Τα οπωροκηπευτικά προϊόντα αποτελούν ένα ελκυστικό πανόραμα τόσο στους πάγκους των οπωροπωλείων όσο και στα σουπερμάρκετ. Πόσα όμως και ποια από αυτά είναι εγχώριας προέλευσης, δεν είναι εύκολο να αναγνωριστεί αν δεν υπάρχει ευδιάκριτη σήμανση προέλευσης η οποία είναι υποχρεωτική.
Συχνά συναντάμε σημάνσεις, όπως π.χ. λεμόνια Τουρκίας, πεπόνια Ισραήλ, λωτοί Fyrom, πιπεριές και αγγουράκια Ιορδανίας, ακτινίδια Χιλής, μανιτάρια Πολωνίας, καρπούζια Αλβανίας, πατάτες Αιγύπτου, κρεμμύδια Ινδίας, μπανάνες Γουατεμάλας, κλπ. Σ’ άλλα όμως προϊόντα όπως ντομάτες, μπρόκολα, κουνουπίδια κλπ, κατά κανόνα δεν υπάρχει σήμανση με συνέπεια αυτά να θεωρούνται από τον καταναλωτή ως εγχώρια.
Ως γνωστόν, οι εισαγωγές μεγάλης ποικιλίας και σημαντικών ποσοτήτων οπωροκηπευτικών προϊόντων είναι κανόνας όλη την χρονιά, καθ’ όσον βιώνουμε την Ενιαία Εσωτερική Αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και την ελεύθερη σχεδόν εισαγωγή από τρίτες χώρες.
Τελευταία ο καταναλωτής βιώνει καθημερινά το φαινόμενο της εποχής, την «ακρίβεια», η οποία προφανώς δεν οφείλεται στις τιμές παραγωγού, αλλά στους μηχανισμούς «τερτίπια» της αγοράς, παρά τους ελέγχους από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Οι τιμές πρέπει να ανταποκρίνονται στην προστασία του γεωργικού εισοδήματος, στο λογικό κέρδος του εμπόρου και στην αγοραστική δύναμη του καταναλωτή. Η ανάπτυξη και η πρόοδος που όλοι θέλουμε και επιδιώκουμε δεν μπορεί να γίνει με εισαγωγές προϊόντων που μπορούμε να παράγουμε στην πατρίδα μας. Η χώρα που κάνει εισαγωγές γίνεται ολοένα και φτωχότερη, ενώ κάνοντας εξαγωγές έχει συνεχή ανάπτυξη και πρόοδο σ’ όλους τους τομείς της οικονομίας.
Χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα δράσης για την συνολική παραγωγή μας, την οργάνωση της διάθεσης –εμπορίας, την προβολή, αλλά και τη συνεχή ενημέρωση για τα εγχώρια προϊόντα, ώστε να παράγουμε με έρευνα της αγοράς, με σύγχρονες ορθές γεωργικές πρακτικές, συμφωνίες με δίκτυα διακίνησης-διανομής και βιομηχανικής μεταποίησης- κατάψυξης και να είμαστε ανταγωνιστικοί σε ομοειδή προϊόντα ξένης προέλευσης.
Είναι μονόδρομος ο συνολικός στρατηγικός σχεδιασμός –προγραμματισμός της γεωργίας, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης σύμφωνα με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, τις εμπειρίες, την τεχνογνωσία και τις πολλαπλές δυνατότητες της περιοχής. Προς την κατεύθυνση αυτή ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης με τη συνεργασία της περιφέρειας, μπορεί να γίνει σημαντικός με καινοτόμες δράσεις στην οργάνωση και προβολή των τοπικών προϊόντων.
Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος
