Ιούνιος 1975 στα Φαρακλάτα
Τότε ήμουν μαθήτρια της Στ Τάξης του Δημοτικόυ Σχολείου Φαρακλάτων και η δασκάλα μας η κ. Σοφία Λάζαρη μας είπε:
“Παιδιά μου, είναι η τελευταία σας χρονιά στο σχολείο κ θέλω να έχετε μια όμορφη ανάμνηση , φυτεύοντας δέντρα στον προαύλιο χώρο του σχολείου”.
Είμασταν δώδεκα παιδιά στην έκτη τάξη και κάθε ένα παιδί φύτεψε απο ένα δεντράκι.
Εγώ, συγκεκριμένα φύτεψα το αριστερό πεύκο, το οποίο βρισκόταν στην είσοδο του σχολείου……… μέχρι χθες που αντίκρησα τον γερανό να το ρίχνει κάτω ,μετά απο 49 χρόνια.
Τα καλοκαιρια, κουβαλούσα το νερό από το πηγάδι που βρισκόταν στο προαύλιο του σχολείου και το πότιζα. Μεγάλωνε και το καμάρωνα, γιατι για εμένα ήταν και θα παραμείνει μια όμορφη και γλυκιά ανάμνηση των μαθητικών μου χρόνων απο τα Φαρακλάτα.
Αγαπώ πολύ το χωριό μου, γιατί εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα .
Όμως χθες αισθάνθηκα απογοήτευση, προδοσία και ντροπή . Αν το δεντράκι αυτό το είχε φυτέψει κάποιος άλλος επώνυμος , το δεντράκι αυτο θα είχε άλλη αντιμετώπιση και σίγουρα θα ήταν ακόμη ΖΩΝΤΑΝΟ. Αλλά, σε αυτή τη ζωή δυστυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι.
Σας ευχαριστώ
Η μαθήτρια της Στ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Φαρακλάτων
Πολλάκη Μαρια του Γερασίμου
(η φωτογραφια δεν έχει σχέση με το συμβάν)
