Ας παίξουμε λίγο λόγω πρόσφατων γεγονότων με το θέατρο πλέον του παραλόγου, δηλαδή την ποιότητα ζωής των περισσότερων σκυλιών και την υποτιθέμενη προστασία της.
Πρώτα – πρώτα αφράτη – αφράτη τη βλέπω την έγκλειστη σκυλίτσα, «ξερολούκουμο» για κάνα Κινέζο!
Έχει λοιπόνε κάποιος άλλος πολιτισμένος μια ίδια σκυλίτσα στο διαμέρισμά του σε μια μεγαλούπολη. Μέσα στη καθαριότητα του διαμερίσματος με το μπαλκονάκι τση να βγαίνει να κάνει την ανάγκη της και μετά μέσα γιατί απαγορεύεται να γαυγίζει έξω στο μπαλκόνι ή και λίγο στο μπαλκόνι αλλά με φούμουτρο για να μην ενοχλεί.
Βόλτα έξω ποτέ γιατί έτσι αρέσει του πολιτισμένου.
Αυτό το σκυλί τί διαφορά έχει από αυτό που ήταν έγκλειστο? Και τί διαφορά έχει από τα άλλα που τα έχουμε έγκλειστα μέσα στα συρματοπλέγματα και τα ταΐζουμε και από πάνω σε εποχές φτώχιας?
«Η σκυλίτσα ήταν σαν να επέστρεφε από άλλο πλανήτη….χαμένα τα μάτια της προσπαθούσαν να αντιληφθούν»…
Επειδή κάποιοι ζουν στο κόσμο που τους αρέσει ας περπατήσουν σούρουπο σε φτωχογειτονιές να δουν το ίδιο ενσταντανέ σε ανθρώπινα πρόσωπα μπας και σταματήσουν να εκπλήσσονται, και ίσως αλλάξουν κιόλας αποκτώντας σοβαρότερα και κοινωνικότερα ενδιαφέροντα.
Τα σκυλιά όπως όλα τα ζώα δεν γεννήθηκαν να ζούν δεμένα με λουράκια, φίμουτρα, μέσα σε σπίτια και συρματοπλέγματα – φυλακές, ούτε πειθαρχώντας σε παραγγέλματα.
Τα χρησιμοποιούμε με το χειρότερο τρόπο και ωραιοποιούμε χωρίς οι περισσότεροι να το καταλαβαίνουμε, παρά φύση συμπεριφορές προς το ζωικό βασίλειο που μας περιβάλει.
Δεν γνωρίζω με ακρίβεια το περιστατικό του ατυχούς ανθρώπου στα Ραζάτα αλλά σίγουρα υπάρχουν σκυλιά όχι και τόσο «φιλεύσπλαχνα» που είναι πολύ πιο επικίνδυνα από όσο ένα πιστόλι στα χέρια ενός παιδιού. Τί μέριμνα λαβαίνουν οι κτήτορες για αυτά?
Μήπως πρέπει να κυκλοφορούμε με κάνα τσαποστέλιαρο στο χέρι και αρχίσει άλλο θέατρο του παραλόγου μια και θα πέφτουν μπαστουνιές σε ό,τι δείχνει επικίνδυνο?
Αυτό που βλέπω με λύπη είναι ότι μέσα σε αυτό το παραλογισμό θα έλεγα, θα δημιουργηθούν «κοινωνικοί» αυτοματισμοί όχι και τόσο πολιτισμένοι.
Δεν μπορεί να φοβάσαι να αφήσεις παιδιά να παίξουν ελεύθερα.
Δε μπορεί να πηγαίνει η γιαγιά να πετάξει τα σκουπίδια της στο κάδο και να κρατάει καλού κακού και ένα λιόκλαρο.
Δε μπορεί να κυκλοφορούν κάτι μαντράχαλοι με κάτι γομαρόσκυλα και να καμαρώνουν λες και έφτιαξαν τον Ερμή του Πραξιτέλη.
Δεν μπορεί να βλέπεις κοπέλες δίπλα σου να φιλάνε σκυλιά στο στόμα.
Αυτά και άλλα «δεν μπορεί», ισχύουν για μένα.
Ίσως να έχω ξεστρατίσει από τις σημερινές αντιλήψεις αλλά αν αυτό ισχύει, φταίνε οι δάσκαλοι που τότε με μάθανε μια άλλη φιλοσοφία ζωής βασισμένη σε κάτι απλών εννοιών τραγουδάκια όπως το παρακάτω:
- Έλα πεταλουδίτσα μου
- στάσου να σε τσακώσω
- δεν θα σου τσαλακώσω
- καθόλου τα φτερά
- θα σε ταΐζω ζάχαρη
- θα σου χω για σπιτάκι
- μεταξωτό κουτάκι
- θα ζήσεις μια χαρά
Kαι πεταλούδα απαντάει..
- Για την δική σου ζάχαρη
- καθόλου δεν με μέλλει
- των λουλουδιών το μέλι
- μ΄ αρέσει πιο πολύ
- κι έχω τον κάμπο τον πλατύ
- την χλόη την δροσάτη
- βασιλικό παλάτι
- κοπέλα μου καλή.
Τώρα τί μαθαίνουν τα παιδιά ???
Ρόκκος Σπύρος.
Επιτέλους! Βρέθηκε κάποιος να μιλήσει για τη δικτατορία των “φιλόζωων” που έχουν μπερδέψει ανθρώπους με ζώα και ταλαιπωρούν και τα ζώα και τους συνανθρώπους τους! Έχει γεμίσει ο κόσμος αδέσποτα που τα αμολάνε οι “φιλόζωοι” μόλις τα βαρεθούν και καρχαρίες με 4 πόδια που δίνουν στους κατόχους τους την αυτοπεποίθηση που λείπει απ΄τους ίδιους…