Ο Κεφαλλονίτης και Θιακός αγρότης όπως τον ζήσαμε στην ύπαιθρο έχει εξαντλήσει τα όρια του. Ο παραδοσιακός αγρότης ήταν το κυρίαρχο στοιχείο του συστήματος, με την πολυμελή συνήθως οικογένεια του να συνεπικουρεί στη καθημερινή κουραστική αγροτική ζωή, στηριζόμενος σε παραδοσιακές αξίες που το χαρακτηριστικό γνώρισμα ήταν η αυτάρκεια και οι περιορισμένες ανάγκες και το οικογενειακό εισόδημα, το μεγάλο έσοδο στη διαδικασία.
Οι νέες τεχνικές προκλήσεις (υπερσύγχρονος εξοπλισμός όπως, τρακτέρ, ραντιστικά, κλπ, με μοντέρνα παρελκόμενα) στο μικρό αναλογικά μέγεθος του ντόπιου γεωργικού κλήρου, διευκόλυναν το έργο του, αλλά επιβάρυναν δυσανάλογα το κόστος, περιθωριοποιώντας τον ίδιο, όλο και περισσότερο. Τα λιπάσματα, οι σπόροι, τα υβρίδια κα τα φυτοφάρμακα, στην πλειονότητα τους όλα εισαγωγής, αύξησαν τα ακαθάριστα έσοδα, αλλά συγχρόνως ανέδειξαν δίπλα του γίγαντες συνεταίρους του αγροτικού του εισοδήματος που στο κέρδος και στη ζημιά παρακρατούσαν πρώτοι το κόστος του χρήματος που διέθεταν. Και ο ίδιος ο δυστυχής, σε κάθε νέα επιλογή του διαρκώς να νοιώθει εξασθενημένος και από πρωταγωνιστής να γίνεται κομπάρσος.
Ίσως να εφησύχαζε γιατί λιγόστευε ο κόπος του, απελευθέρωνε την οικογένεια του, γοητευόταν από το εκσυγχρονισμό, ήταν περήφανος γιατί συμβάδιζε με το πνεύμα της εποχής και αυξανόταν το εισόδημα του τη στιγμή που η Ε.Ο.Κ. από το ‘80, του έδωσε με επιδοτήσεις, σημαντικά πρόσθετα εισοδήματα. Και ολοένα εισερχόταν περισσότερο στη περίπλοκη μοντέρνα παραγωγή. Όμως με αφετηρία το 1992, η αγροτική πολιτική των Βρυξελλών αναθεωρείται στη κατεύθυνση της σταδιακής περικοπής των επιδοτήσεων, εγκατάλειψη υπαίθρου και συρρίκνωση γεωργικού πληθυσμού.
Μήπως τα άτομα που μελέτησαν το οικουμενικό αγροτικό μοντέλο τον χρησιμοποίησαν για να πωλήσουν τα δικά τους προϊόντα; Μήπως υποθήκευσε το μέλλον του από τις συμμαχίες που τον χρηματοδότησαν απλόχερα; Και αν όχι γιατί δεν πάει μπροστά; Γιατί καθημερινά είναι ακόμη περισσότερο προβληματισμένος, χρεωμένος, εξαρτημένος και λιγότερο ευτυχισμένος αφού υπάκουε σ’ όλα που του υποδείξανε οι άλλοι με περισσότερο μυαλό – γνώση; Σήμερα τα πάντα (κεφάλαια, σπόροι, λιπάσματα, φυτοφάρμακα) τα βάζουν άλλοι και ο αγρότης απέμεινε μ’ ένα κάτι και ιδρώνει να κερδίσει γι’ αυτό το κάτι συγκρουόμενος με τα άκρως ανταγωνιστικά εισαγόμενα προϊόντα. Αφήσαμε το άλογο και πήραμε υπερσύγχρονο αεροπλάνο για να φθάσουμε γρήγορα αλλά όταν φθάσαμε μείναμε με άδειο στομάχι. Να παραμείνουμε εδώ ή να προχωρήσουμε μπροστά; Αλλά αυτό το δικό τους μπροστά, μήπως είναι το δικό μας πίσω;
Δρ. Σπυρίδων .Α. Θεοτοκάτος
