κατάστασης, ωστόσο αποτελεί ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για αυτά που έρχονται και τις μάχες που ως κοινωνία καλούμαστε να δώσουμε. Πολλές φορές και με τον ίδιο τον… κακό εαυτό μας. Μια εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη των νέων δημοτικών και περιφερειακών Αρχών.
Από μόνες τους οι εκλογές αυτές για κάποιο κόσμο έχουν σίγουρα την σπουδαιότητα τους, ακόμη κι αν αφαιρέσουμε το όποιο πολιτικό, ιδεολογικό ή και κοινωνικό υπόβαθρο. Οι πρόσφατες καταστροφές, άλλωστε, απέδειξαν με τον πιο δραματικό τρόπο, πως και σε επίπεδο δήμων και περιφερειών, το κράτος – υπηρέτης συμφερόντων και μάλιστα μεγάλων και απολύτως κερδοσκοπικών, όπως και η λογική κόστους – οφέλους, φτάνει ως νοοτροπία και εφαρμογή, ακόμη και στην πιο μικρή κοινότητα της ελληνικής επαρχίας. Με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
Στον αντίποδα, ακόμη κι αν μιλάμε για κάλπες τοπικών και περιφερειακών διαστάσεων, κανείς και καμιά πλέον δεν αμφιβάλλει, πως σε μια δημοκρατία σε αποδρομή, σε ένα αστικού τύπου πολίτευμα κάκιστου ύφους και χαρακτήρα, με πολυεπίπεδες παθογένειες, χειραγωγήσεις και παράπλευρες εξωθεσμικές εξουσίες, καθώς επίσης και με μηχανισμούς επιβολής αναχρονιστικών και κατασταλτικών, συχνά δε και βίαιων εξαναγκασμών, η όποια εκλογική διαδικασία, είναι το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να απελευθερώσει τουλάχιστον για λίγο τον λαό και τις κοινωνίες μας από τον ζυγό ενός μετά- και κρυφό- μεσαίωνα. Το αντίθετο, απαιτούνται άλλου είδους και χαρακτήρα αντιδράσεις και αντιστάσεις.
Παρόλα αυτά όμως είναι ένα -έστω περιορισμένης κλίμακας- στοίχημα, πρώτα από όλα για εμάς τους ίδιους. Αν δηλαδή λίγους μήνες μετά την σαρωτική επικράτηση της δεξιάς και λίγες μόνο ημέρες μετά την εκλογή στην προεδρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας αμφιλεγόμενης και παντελώς άγνωστης συνταγής επικοινωνιακής…οδοντόπαστας, έχουμε κι εμείς σαρωθεί από την εχθρότητα ή και την ανοησία των εποχών, ή μπορούμε να ελπίζουμε πως μια χαραμάδα, αυτή της κάλπης και ειδικά σε έναν θεσμό που δημιουργήθηκε για να λειτουργεί αυτοδιοικητικά, είναι μια αρχή για να ρίξουμε φως στο μαύρο “σκοτάδι” του φοβικού και τελευταία ανατριχιαστικού, ετεροπροσδιορισμού.
Πιο απλά, αν είχε και συνεχίζει να έχει νόημα ο αγώνας μας για τους ανθρώπους και το περιβάλλον, για την ίδια τη ζωή και την επιβίωση μας σε τόπους πραγματικούς και όχι τόπους – εμπορεύματα, αν τα ματωμένα δικαιώματά του λαού μας και τις ιστορικές κατακτήσεις του πρέπει να τα κρατήσουμε όρθια για να τα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές, αν η ίδια μας η καθημερινότητα πρέπει να παραμείνει ανθρώπινη ή να την πετάξουμε και αυτή στα άγρια θηρία των εξουσιών και παραεξουσιών, στους επιχειρηματίες και τα κάθε λογής ανδρείκελα τους. Αν εν τέλει, οφείλουμε στους τόπους, στις ζωές και στα παιδιά μας, κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε σήμερα, αυτήν την άνευ προηγουμένων και απολύτως αποκρουστική, δυστοπία.
Αν λοιπόν πραγματικά “τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή“, όσο κι αν μια εκλογική διαδικασία δεν είναι τίποτα δα το… απελευθερωτικό, οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης κι όχι μόνο από ιστορική και θεωρητική άποψη ή νοσταλγική διάθεση είναι ίσως το πιο κοντινό στη κοινωνία βήμα, μήπως και αλλάξουμε βηματισμό ή ακόμη τολμήσουμε κάποιον δρασκελισμό. Ξεκινώντας δηλαδή από κάτι μικρό ή λιγότερο μεγάλο, από μικρούς δήμους, κοινότητες, περιφέρειες, για να αναμετρηθούμε αύριο με κάτι πολύ μεγαλύτερο…
Στην κατεύθυνση αυτή, εκεί έξω στον αυτοδιοικητικό στίβο, έχει αποδειχθεί και στα δικά μας μέρη (Κεφαλονιά, Ιθάκη, Περιφέρεια Ιονίων Νήσων), πως εκτός από φίλους, μπατζανάκηδες και… αφεντικά, συμμετέχουν και δυνάμεις, πρόσωπα ή σχήματα που έχουν αποδείξει με τον πιο αναμφίβολο τρόπο, σε ποια πλευρά της κοινωνίας και του λαού μας έχουν ταχθεί. Και είναι αυτές οι δυνάμεις που είτε μέσα στα θεσμικά όργανα είτε έξω στο δρόμο μαζί μας, έδωσαν τον δύσκολο αλλά όμορφο αγώνα. Υπερασπίστηκαν ανθρώπους, τόπους και αξίες, συνδιαμόρφωσαν αγωνιστικά μέτωπα, έδωσαν βήμα σε ανένταχτους και κινήματα ξεπερνώντας την όποια εσωστρέφεια του παρελθόντος, στάθηκαν μπροστά και δίπλα σε διώξεις και απέναντι στην αστυνομική (ή λιμενική) καταστολή, προώθησαν τα δίκαια αιτήματα των τοπικών κοινωνιών μας, έβγαλαν στη φόρα τις εγκληματικές πολιτικές και καταστροφικές διαστάσεις μιας εξουσίας (τοπικής ή περιφερειακής) που επεδίωξε και κατάφερε να λειτουργεί σε κάποιες περιπτώσεις κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της κεντρικής εξουσίας, ενώ σε άλλες ως χρήσιμος και υπάκουος “υπηρέτης”.
Είναι εκείνες οι δυνάμεις, τα πρόσωπα κι εκείνοι οι σχηματισμοί με τους οποίους προχωρήσαμε μαζί, που είτε συμφωνούμε σε όλα είτε όχι, ενωθήκαμε ανοικτά και μαχητικά χωρίς ιδεοληψίες και αναθέματα όταν έπρεπε να υπερασπιστούμε τους τόπους μας. Εκείνες που πιασμένοι χέρι – χέρι, φωνάξαμε και συνεχίζουμε να φωνάζουμε, πως η Κεφαλονιά, η Ιθάκη, το Ιόνιο ολόκληρο, έχει ιδανικά, ούτε ξεπουλιέται, ούτε ξεπουλά.
Με αυτές, λοιπόν, τις δυνάμεις, τα σχήματα αλλά και τα πρόσωπα που η αγωνιστική τους συνέπεια εξασφαλίζει πως θα ξανασυναντηθούμε όπου και όποτε χρειαστεί, θεωρούμε πως έχουμε χρέος συμπαράταξης στον εκλογικό τους αγώνα και υπερψήφισης των συνδυασμών τους σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή για τους τόπους αλλά και τις ζωές μας.
(Ακολουθούν υπογραφές)
Πέτρος Πετράτος
Στρατούλα Θεοδωράτου
Τάσος Καβαλλιεράτος
Ελένη Αθανασοπούλου
Ελένη Τζιβρά – Χιόνη
Γεράσιμος Χιόνης
Γιάννης Διγαλέτος
Τέση Λαζαράτου
Κώστας Αλιβιζάτος
Κυριάκος Θωμάς
Σταύρος Αντύπας
