Συμπληρώθηκαν πριν λίγες ημέρες δυο χρόνια από το δυστύχημα στα ΤΕΜΠΗ. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες κατέβηκαν στις πλατείες και στους δρόμους ζητώντας δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων.
Η κινητοποίηση του Λαού μας ήταν πρωτόγνωρη, και αυτό αποτελεί ένα ενθαρρυντικό σημάδι ότι η κοινωνία των πολιτών παραμένει ακόμα ενεργή και διεκδικεί. Επιζητεί να πέσει άπλετο φως στην τραγωδία των Τεμπών, αλλά και αναζητεί διέξοδο μπροστά στα συσσωρευμένα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η κρίση του πολιτικού συστήματος στην χώρα μας.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΟΜΩΣ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ;
Εάν γνώριζε πόσο επικίνδυνο είναι το ταξίδι Αθήνας –Θεσσαλονίκης, “δεν θα εμπιστευόταν το τρένο ούτε να στείλει λαχανικά” , λέει η Μαρία Καρυστιανού, που έχασε την 20χρονη κόρη της . “Η συγκάλυψη της αλήθειας για το έγκλημα αυτό είναι προσβολή προς τα παιδιά μας” δηλώνει άλλη χαροκαμένη μάνα , ενώ η Ευδοκία Τσαγκλή η όποια επιβίωσε από το δυστύχημα με σοβαρούς τραυματισμούς είπε ότι: στο τέλος θα μας πουν ότι φταίμε και εμείς που επιβιβαστήκαμε στο τρένο.
Η τραγωδία αποδόθηκε αρχικά στο ανθρώπινο λάθος συμφώνα με τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού , κάτι που εν μέρει ισχύει, αλλά κανείς εξαρχής δεν ήθελε να πιστέψει ότι αυτός ήταν ο αποκλειστικός λόγος του δυστυχήματος.
Πέρα από την τραγική απώλεια των πενήντα εφτά ανθρώπων, είχαμε στη συνέχεια και νέο δυστύχημα , με την προσπάθεια συγκάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών. Το μπάζωμα που έγινε , η απόκρυψη κρίσιμων στοιχείων για τα αίτια του δυστυχήματος , η αποκάλυψη ότι μετά τη σύγκρουση ξέσπασε φωτιά και έκαψε παιδιά που ήταν ακόμα εν ζωή, αλλά και η εξεταστική επιτροπή στη βουλή που εξελίχθητε σε φιάσκο. Όλα αυτά συνέβησαν με πρωτοφανείς κυβερνητικές παρεμβάσεις , και χωρίς να κληθούν κρίσιμοι μάρτυρες για να καταθέσουν. Πάντοτε με μεγάλη σπουδή από πλευράς της κυβέρνησης για να κουκουλωθούν τα πάντα.
Σήμερα πλέον η θεωρεία του ανθρώπινου λάθους δεν στέκεται, εγκαταλείπεται ακόμα και από τους εμπνευστές της, μετά από την πίεση που άσκησε η κοινωνία και οδεύουμε στη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, και σε πρόταση δυσπιστίας που θα κατατεθεί προσεχώς από την αντιπολίτευση.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΟΜΩΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΠΛΑΝΑΤΑΙ.
Ακόμα και αν υπάρξει δικαιοσύνη για τα Τέμπη και έρθουν όλα στο φως, παρά τις δίκαιες επιφυλάξεις του καθενός μας, τι θα γίνει με το πολιτικό σύστημα που γεννά αυτές τις τραγωδίες, και πότε επιτέλους θα υπάρξει κάθαρση; Πότε επιτέλους αυτή η χώρα θα σεβαστεί τους πολίτες της και τον εαυτό της ;
Είναι διάχυτη σήμερα η αίσθηση ότι οι θεσμοί του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν λειτουργούν με τον αρμόζοντα τρόπο. Όλα τα δημοκοπικά δεδομένα συνηγορούν σε αυτό. Τελευταία ερευνά της Public issue η οποία μετράει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, Δικαιοσύνη και δικαστές, Αστυνομία, Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, Βουλή, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, βουλιάζουν στις μετρήσεις με τις αρνητικές δηλώσεις να υπερβαίνουν το 60%.
Με το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων να επιδεινώνεται, γεγονότα και θέματα της επικαιρότητας (υποκλοπές, Τέμπη, εγκληματικότητα, πόλεμος στην Ουκρανία, εισβολή Ισραήλ στη Γάζα) έχουν συσσωρεύσει αρνητικά βιώματα και συναισθήματα σε ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο που δεν εμπιστεύεται πια τους βασικούς πυλώνες του κράτους και του πολιτικού συστήματος.
Η χώρα παραμένει καταχρεωμένη, με ένα παραγωγικό μοντέλο που στηρίζεται στον τουρισμό και τελευταία στην εκποίηση ακινήτων που αγοράζουν οι ξένοι, χωρίς βιομηχανική παράγωγη, με κατεστραμμένη τη γεωργική παραγωγή, με σκοτεινό το δημογραφικό της μέλλον και με τους επιστήμονες της που θα την βοηθούσαν σε μια τεχνολογική και ψηφιακή εξέλιξη , να την εγκαταλείπουν.
Εν γένει η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η άνοδος της ακροδεξιάς είναι απόρροια της ευρείας κοινωνικής αμφισβήτησης απέναντι σε κόμματα, πρόσωπα και πολιτικές πρακτικές που έχουν συμβάλει στα έντονα φαινόμενα κρίσης των τελευταίων δεκαετιών, οδηγώντας παράλληλα μεγάλα τμήματα του κοινωνικού σώματος στην απογοήτευση και την παθητικότητα.
Η κρίση του πολιτικού συστήματος συνδέεται άμεσα με τα ζητήματα της ικανότητας του κράτους και των διοικητικών μηχανισμών του να μπορεί να ανταποκρίνεται με αποτελεσματικό τρόπο στις ανάγκες της κοινωνίας , στην ασφάλεια της , αλλά και στην αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων που την απειλούν.
Η χώρα όμως σήμερα, στερείται όχι μόνο μιας αποτελεσματικής κυβέρνησης αλλά και ισχυρής αντιπολίτευσης. Ούτε το ένα έχει, ούτε το άλλο.
Οι ογκώδεις διαδηλώσεις πριν λίγες ημέρες είχαν ως μεγάλη αφορμή όχι μόνο την μέχρι τώρα διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών από την κρατική εξουσία, αλλά εξέφρασαν συνάμα και την κοινωνική οργή για την δύσκολη καθημερινότητα του πολίτη υπό το βάρος της κρίσης αξιών αλλά και της ακρίβειας που συνθλίβει το πραγματικό εισόδημα.
Μπροστά στη δύσκολη αυτή πραγματικότητα η κεντροαριστερά όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη , οφείλει να δώσει την δική της απάντηση. Διατυπώνοντας την δική της κυβερνητική πρόταση.
Μια τέτοια πρόταση οφείλει να είναι νεωτερική, ριζοσπαστική, αντισυμβατική, μεταρρυθμιστική και δημοκρατική. Να ιεραρχεί τις ανάγκες, να κοστολογεί τις προτάσεις, και να καταλήγει σε ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, για το οποίο θα ζητηθεί η ετυμηγορία του λαού.
Αυτό είναι το δύσκολο έργο. Η πρόκληση είναι μεγάλη, αρκεί να υπάρξει μυαλό και τόλμη.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΚΑΤΟΣ
