Αναδημοσιεύουμε απο το https://www.political.gr, ένα ακόμα ενδιαφέρον άρθρο του συμπατριώτη μας Δρος Νίκου Δεσιμόνα.
«Ασθενείς» Νεοδημοκράτες στην Εξουσία και το «ταπεινό δικαστήριο της κοινής γνώμης»
Γράφει ο Νικόλαος Δεσιμόνας
Παρακολουθώ, ως πολίτης, τις δηλώσεις των Κυβερνώντων, τους σέβομαι ως εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό, αλλά δεν μπορώ να μείνω και απαθής μπροστά σε λόγια τους που με βρίσκουν σαφώς αντίθετο. Διάβασα ότι ο υπουργός κ. Μάκης Βορίδης δήλωσε ότι το δυστύχημα στα Τέμπη είναι μικρό ζήτημα σε σχέση με όσα γίνονται στον πλανήτη. Διάβασα επίσης ότι ο συμπατριώτης μου και γνωστός μου από τα παιδικά μας χρόνια Βουλευτής Κεφαλονιάς και Ιθάκης της Νέας Δημοκρατίας κ. Παναγής Καππάτος δήλωσε ότι η αντιπολίτευση «εργαλειοποιεί» την τραγωδία των Τεμπών για μικροπολιτικούς σκοπούς, με σκοπό να ανακόψει την πορεία προόδου της Ελλάδας του 2025 που «είναι η Ελλάδα της ανάπτυξης, της ισχύος και της προόδου». Και φαίνεται, από τα δημοσιεύματα στον τύπο, ότι ο κ. Καππάτος θα συμμετάσχει* στην προανακριτική επιτροπή για τα Τέμπη και μάλιστα θα είναι ο Πρόεδρός της.
Και, σχολιάζοντας τα ανωτέρω, δημοσίευσα – επικοινωνώντας με τους ανθρώπους του Τύπου της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης – την άποψή μου ότι η ενσυναίσθηση καθενός υγιώς σκεπτόμενου πολίτη, ο οποίος βάζει τον εαυτό του στη θέση του πατέρα ή της μητέρας ή άλλου συγγενούς ενός θύματος των Τεμπών, οδηγεί στην αντίληψη ότι καμία πρόοδος της χώρας και κανένα παγκόσμιο πρόβλημα ή και επίτευγμα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον πόνο κατά τη στιγμή του θανάτου του αγαπημένου του προσώπου. Και έγραψα ότι επ’ ουδενί ο χαροκαμένος ή η χαροκαμένη δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον κ. Βορίδη ή με τον κ. Καππάτο ότι ο θάνατος του αγαπημένου είναι μικρό ζήτημα σε σχέση με αυτά που διαδραματίζονται στον πλανήτη ή σχέση με την πρόοδο της Ελλάδας. Ανέφερα επιπλέον τα «αντιπολιτευτικά» – κατά τη δική μου ερμηνεία και κατά την παρούσα πολιτική στιγμή – λόγια του Χριστού: “Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού ; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού ; “ (Μάρκ. 8, 36-37), με τη διπλή έννοια της λέξης “ψυχή” και ως πνευματική υπόσταση και ως ζωή, κατά την αρχαιοελληνική της ερμηνεία.
Η συμπεριφορά λοιπόν των Κυβερνώντων μου θυμίζει τα όσα είχα διαβάσει παλιότερα σε βιβλίο του Ντέιβιντ Όουεν με τον τίτλο – στην ελληνική του έκδοση – «Ασθενείς Ηγέτες στην Εξουσία» (Εκδόσεις «Το Βήμα» 2015), ένα βιβλίο που έχει βαρύνουσα σημασία τόσο για την Πολιτική, όσο και για την Ιατρική και φυσικά για την Ιστορία. Ο λόρδος Ντέιβιντ Όουεν είναι Βρετανός γιατρός, με εξειδίκευση και ερευνητικό έργο στη Νευρολογία και διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου κατά την περίοδο 1977-1979, επί πρωθυπουργίας Τζέιμς Κάλαχαν. Γράφει ο Όουεν στο βιβλίο του: «…Η ύβρις, δεν είναι, προς το παρόν, ιατρικός όρος. Η υβριστική πράξη, όπως περιγράφεται στην αρχαία γραμματεία, αναφέρεται στην αλαζονεία και στην έπαρση των ισχυρών, που τους ωθούν να αντιμετωπίζουν τους άλλους με αυθάδεια και περιφρόνηση. Η απαξιωτική αυτή συμπεριφορά ήταν κατακριτέα στην αρχαία Ελλάδα. …Ο υβριστής επιθυμεί να υπερβεί τα ανθρώπινα όρια, πιστεύοντας ότι είναι ανώτερος των άλλων και πως η δύναμή του είναι όμοια με αυτή των θεών…Η πορεία του υβριστή της αρχαίας τραγωδίας είναι πανομοιότυπη με τη ζωή εκείνων των πολιτικών που, γεμάτοι αυτοπεποίθηση για τις επιτυχίες τους, περιφρονούν τις εισηγήσεις που διαφωνούν με τις πεποιθήσεις τους – όποτε, δηλαδή, δέχονται εισηγήσεις από τρίτους – και οι οποίοι αρχίζουν να συμπεριφέρονται με τρόπο που μοιάζει να αψηφά την ίδια την πραγματικότητα…Πιστεύω πως μπορούμε να περιγράψουμε αυτό το φαινόμενο ως το Σύνδρομο της Ύβρεως, το οποίο επηρεάζει όσους αποκτούν εξουσία…Έτσι, το άτομο που πάσχει από το Σύνδρομο της Ύβρεως…πιστεύει ότι δεν είναι υπόλογο στο ταπεινό δικαστήριο της κοινής γνώμης ή των συναδέλφων του, αλλά στο ανώτερο δικαστήριο της Ιστορίας ή του Θεού…Παρουσιάζει ανικανότητα να φέρει σε πέρας τις αποφάσεις του. Αυτό μπορεί να ονομαστεί υβριστική ανικανότητα…Φυσικά, τις συνέπειες της ύβρεως των πολιτικών αρχηγών τις υφίστανται οι άνθρωποι εξ ονόματος των οποίων κυβερνούν. Η δύναμη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έγκειται στη δυνατότητα που δίνει στους αιρετούς ηγέτες της να ηγούνται πραγματικά και να επιδεικνύουν την αποφασιστικότητα που οι περισσότεροι ψηφοφόροι προτιμούν από το δισταγμό, τις αμφιβολίες και την αναποφασιστικότητα. Για να ηγηθεί πραγματικά όμως, ο αρχηγός του κράτους χρειάζεται την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος, την οποία συνήθως χάνει, όταν περνάει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ικανότητα λήψης αποφάσεων και την υβριστική ανικανότητα…».
Τα ανωτέρω ομολογώ ότι προσωπικά και σαφέστατα μου θυμίζουν τις δηλώσεις και τις πράξεις ορισμένων πολιτικών της κυβερνητικής παράταξης, όπως αυτές που ανέφερα στην αρχή του παρόντος άρθρου. Και η θεραπεία της ύβρεως, όπως συστήνεται από τον γιατρό και σοσιαλιστή πολιτικό λόρδο Ντέιβιντ Όουεν, δεν είναι άλλη από την επιστροφή αυτών των πολιτικών στην πραγματικότητα και την άσκησή τους στην ταπεινοφροσύνη. Αλλιώς ο Θεός, ο λαός και η πραγματικότητα δεν θα τους ανεχθούν…
(*) Νικόλαος Δεσιμόνας του Αντρέα
Χειρουργός Θώρακα
Διδάκτορας Ιστορίας της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Μέλος ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
* Όταν έστειλα το άρθρο στην POLITICAL, στις 14 Μαρτίου 2025, ο κ. Καππάτος δεν είχε ακόμη τυπικά εκλεγεί Πρόεδρος στην Προανακριτική Επιτροπή.
