Σούρουπο σε κάποια παραλία. Εκείνη 85+, εκείνος κάπου 50. Εκείνη με μπαστουνάκι, κυρτωμένη, ταλαιπωρημένη από τις δυσκολίες της ζωής, εκείνος πλάι της. Μάνα και γιος. Είχε φέρει τη μανούλα του να κολυμπήσει.
Εκείνη άφησε το μπαστουνάκι της έξω στην αμμουδιά κι εκείνος την έπιασε αγκαζέ που έλεγαν παλιά. Με προσεκτικά βήματα μπήκαν στη θάλασσα κι ακόμη πιο προσεκτικά την κρατούσε βήμα-βήμα. Πιο πολύ όμως με αγάπη.
Πήρε αρκετή ώρα για να φτάσουν στο σημείο που θα την άφηνε να κολυμπήσει μόνη της και πάλι, ακόμη κι όταν την άφησε, ήταν κοντά της διακριτικά να τη φυλάει. Το κολύμπι κράτησε 10-15 λεπτά και μετά πήγε πάλι διακριτικά πλάι της και την βοήθησε να βγουν έξω.
Πριν 50 χρόνια περίπου, οι όροι θα ήταν αντεστραμμένοι. Θα ήταν εκείνη που κάπου στα 35 της, στα ντουζένια της και ως μάνα και ως γυναίκα θα πρόσεχε το αγοράκι της που (τότε μάλλον με μπρατσάκια) θα έκανε τα πρώτα του πλατσουρίσματα, έχοντας τα μάτια της χίλια.
Η σχέση μας με τους γονείς μας και πολλών από εμάς με τις μανάδες μας πολυπαθείς, ζόρικες και συχνά παρεξηγημένες.
Μόνο όμως όταν έχεις την ευλογία να έχεις τους γονείς σου ή μόνο την μανούλα σου ή τον μπαμπάκα σου πλάι σου να τον φροντίζεις κι ειδικά όταν έχεις κι εσύ παιδιά μπορείς να καταλάβεις πόσα πέρασαν κι αυτοί.
Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.
Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε.
Via : Stefanos Xenakis
ΠΗΓΗ: Ονειρο ήτανε…
