Η ιστορία του “Ρομπόλη” . Γράφει ο Ηλίας Τουμασάτος

Κάποτε σ’αυτό το σπίτι μπορούσε κανείς να βρει το καλύτερο κρασί στον Αγκώνα, για να μην πω στη Θηνιά ολόκληρη. Ο ιδιοκτήτης του άλλωστε, ο Παναγής Κουμάτος, έφερε το παρατσούκλι “Ρομπόλης”.

Κολλητός φίλος του πατέρα μου, ο Παναής ήταν πρόεδρος, ο Αλέξης γραμματέας, χαρακτήρες διαμετρικά αντίθετοι – μάλλον αυτό τους έκανε να ταιριάζουν. Φωνακλάς, νευρικός και βλάσφημος ο Παναής (αλλά ψυχούλα), ήρεμος σε βαθμό κακουργήματος ο πατέρας μου, περνάγανε ώρες (μαζί με τους δυο άλλους κολλητούς τους, τον Γεράσιμο Φιλιππάτο “Νταμιζάνα” και τον Γρηγόρη Τουμασάτο (“Νοδάρο”), όλο βρίσκοντας την αφορμή να κάνουνε κάτι παρέα. Κάτι να ξεχορταριασουνε, κάτι να μαστορέψουνε, κάτι να μουντίσουνε, ή να πούνε τα αστεία τους τα απογεύματα που ο πατέρας άνοιγε το γραφείο της Κοινότητας. Η γυναίκα του Παναγή, η Μαργαρίτα, μια αριστοκρατική κυρία από το Ληξούρι…έσπευδε διακριτικά να μαζέψει τον Παναγή όταν τα καντήλια κατέβαιναν με καταιγιστικούς ρυθμούς: “Παναγή, ντροπής, μέσα στο ξένο σπίτι”. “Δουλειά σου, όπως θέλω θα μιλώ…” δεν άκουγε κανενανε ο Παναής, τιμούσε και δεόντως τα κρασιά του, -μα να μην τα δοκιμάσει;- και το κρασί όσο να πεις λύνει τη γλώσσα.

Τώρα το σπίτι του Ρομπόλη κι η αποθήκη με τα μεγάλα βουτσιά είναι ένα ερείπιο που χάσκει. Κάθε φορά που περνάω κοντοστέκομαι μήπως ακούσω καμιά Χριστοπαναγία αλλά…μάταια. Από την παρέα έφυγε πρώτος ο Παναής… στα τελευταία του χρόνια ένα εγκεφαλικό τού είχε πάρει τη μιλιά κι έπρεπε να γράφει αυτά που ήθελε να πει… κι έτσι πήγανε καλιά τους οι Χριστοπαναγίες, τί να πρωτογράψει. Δεν το ξεπέρασε ο πατέρας αυτό, ήτανε και μια ηλικία…

Θυμάμαι πάντως όταν ακόμα ήταν όλοι στα καλά τους να στενοχωριούνται (και ο Παναής να κατεβάζει τα σχετικά καντήλια) για τον πλάτανο του χωριού που “κιντυνεύει να ξεραθεί”. “Μα πού εματακούστηκε να ξεραθεί ο πλάτανος!!!” “Πώς να κάμουμε να συνέρτει?”