~«Γιατί στην Κεφαλλωνιά υπάρχει τόση βλαστήμια;»
~«Γιατί υπάρχει μεγάλη πίστη!» μου απήντησε·
ο Πατέρας μας Γεράσιμος Φωκάς, ο μακαριστός Δεσπότης Κεφαλληνίας.
Μιά διαχρονικά αποκαλυπτική καί πολύτιμη μαρτυρία, που μπορεί να ερμηνεύσει στους Κεφαλλωνίτες, στους Έλληνες γενικώτερα, βαθύτερα και όχι επιδερμικά, τα αίτια τής ατίθασης συμπεριφοράς τους,
τής υπαρξιακής συγκρούσεως τους και σχεσης τους με τον Θεό, τον εαυτό τους καί τούς άλλους.
Όργανον τής Χάριτος· φορέας τού Αγίου Πνεύματος, ο Πατέρας μας Γεράσιμος Φωκάς·
όχι ευσεβιστικός
και ηθικολογικός, αλλά βαθύς μύστης των πραγμάτων τού Θεού· με έναν ενθουσιασμό και μιάν απλότητα Παιδιού· πλήν, καθόλου αφελής.
Σε ορισμένα, «φερέλπιδα», «ουμανιστικά» που του έλεγα καμμιά φορά, μου απαντούσε, «Αυτά είναι αφελότητες!» Αλλού είναι το βαθύτερο νόημα στην αληθινή σχέση με τον Θεό.
Κάποτε ταξιδεύοντας μαζί του γιά την Αθήνα, τον ρώτησα :
~«Γιατί στην Κεφαλλωνιά υπάρχει τόση βλαστήμια;»
~«Γιατί υπάρχει μεγάλη πίστη!» μου απήντησε.
Πόσοι δεν θα σκανδαλισθούν απ’αυτήν την απάντηση·
από αυτήν την καινοτόμο και ορθόδοξα ρηξικέλευθη οπτική τού καλού λογισμού, τού Πατρός Γερασίμου Φωκά.
Και επειδή πολλοί πιθανότατα δεν θα εννοήσουν το βαθύτερο νόημα της και θα την παρερμηνεύσουν, ας πούμε επεξηγηματικά μόνον τούτο :
Πρόκειται γιά την άστοχη έγερση τού Παιδιού προς τον Θεό Πατέρα,
που δείχνει ωστόσο πως το Παιδί και Τον αναγνωρίζει, και παραδέχεται την Δύναμη Του.
Η ύβρις είναι το παράπονο που βγάζει, επειδή δεν κατανοεί το πάνσοφο σχέδιο Του.
Είναι σαν να του λέει : Γιατί ωρέ Πατέρα δεν μου παίρνεις το ποδήλατο!; -Το όποιο «ποδήλατο»- Αφού έχεις την Δύναμη !
Η οπτική αυτή τού Πατρός Γερασίμου Φωκά, ερμηνεύει τον ξεχωριστό τρόπο σχέσεως που έχει ο Κεφαλλωνίτης με τον Θεό, γενικώτερα ο Έλληνας με τον Θεό, που δεν βολεύεται στο λίγο, αλλά αποζητά το όλον.
Ζητά να καταλάβει.
Ζητά να συναντηθεί μαζί Του, ν’αγκαλιασθεί με τον Θεό του, και γιά να συμβεί αυτό, εν ανάγκη πολλές φορές να συγκρουσθεί μαζί Του,γιά να πάνε στο τέλος μιά βόλτα στο Πάντα.
Είναι αυτό που λέει ο Άγιος Πατήρ Πορφύριος, πως σε συμφέρει να έχεις καυγά με τον Θεό και να έχεις όμως
-όπως οι αληθινοί γονείς με τα αληθινά παιδιά- σχέση μαζί Του· παρά να τον «σέβεσαι», δηλαδή ψευτοσέβεσαι.
Τηρώντας κάποιες τυπικές εξωτερικές υποχρεώσεις, χωρίς να έχεις καμμία περαιτέρω πραγματική, υπαρξιακή, σχέση μαζί Του.
Μένοντας ως το τέλος, εντός εισαγωγικών «σωστός» και αδιάβροχος στη ευεργετική βροχή τού Θείου ελέους,
απ’την οποία κανείς πρέπει, τον συμφέρει, να βραχεί,
και να μην μείνει ατσαλάκωτος,
«καλός» γιά τον κόσμο
και για τον Θεό «άγνωστος».
Νομίζω, πως θα ήθελε να κατατεθεί αυτό, ο Άγιος Πατήρ Γεράσιμος Φωκάς,γιά να ρίξει φως τόσο στούς Κεφαλλωνίτες, γιά τα βαθύτερα αίτια τής συμπεριφοράς τους, και τής υπαρξιακής συγκρούσεως τους με τον Θεό,τον εαυτό τους, και τους άλλους· όσο και στον υπόλοιπο κόσμο που την παρατηρεί αυτήν την συμπεριφορά και τις περισσότερες φορές την δυσερμηνεύει.
Υπόδειγμα μιάς τέτοιας υπαρξιακής αγωνίας και πάλης με τον Θεό, υπήρξε ο Πατέρας τού Πατρός Γερασίμου, Σπυρίδων Φωκάς, και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Άγιο να μελετήσει το φαινόμενο από κοντά.
~«Ούτε μοναχός στο Άγιον Όρος δεν έχει τόσο κουβεντολόϊ με τον Θεό όλη μέρα, όλη μέρα, όσο έχει ο Πατέρας μου. Φυσικά βρίζοντάς τον· όμως έχουν σχέση· ζωντανή!»
Μου είχε πεί ο Πατήρ Γεράσιμος, και πολλά είχα καταλάβει απ’αυτό.
(Οι κακοπροαίρετοι βέβαια, το μόνο που θα καταλάβουν, κάνοντας εντελώς λάθος, είναι πως αυτό που λέμε εδώ, είναι να βρίζουμε τον Θεό.)
Πόση υπομονή
(να περιμένει να βγει όλο το δηλητήριο),
και προσευχή, και αληθινή αγάπη (όχι γλυκερή αγαπολογία) χρειάσθηκε να κάνει ο Πατέρας Γεράσιμος Φωκάς
για τον Πατέρα του (καί υπέρ κάθε ανθρώπου),
γιά να μπορέσει τελικά
να μεταστοιχειώσει, την άψινθο τού πικρού (ύβρις)
σε μέλιτος γλυκύ (αλλαγή νού, μετά την αλλαγή νούς, μετάνοια),
μέσα στην ψυχή τού Πατέρα του,
ο οποίος τελικά
μετά από μιά ολόκληρη Οδύσσεια πάλης, όλη του την ζωή με τον Θεό,
είπε και πραγματικά καί συγκλονιστικά στο τέλος, το, «Σοί Κύριε»!
ενώ ο εκλεκτός Υιός του είχε την άρρητη συγκίνηση να τον κοινωνήσει.
///
Ο Πατέρας μας καί Δεσπότης Γεράσιμος Φωκάς,
έφθασε στη ζωή του,
στην πιό μεγάλη μέρα τής γής
τής πιό μεγάλης και φωτεινής, τού θερινού ηλιοστασίου, (21/6)…
καί την επομένη… (22/6),
λες και δεν μπορούσε πιά να γυρίσει σε κάτι λιγώτερο,
αναζητώντας περισσότερο φώς, έφυγε…
τον δέχθηκε ο ουρανός.
…Δεν μπορούσε να ζήσει
σε λιγώτερη αλήθεια,
έξω από το θάλπος τού ακτίστου φάους…
Καί ακριβώς στέλνουμε το δίδαγμα που βγαίνει από την μαρτυρία μας γι’αυτόν,μετά την επέτειο τής αναχώρησης του·
για να δείξουμε προς τα εκεί·
στην αναπάντεχη άνοιξη,
στο “ουκ έσται τέλος” προς το οποίο αυτός πορεύθηκε,
καί που οπωσδήποτε επιθυμία του είναι, η ζωή του, ο βίος του, να μην μάς συγκινούν απλώς επιδερμικά, αλλά να προχωρήσουμε στην αλλαγή νού·για να συμπορευθούμε, στο εδώ καί στο εκεί, μαζί του.
Χαίρε Δέσποτα Πατέρα·
η Κεφαλλωνιά, εσού αγαπημένη,
από σένα
περιμένει.
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
