Μια νύχτα με πεταλούδες στο λιμάνι. Κάτι το διαφορετικό!!!
Η Μαρίνα με πλησίασε στο σκαμπό που έπινα το ποτό μου.
Στο κέντρο υπήρχε πάνω σε βάθρο μια τυπική ορχήστρα με κύριο όργανο «Marimba» κάτι τι παρόμοιο με το ξυλόφωνο όπου 4 οργανοπαίκτες χτυπούσαν τα πλήκτρα σε χορευτικούς σκοπούς.
Γράφει ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης(*)
-Χορεύουμε μου είπε;
Την έπιασα απ’ την μέση, στον χορό σφίχτηκε πάνω μου.
-Ξέρεις παντρεύτηκα τον Γιάννη, το παιδί από την Πάρο, τον φίλο σου, κάναμε συμφωνία αυτός να δουλεύει στα βαπόρια κι εγώ εδώ στο μπαρ, μετά όταν μάσουμε αρκετά χρήματα θα φύγουμε για Αμερική, ή Ελλάδα. Πάμε να κοιμηθούμε σπίτι μου απόψε;
Την κοίταξα και δεν πίστευα, ποιο πέρα ο καπετάνιος μας ένας λεβέντης Θεσσαλονικιός έπινε το ποτό του.
-Γιατί δεν πας με τον καπετάνιο, αυτός έχει πιο πολλά λεφτά, της είπα.
Σα να τσαντίστηκε με παράτησε και πήγε και κάθισε στο τραπέζι με την Μπέλα κι άρχισαν να κοιτάζουν και να κουτσομπολεύουν. Μου ήταν αδιάφορο.
Σε μια στιγμή φάνηκε ένας Έλληνας ναυτικός, είχε ξεμείνει από Θιακό βαπόρι με Ελληνική σημαία, το Σκίνος του Γράτσου, ήταν και μονόφθαλμος, έλεγε ότι είχε χάσει το βαπόρι του.
Τον είχε συμμαζέψει η Margot μια έγχρωμη king size τούχε προσφέρει ότι έλειπε του ναυτικού, γυναίκα, δωμάτιο φαί και σιγουριά.
Παρήγγειλαν ποτό, η Margot άρχισε να χορεύει σόλο τρελά, η Αμαλία μου έκανε νόημα να πάω στο τραπέζι της ήθελε να μάθει αν ήξερα πότε θα ερχόταν το βαπόρι όπου δούλευε ως ανθυποπλοίαρχος ο φίλος της ο Νίκος ο Κεφαλονίτης, ένα πολύ καλό παιδί, αργότερα τον έστειλα στην Ελλάδα, εκεί αυτοκτόνησε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Η Σόιλα σε μια γωνιά περίμενε τον δικό της έναν Έλληνα ναυτικό που απόψε δεν είχε έξοδο, διάλεγε τους φίλους της σιχαινόταν τους μελαψούς, μου το είχε εκμυστηρευτεί, όταν στην παρέα μας ήταν κι ένας έγχρωμος.
Κατά τις πρωινές ώρες ξεκινήσαμε για επιστροφή στο βαπόρι, εύθυμοι, ξέγνοιαστοι, χαρούμενοι με την χαρά που δίνει το ποτό, η αφθονία γυναικών αυτών πουν δεν θέλουν δεσμούς με κανέναν, αυτών που σου προσφέρουν μια ψευδαίσθηση στην αγκαλιά τους, τραγουδώντας το τραγούδι, αυτό που κάποτε τραγουδούσε και ο Nat king Cole με την βελούδινη φωνή του.
Perfidia: =(Προδοσία), «άπιστη» γραμμένο το 1939 από τον Μεξικανό Alberto Domínguez σε ρυθμό Bolero.
Mujer si puedes tú con Dios hablar, pregúntalo si yo alguna vez te he dejado de adorar… «Γυναίκα αν μπορείς να μιλήσεις με τον Θεό, ρώτα τον αν εγώ έχω σταματήσει ποτέ να σε λατρεύω…»
Και λέγαμε αναμεταξύ μας, άραγε να υπάρχει αγάπη, κι αν υπάρχει πως θα είναι;
Είχαμε περάσει μια ακόμη νύχτα στην αγκαλιά του λιμανιού, πριν παραδοθούμε στην αγκαλιά της θάλασσας.
Τώρα πια αγκαλιά είναι ποιο επικίνδυνη; Η της γυναίκας των λιμανιών, ή της θάλασσας;
Ε! σε αυτό δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση είναι αναλόγως το τι πιστεύει ο κάθε ένας μας.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης (*)
Κεφαλονίτης ναυτικός που ζεί στην Πύλαρο. Δημοσιεύει τις αναμνήσεις απο τα ταξίδια του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook Gabriel Panagiosoulis
