Μακρόν, λοιπόν, με Λεπέν στο δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών, με μάλλον προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο νικήτρια την επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου.
Όποια φτιασίδια κι αν της έριξαν, ό,τι τακτικές Τραμπ κι αν προσπάθησε να περάσει, όσο κι αν ορκιζόταν ότι δεν έχει θέση με τον φασισμό, η Μαρίν Λεπέν κινείται στο χώρο της άκρας… ακροδεξιάς. Μόνο και μόνο ότι η Χρυσή Αυγή πανηγύρισε για το αποτέλεσμά της, δείχνει το ποιόν της.
Εν πάση περιπτώσει, περί… ορέξεως κρουασάν που θα έλεγαν και οι Γάλλοι. Ο Εμ. Μακρόν πάει στο β’ γύρο και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις θα κερδίσει με ποσοστό λίγο πάνω από το 60%. Απλά να θυμίσουμε ότι όταν στο β’ γύρο είχε πάει ο πατέρας της Λεπέν, ο Ζαν Μαρί, ενάντια στον Σιράκ, είχε ηττηθεί με περίπου 80% έναντι 20%. Αυτό δείχνει ότι στα χρόνια που πέρασαν οι συνθήκες που επικράτησαν στη γαλλική κοινωνία οδήγησαν το λαό στα άκρα κι έδωσαν μεγάλη δύναμη στη Λεπέν η οποία έκανε ό,τι είναι δυνατό προκειμένου να βγάλει από πάνω της την σφραγίδα της φασιστικής ιδεολογίας.
Οι γαλλικές εκλογές και τα αποτελέσματα αφήνουν πολλά μηνύματα προς όλη την Ευρώπη. Κυρίως δείχνουν ότι η Ευρώπη δεν έχει πάρει καλό δρόμο και όσο δεν αλλάζει τόσο θα βουλιάζει και τόσο θα ενισχύονται τα ακραία κόμματα και οι φασιστικές ιδεολογίες. Τα άκρα δημιουργούνται ακριβώς γιατί η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να δώσει λύσεις σε μείζονα προβλήματα με κυριότερο την αυστηρή λιτότητα που διαλύει ολόκληρους λαούς και το μεταναστευτικό που έχει τινάξει στον αέρα τις κοινωνίες.
Βεβαίως υπάρχει και το μείζον ζήτημα της τρομοκρατίας το οποίο εκμεταλλεύονται οι ακραίες δυνάμεις σε όλες τις χώρες, και στη Γαλλία όπου η Λεπέν εκμεταλλεύτηκε τα χτυπήματα προκειμένου να ενισχύσει τον ακραίο, λαϊκίστικο λόγο της.
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι τα εξής:
1.Το πρώτο είναι ότι η μονομαχία Μακρόν με Λεπέν δε λύνει τα προβλήματα ούτε της Ευρώπης, ούτε της Γαλλίας. Η χώρα αυτή έχει να αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα κι αν ο Μακρόν αποδειχθεί λίγος τότε ή θα καταρρεύσει είτε θα οδηγηθεί την επόμενη πενταετία σε μια άλλη Λεπέν, αυτή τη φορά τη νεότερη της οικογένειας, την Μαριόν, ανιψιά της Μαρίν, η οποία κερδίζει ήδη τις εντυπώσεις. Αν λοιπόν ο Μακρόν δεν καταφέρει τίποτε, δεν δείξει ηγετικές τάσεις τότε πιθανότατα η γαλλική πολιτική να περάσει στην οικογένεια Λεπέν.
2.Το δεύτερο είναι ότι ο Μακρόν στις πρώτες δηλώσεις του έκανε μια πολύ σωστή τοποθέτηση: «Θέλω να είμαι ηγέτης των πατριωτών κι όχι των εθνικιστών», τόνισε, κάτι που αφήνει ελπίδες ότι μπορεί να εκπροσωπήσει όσους αγαπούν τη Γαλλία αλλά δεν ακυρώνουν τις βασικές αρχές της ισότητας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας.
3.Το τρίτο είναι ότι η πολυπολιτισμική Γαλλία και η θεωρία της ανεκτικότητας των πάντων κατέρρευσε, όπως και σε πολλές χώρες. Οι Γάλλοι δεν αντέχουν άλλο τις χιλιάδες των μεταναστών, ούτε την τρομοκρατία που χτυπά την πόρτα της κάθε λίγο και λιγάκι. Παρά την παράδοση που έχουν στην ενσωμάτωση μεταναστών, λόγω των αποικιών, φαίνεται ότι η γαλλική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Αλλά και το γεγονός ότι οι μετανάστες, Γάλλοι υπήκοοι, ζουν στο περιθώριο, δείχνει ότι η χώρα βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.
4.Το τέταρτο είναι ότι ο μοιραίος Γάλλος πολιτικός είναι ο Φρ. Ολαντ. Τόσο αποτυχημένος πολιτικός ίσως να μην πέρασε ποτέ από τη χώρα. Κατάφερε όχι μόνο να διαλύσει τη Γαλλία αλλά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το ότι ο Αμόν πήρε 6%, 20 μονάδες λιγότερες από αυτές που πήρε ο νυν πρόεδρος, δείχνει ότι ο Ολαντ και η ανυπαρξία του ήταν καταστροφικά για το πολιτικό φάσμα που εκπροσωπούσε.
5.Ιδιαίτερη εντύπωση πρέπει να μας κάνει το σπάσιμο του δικομματισμού. Η παραδοσιακή δεξιά με το παραδοσιακό σοσιαλιστικό κόμμα είναι εκτός β’ γύρου, εκεί όπου θα αναμετρηθεί ένας ανεξάρτητος (τουλάχιστον στα λόγια) και η Λεπέν. Το τέλος του δικομματισμού είναι ένα μήνυμα σε όλη την Ευρώπη για τα παραδοσιακά κόμματα, και για τη ΝΔ εδώ στην Ελλάδα, ότι αν δεν αλλάξουν είναι θέμα χρόνου να βουλιάξουν και να επικρατήσει ο λαϊκισμός. Αν οι παραδοσιακοί παίκτες δεν μπορούν να δώσουν λύσεις στο λαό, αν τα λεγόμενα αστικά κόμματα δεν στέκονται στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων τότε δεν θα μας κάνει εντύπωση όταν νικάνε ακροδεξιοί ή ακόμη και όταν κυριαρχούν λαϊκίστικα φαινόμενα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
6.Και τώρα τι για τον Μακρόν; Είναι το ερώτημα που πλανάται από χθες. Ο ανεξάρτητος υποψήφιος δεν έχει κανένα κόμμα πίσω του, παρά μόνο τη στήριξη που του παρέχουν για το δεύτερο γύρο. Θα πρέπει λοιπόν να πάει σε συμβιβασμούς και συμμαχίες, επομένως θα είναι εξαρτημένος, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα έχει ένα πολύ δύσκολο έργο, αν βεβαίως δεν υπάρξει κάποια έκπληξη και η… γκαστρωμένη νύφη δεν βγάλει κάτι άλλο.
7.Κλασσικός νεοκομμουνιστής, αδιάφορος, κακεντρεχής ο Μελανσόν δεν στήριξε κανέναν, κάτι που δείχνει ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι… κολλημένοι.
8.To τελικό συμπέρασμα είναι ένα: Οι λαοί διψούν για τη μεγάλη αλλαγή, αδιαφορώντας πολλές φορές για τα πρόσωπα. Δεν έχουν πρόβλημα να πιστέψουν ακόμη και τους λαϊκιστές που τους τάζουν διάφορα, όπως η Λεπέν στη Γαλλία ή ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης, η Ζωή ή και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Έχουν ανάγκη να πιστέψουν στη δύναμη της πατρίδας τους, αδιαφορούν για οτιδήποτε άλλο, θέλουν ασφάλεια, τάξη, κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία. Δεν ανέχονται «βιασμό» της καθημερινότητάς τους, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Από μετανάστες, από τρομοκράτες, από αριστερούς ή δεξιούς. Και γι’ αυτό βλέπουμε ότι οι λαοί παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, ακόμη κι αν κάνουν λάθος επιλογές.
