Στο Φισκάρδο ο Τζώνυ Βαβούρας

Ναι, όλα αυτά που λέμε αφορούν τον Τζώνυ, αλλά είναι ο Βαβούρας με τ’ όνομα, ένα οικείο πρόσωπο για όλους λόγω του επικοινωνιακού χαρίσματός του. Ό,τι έχετε ακούσει γι’ αυτόν είναι αλήθεια. Και αυτό μόνο για τον Κηθ Ρίτσαρντς μπορεί να το πει κανείς. Όμως όταν μιλάς για γυναίκες, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, rock’n’roll, πάρτυ, ραδιοπειρατεία, μουσικές παραγωγές, κονσόλες, ηχεία, καγιάκ, ιστιοπλοΐα και απερίγραπτες καταστάσεις μέσα σε όλα αυτά φαντάζεσαι τόσα που δεν μπορεί να μην είναι αλήθεια. Ο Τζώνυ ο Βαβούρας έχει αφήσει εποχή και για τα θρυλικά εκείνα πάρτυ με live μουσική… βεράντας που διοργάνωνε σπίτι του. Η Αγία Παρασκευή είναι το σημείο αναφοράς στη ζωή του, αλλά και το «στρατηγείο» του στην μουσική. Είναι και οι Cadillacs που παίζουν ατόφιο rock’n’roll. Καλύτερα να μας τα πει ο ίδιος. Μια ζωή μέσα σε δύο ώρες χωράει όμως;

Κατ’ αρχάς πώς κόλλησε το Βαβούρα στον Τζώνυ;
Το Βαβούρα, μου το κόλλησε αυτός ο τρελός, ο φίλος μου ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, άθελά του, γιατί ήρθε ν’ ακούσει την μπάντα, τη Vavoura Band, στα πρώτα της βήματα, με ντράμερ τον συγχωρεμένο τον Στέργιο Λεμονίδη, ο οποίος ήρθε να μας βοηθήσει. Ήταν Σεπτέμβριος του 1976 στο υπογειάκι στην Αγ. Παρασκευή κάτω από το σπίτι μου, όταν ήρθε ο Χαριτοδιπλωμένος που δεν χωρούσε κιόλας γιατί ήταν ψηλός 1.90… κάτι και το δωμάτιο ήταν 1.85 κι έσκυβε! Είχαμε το θράσος τότε με τον Στέργιο και το Δρόλαπα να θέλουμε να παίξουμε σ’ ένα χορό του Deere ενώ βαράγαμε άσχημα και ξεκουφαίναμε τον κόσμο. Ήρθε λοιπόν να μας ακούσει, άντεξε κανά τέταρτο και μετά μας λέει: Μάγκες, δεν παίζετε άσχημα, αλλά κάνετε πολύ βαβούρα! Τότε πετάγομαι και λέω: Να, το όνομα για το συγκρότημα. Vavoura Band. Κολλάω λοιπόν το όνομα στην μπάντα και ο κόσμος μου κολλάει το Βαβούρα γιατί ήμουν ο frontman. Τραγουδούσα, μίλαγα, προκαλούσα…

Πού γεννήθηκες Τζώνυ;
Στο Ντόβερ του Οχάιο, στην Αμερική, το 1955. 4 Ιουνίου, οπότε αυτό με κάνει δίδυμο με δίδυμο ωροσκόπο. Μέναμε σε μια κωμόπολη στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο πατέρας μου είχε ένα εστιατόριο καθότι Έλλην μετανάστης – έφυγε 14 χρονών από το χωριό για να συντηρήσει τη μάνα του και τις 4 αδερφές του, γιατί η μάνα του ήταν χήρα τότε – κι εγώ γεννήθηκα από τον τρίτο του γάμο. Έμεινα 7 χρόνια στην Αμερική και γυρίσαμε οικογενειακά στην Ελλάδα. Συνέχισα όμως εδώ και πήγα στο Αμερικάνικο Κολέγιο (A.C.S.) και ξαναπήγα στην Αμερική το 1972 για σπουδές Business Administration και Marketing κι έμενα στο Canton Οhio, μια μεγάλη βιομηχανική πόλη 200.000 κατοίκων και γύρισα τέλη ’75. Αλλά οι κύριες σπουδές μου είναι… γκομενο-logy! Πήγα εκεί με τους γονείς μου, που κάθισαν δυο χρόνια μαζί μου και μετά γύρισαν στην Ελλάδα.

Πώς ήταν εκεί;
Μαλακία μεγάλη. Κωλόβλαχοι, υπερσυντηρητικοί, ακαλλιέργητοι, κόπανοι που έπιναν πεντακόσιες μπύρες ή κάπνιζαν μισή σακούλα μαριχουάνα όλο το βράδυ και πλακωνόντουσαν στο ξύλο μεταξύ τους, καμιά κουλτούρα, τίποτα. Την είδα τη δουλειά για την Αμερική, ήταν γεμάτη Τραμπ και τότε… Όπως είναι ο Τραμπ, αυτό το ξερώλικο, τραμπούκικο, ακατέργαστο πράγμα, έτσι ήταν όλοι. Και σηκώθηκα κι έφυγα. Είδα τη δουλειά στον ύπνο μου… όλα τα προβλήματα τα λύνω στον ύπνο μου. Ξύπνησα ένα πρωί και λέω: δεν θέλω να είμαι εδώ. Είναι αυτό που λένε οι Sex Pistols, σε μια παράφραση: δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ξέρω τι δεν θέλω… Και την έκανα! Ήμουν 20άρης ακριβώς. Και γύρισα στην Ελλάδα και είναι η καλύτερη κίνηση που έχω κάνει στη ζωή μου μέχρι τώρα. Τώρα δεν μ’ αρέσει η Ελλάδα όπως την κατάντησαν όλοι οι ηλίθιοι πολιτικοί…

Η γειτονιά σου στην Αμερική;
Ένα ουδέτερο άχρωμο και άοσμο πράγμα. Σπιτάκια διώροφα όμοια, όμοιες αυλές, όμοια γκαράζ, όμοια δέντρα, γενικά ένα πράγμα copy paste.

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την μουσική;
Το juke box που είχαμε στο εστιατόριο στην Αμερική. Το Ami το 200 αυτό που μοιάζει σαν αμερικάνικο αυτοκίνητο με τα χρώμια, το ωραίο το παρμπρίζ. Έπαιζε rock’n’roll, blues, swing κι όλα αυτά τα 50ς. Μέχρι τα 17 μου είχα όλα τα δισκάκια του juke box και κάποια στιγμή τα χάρισα σ’ ένα φίλο κι έφυγα μετά πάλι για Αμερική. Τα είχα πάρει όλα απ’ το juke box 7 χρονών και τα έφερα όλα στην Ελλάδα. Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Ricky Nelson… τα είχα όλα αυτά. Όσο πιο πολλά νομίσματα έβαζες, τόσο πιο πολλά τραγούδια έπαιζε. Είχαμε και τα τηλεχειριστήρια. Στο εστιατόρια είχε καναπεδάκια ημικυκλικά (booth) και στο καθένα, στο τοίχο δίπλα, είχε ένα μίνι juke box, χωρίς δίσκους, αλλά με τις ετικέτες των τραγουδιών, οπότε έβαζες νόμισμα και διάλεγες το κομμάτι την ώρα που έτρωγες και έπαιζε στο κεντρικό juke box! Πολύ προχωρημένο. Από 40 ημερών ήμουν στο εστιατόριο. Στην κούνια μου, στο καλαθάκι μου, συνέχεια εκεί. Έτσι αυτά τα κομμάτια έχουν εντυπωθεί στο εγκέφαλό μου. Πάντα τα rock’n’roll κομμάτια της εποχής ακουγόντουσαν στο μυαλό μου. Το juke box ήταν λοιπόν η πρώτη μου επαφή με την μουσική, αλλά επειδή οι γονείς μου ήταν πολύ κοινωνικοί έκαναν πολλά σουαρέ και μας καλούσαν και σε διάφορα. Εκεί λοιπόν έπαιζαν κομμάτια από jazz, από blues, Nat King Cole, Perry Como, Dean Martin, Frank Sinatra, αλλά και ελληνικά δημοτικά και ελαφρά καθώς ήμασταν εκεί μέλη της ελληνικής κοινότητας στο Canton, όπου υπήρχαν δύο κοινότητες ο Αγ. Χαράλαμπος και η Αγ. Τριάδα. Κι επειδή από μικρός μου άρεσε η τεχνολογία, τα καλώδια, τα μηχανήματα, κοίταζα ότι γύριζε, ότι δούλευε με ρεύμα, αφού από τις πρώτες μου λέξεις που είπα ήταν το connect, δηλαδή σύνδεσε την πρίζα στον τοίχο. Στο σπίτι είχαμε ένα ραδιοπικάπ από τα μεγάλα, τα έπιπλα και κάπου δυο χρονών ρώτησα τον πατέρα μου: αυτό είναι αμερικάνικο, πώς ξέρει ελληνικά και παίζει; Έβαζαν ελληνικούς δίσκους και μου φαινόταν περίε! Και πάντα τραγούδαγα. Άκουγα ένα τραγούδι και το επαναλάμβανα. Μπορεί να ήταν Σοφία Βέμπο, της οποίας είμαι μεγάλος φαν κι έτυχε να τη γνωρίσω δύο μήνες πριν πεθάνει. Φοβερός τύπος, πέντε κουβέντες αλλάξαμε, αλλά είχε μια αύρα ασύλληπτη αυτή η γυναίκα, σε σπίτι κοινών γνωστών στην Αγ. Παρασκευή, τον Ιανουάριο του ’78. Ερχόμενος στην Ελλάδα είχα πάντα πικάπ, είχα πάντα δίσκους, είχαν οι γονείς μου, κι άκουγα μουσική. Στα 10 μου ανακάλυψα τα ηλεκτρονικά. Ήταν ένα περιοδικό, η Τεχνική Εκλογή κι είχε μέσα ένα πομπό στα μεσαία με δύο τρανζίστορ που πήγαινε 50 μέτρα απόσταση και πήγα και αγόρασα τα υλικά από το Ράδιο Πάγκα, που ήταν νομίζω στην Πλατεία Καρύτση και το ’φτιαξα μόνος μου και μάλιστα πήρα συγχαρητήρια γι’ αυτό από το σχολείο μου. Πιάναν από μικρός τα χέρια μου και πάντα την έψαχνα.

Σχολείο;
Πήγα πέντε τάξεις σε ελληνικό δημοτικό, στα σχολεία του Μακρή, ιδιωτικό στην Αγ. Παρασκευή κοντά στο σπίτι μου και μετά ξεκινώντας το γυμνάσιο πήγα στο ACS το Αμερικάνικο. Οπότε έχω και ελληνική και αμερικάνικη παιδεία, κυρίως ξένη. Μικρός έκανα παρέα με μεγαλύτερους. Δεν είχα να πω κάτι με τους συνομηλίκους μου. Ήθελα να μιλήσω για μηχανικά θέματα, για τεχνικά θέματα, για θεωρίες, για τη φύση, για τους δεινόσαυρους, για τα αστέρια, τους γαλαξίες. Στο ACS ήταν 80 % Αμερικάνοι από την βάση – άκουγα ήδη το σταθμό της βάσης και ενημερωνόμουν για τα ξένα κομμάτια πριν κυκλοφορήσουν εδώ – τη χρονιά πού άρχισε η χούντα, το ’67, οπότε η ενημέρωση ήταν πολύ σφικτή. Να πω εδώ ότι αν δεν υπήρχε ο Νίκος Μαστοράκης, γιατί υπάρχει μια εμπάθεια για το άτομό του χωρίς κανένα λόγο, και κανά δυο ακόμη άτομα, δεν θα ξέραμε ν’ ακούσουμε μουσική σ’ αυτή τη χώρα. Έκανε θαύματα με τα λίγα μέσα που υπήρχαν, ήταν μπροστά από την εποχή του, ήξερε να κάνει τηλεόραση, ήξερε να κάνει ραδιόφωνο, να στήνει παιχνίδια, να κάνει ρεπορτάζ, ήταν δαιμόνιος, είχε πάρει συνεντεύξεις από τα πιο απίθανα άτομα και έμαθα πολλά από αυτόν. Με τα Αμερικανάκια λοιπόν, αν και δεν είχα δικαίωμα, αλλά επειδή είχα κολλητούς, άρχισα να πηγαίνω στο PX τους, το σούπερ μάρκετ τους ας πούμε και να έχω πρόσβαση σε δίσκους εισαγωγής που δεν ερχόντουσαν ποτέ εδώ κι έκαναν ένα κάρο λεφτά, είχα πάρει πολύ καλά στερεοφωνικά, μηχανήματα, μικρόφωνα. Άρχισα να ακούω άλλα πράγμα και να αλλάζει όλη η νοοτροπία μου, η κουλτούρα μου, τα ακούσματά μου. Όταν κυκλοφόρησε το Woodstock κυκλοφορούσαμε με μικρά φορητά κασετόφωνα στο σχολείο και ακούγαμε μουσική. Μάλιστα δεν είχαν βγει ακόμη οι αλκαλικές μπαταρίες. Με δυο κασέτες, πέταγες τις μπαταρίες κι έβαζες άλλες. Πιο πολλές μπαταρίες είχαμε μαζί, παρά κασέτες! Τότε στα 15 μου απέκτησα φήμη σε όλα τα βόρεια προάστια, ως ΒSK, από τον πειρατικό μου σταθμό που ήταν φίρμα. Έβαλα εκφωνήτριες, είχα δύο πικάπ, έκανα μίξεις, έβαλα eco και βάθος στη φωνή, δανειζόμουν μαγνητόφωνα ταινίας απ’ το σχολείο. Μάλιστα μου είχαν πουλήσει ένα πακέτο από παλιά μαγνητόφωνα και τα είχα μετατρέψει σε προενισχυτές, είχα βάλει δυναμικά μικρόφωνα πυκνωτικά, είχα κάνει ιστορίες… Έως τα 17 μου που έφυγα για την Αμερική είχα κάνει τομή στη ραδιοφωνία, σε επίπεδο 10-15 χιλιομέτρων που ακουγόμουν γύρω μου.

Από πού εξέπεμπε ο πειρατικός σταθμός σου;
Από το σπίτι μου μέσα. Έχουμε ένα τεράστιο κήπο, που πίσω έχει άλλους δύο κήπους κι είχα 80 μέτρα κεραία οριζόντια, δεν υπήρχαν πολυκατοικίες μπροστά και αν και είχα μικρό σταθμό 20 Watt, είχα διαβάσει πολύ θεωρία καθώς είχα πρόσβαση στις βιβλιοθήκη. Να σκεφτείς στο σχολείο είχαμε radio club, ασύρματο και μιλάγαμε με όλο τον κόσμο. Ραδιοερασιτεχνισμός. Είχα φέρει μηχάνημα από το σχολείο, όπου είχαμε τρομερό εργαστήριο ηλεκτρονικών, που έβρισκε την συχνότητα ιδιοσυντονισμού της κεραίας. Τι κάναν όλοι; Έβαζαν 100 μέτρα κεραία και λέγαν που θα βγω, στους 1400, η κεραία τους όμως ήταν για τους 1200, οπότε τους έτρωγε η ισχύ και τα 20 Watt γινόντουσαν 5, ενώ εγώ είχα βρει ακριβώς τη συχνότητα, την είχα κουρδίσει και τους έσκιζα! Είχα μικρή ισχύ, αλλά είχα βάλει ειδικά φίλτρα αντιπαρασιτικά επάνω – τα είχα διαβάσει αυτά – για να μην πέφτω επάνω στις συχνότητες και δεν ενοχλούσα με παράσιτα τις τους τηλεοπτικούς δέκτες τις περιοχής. Επίσης στο ACS είχαμε Photo Club. Στα 13 μου εμφάνιζα φιλμ. Το μικρόβιο της φωτογραφίας μου το κόλλησε ο πατέρας μου…

Ο πατέρας σου τι τύπος ήταν;
Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος, σαν χομπίστας, μπορεί να ήταν βιοπαλαιστής μετανάστης, αλλά η ψυχή του ήταν μέσα στη τέχνη. Έβγαλε 17 βιβλία, μυθιστορήματα, διηγήματα, πεζά, ποιητικές συλλογές, θεατρικά, ήταν ανταποκριτής στον Εθνικό Κήρυκα της Ν. Υόρκης, έγραφε στα Κορινθιακά Χρονικά γιατί ήταν από την Ορεινή Κορινθία, δίπλα από τα Τρίκαλα, από την Καρυά. Είχε σπουδάσει δια αλληλογραφίας στην Αμερική και μετά έγινε δάσκαλος και δίδασκε τη δεύτερη γενιά Ελλήνων της Αμερικής για να μην ξεχάσουν τα ελληνικά. Η μάνα μου ήταν Κορίνθια, από το Ξυλόκαστρο, ήταν από τον τρίτο γάμο, την είδε μια μέρα πάνω σε μια βερικοκιά σ’ ένα μεγάλο περιβόλι να τραγουδά, είχε πεθάνει ο πρώτος της άντρας μέσα σε 9 μήνες τον έχασε. Ο πατέρας γεροντοπαλίκαρο τότε 50άρης ήταν με το νονό μου με μια μεγάλη μαύρη Lincoln και ψαρεύανε γκόμενες με δέλεαρ τις νάιλον κάλτσες, είχαν φέρει 500 ζευγάρια! Ήταν η περίοδος μετά τον εμφύλιο και δεν υπήρχαν νάιλον κάλτσες στην Ελλάδα. Τη γνώρισε λοιπόν και την έψηνε κανά χρόνο, ήταν και μικρή κοινωνία, ήταν και φρέσκια χήρα, δεν… έπρεπε, ήταν και 22 χρόνια μεγαλύτερος και τελικά ήταν η καλύτερη σχέση που έχω δει, δεν αντάλλαξαν ούτε μια κακή κουβέντα ποτέ στη ζωή τους, σε αντίθεση με το δικό μου φοβερά επιτυχημένο γάμο που θέλω την %$##@^&_(^%$#@#&…

Το πρώτο γκρουπ σου;
Οι Hard Acid Rock στην Αμερική. Ήμασταν τρεις κιθαρίστες και ο πιο φραγκάτος που είχε όλα τα όργανα μου είπε: εσύ θα παίξεις μπάσο, επειδή ήμουν ο χειρότερος. Παίζαμε ψυχεδέλειες, τζάμαραμε και δεν ξέραμε πότε να σταματήσουμε… Είχα κι ένα άλλο γκρουπ με τον Μπιλ Γκρίφιθ, τον Φράνκ Γιουμίνσκι και τη Χόλι Κέσλερ, ντραμίστρια. Εγώ ήμουν ο τραγουδιστής. Μετά πήραμε τον Φρανκ για τραγουδιστή που ήταν ίδιος ο Ronnie Van Zant. Αρχικά ήμουν μπαλανταδόρος. Στα 12 μου, μου πήρε ο πατέρας μου μια κιθάρα Egmund από το Γαϊτάνο, στην στοά της Πανεπιστημίου και στα 17 μου πέτυχα ένα φίλο Ελληνοαμερικανό που του είχε κάτσει μια πανάκριβη Yamaha δωδεκάχορδη, ακουστική, που την έχω ακόμη και μ’ αυτή έχω γράψει τα καλύτερα τραγούδια μου. Μπαλάντες. Έχω μια ιστορία με μπαλάντες και τραγούδια πιο country folk που δεν την ξέρει κανείς. Είναι τραγούδια που δεν μπορούν να περάσουν εύκολα στην Ελλάδα, δεν αφορούν το ευρύ κοινό και είναι προσωπικές μου μαρτυρίες. Κάποια στιγμή θα κάνω ένα δίσκο με όλα αυτά τα κομμάτια.

Με τι εφόδια γύρισες το 1975 στην Ελλάδα;
Δεν τη γούσταρα την Αμερική, αλλά γούσταρα πολύ τα αυτοκίνητά τους, την τεχνολογία τους, τα μηχανήματά τους και γύρισα με γνώσεις στην μουσική περισσότερες, μεγάλη τεχνογνωσία συναυλιών και γνώσεις στα ηλεκτρονικά συν τις δύο γλώσσες, ελληνικά και αγγλικά τέλεια, οπότε αυτό με βοήθησε να μπω στις παραγωγές των συναυλιών εδώ.

Ένα άτομο που γνώρισες μέσα από τη δουλειά και σου έκανε εντύπωση;
Πάρα πολλούς… Είχα την μεγάλη τιμή και τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω, να βγω, να συνφάγω, να συζητήσω πολλές ώρες με τον Μάικλ Λανγκ, το διοργανωτή του Φεστιβάλ Woodstock. Ήμουν διευθυντής παραγωγής τότε στη Half Note Productions και φέραμε τον Joe Cocker και ήταν μάνατζέρ του. Πολύ ωραίος τύπος. Εραστής του είδους. Πήγε να ακυρωθεί πενήντα φορές το Woodstock, ήταν στο τσακ να μην γίνει κι έγινε από σπόντα. Στη δεκαετία του ’80 εκτός από τις διεθνείς παραγωγές που έκανα για τη Half Note και το Happening, με κορυφαία στιγμή την παραγωγή της 3ήμερης συναυλία του Peter Gabriel στο Λυκαβηττό το 1988 και της Διεθνούς Αμνηστίας το 1989, αλλά γι’ αυτή χρειάζεται ξεχωριστή συνέντευξη γιατί ήταν υπερπαραγωγή, ήμουν ηχολήπτης και road manager της Μαρίας Φαραντούρη, του Μίκη Θεοδωράκη και ενίοτε του Μάνου Χατζιδάκι, κι έχω γυρίσει όλο τον κόσμο μαζί τους. Δούλεψα επίσης με τους Ian Gillan, Rory Gallagher, Eric Clapton, Miles Davis, Chick Corea, Motorhead, Iron Maiden, John McLaughlin, John Williams, Leonard Coen και πολλούς ακόμα που δεν καλοθυμάμαι…..

Κάπου τότε το 1975 πρέπει να γνώρισες τον Δρόλαπα…
Ναι, είχαμε ένα κοινό φίλο τον ντράμερ Παναγιώτη Καλύβα, στην Αγ. Παρασκευή, όπου πήγαιναν στο σπίτι του τα δύο αδέρφια, ο Γιάννης και ο Δρόσος ο Δρόλαπας, μεγαλύτερος του Γιάννη και εξαιρετικός μουσικός, μπασίστας. Δύο παιδιά πολύ ιδιαίτερα, χαρισματικά. Είχαν ένα δικό τους τρόπο σκέψης, ήταν σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια φρικιά, είχαν μακριά μαλλιά, ήταν intellectuals. Ωραίοι, ψαγμένοι, διακριτικοί, ευγενικοί, ήταν άνθρωποι γκουρού, πήγαιναν βόλτα στα βουνά, έβγαιναν δύο η ώρα το βράδυ στην Αγ. Παρασκευή για να μην ακούν μαλακίες – ήταν η εποχή που κορόιδευε ο κόσμος τους μαλλιάδες. Μου είχε πει ένας θυμάμαι: είσαι Μπίτλις! Του λέω: Ρε βλάκα, που δεν ξέρεις να το πεις, αν ήμουν Μπίτλις δεν θα ήμουν εδώ! Είχαμε κι άλλους κοινούς φίλους, όπως τον ηλεκτρονικό Δημήτρη Μαγαράκη, μακαρίτης τώρα, που είχε φτιάξει τους πρώτους παραμορφωτές, εφέ για κιθάρα στα 70ς, έφτιαχνε και κιθάρες, ήταν διάνοια, που πήγε χαμένος δυστυχώς. Ξεχώρισα το Γιάννη Δρόλαπα για τις παιχτικές του ικανότητες. Έπαιζε μια κιθάρα εκπληκτική, κι έπαιζε μόνο ένα χρόνο, αλλά είχε ταλέντο, ήταν γεννημένος κιθαρίστας, μουσικός. Μάλιστα, του πρότεινα να κάνουμε γκρουπ και μου αποκρίθηκε: μα, εγώ δεν παίζω τίποτα… Τον έπεισα και τον έβγαλα από το σπίτι και την απομόνωση. Ήταν και τα δύο αδέρφια μαζεμένα παιδιά και δεν φανταζόντουσαν ποτέ ότι μπορούν να εκτεθούν δημόσια. Λυπάμαι που δεν παρότρυνα και τον αδερφό του να βγει. Σκεπτόμενος πιο ώριμα μετά, έπρεπε να βάλω το Δρόσο να παίξει μπάσο που ήταν καλύτερος από εμένα – έχουν βγάλει βιβλία για κιθάρες και μπάσα κι έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως πρωτοποριακοί δάσκαλοι – κι εγώ να ήμουν τραγουδιστής μόνο. Ήταν άτομα που ψαχνόντουσαν στο αντικείμενο τους, είχαν ένα κλειστό κύκλο φίλων, διαβάζανε πολλές ώρες, μελετούσαν, συζητάγανε, περπατάγανε πολλές ώρες. Εγώ ήμουν το αντίθετο, ουάου, έξω όλα! Το 1978 με το Γιάννη Δρόλαπα και τον Θάνο Παπαποστόλου πήγαμε με Magic Bus στο Λονδίνο και δανείστηκα λεφτά από τη μάνα μου κι έφερα ηχοσύστημα και γίναμε η πρώτη ελληνική μπάντα με ιδιόκτητο ηχοσύστημα, με κονσόλα, Echo δικό μας, ενισχυτές και ηχεία Marshall, μικρόφωνα, ηχεία Altec Voice of the theater, με κόρνες μεγάλες και τέτοια, τελικούς ενισχυτές, μόνιτορ, είχαμε πολύ πράγμα. Κι από εκεί βγάλαμε λεφτά γιατί νοίκιαζα τα μηχανήματα στις παραγωγές μας κι έτσι παίρναμε αμοιβή γκρουπ συν ηχητική κάλυψη. Έκλεινα ένα τρίκυκλο ή ένα φορτηγάκι, φορτώναμε, παίζαμε, ξεφορτώναμε…

Πιστός στο τρίο…
Ναι, θέλω τρίο, παραπάνω… μουτζουρώνει.

Ντράμερ ποιον πήρες στους Vavoura Band;
Έχω αλλάξει 23 ντράμερ έως τώρα! Ξεκινήσαμε με τον Στέργιο Λεμονίδη, που σκοτώθηκε πριν λίγα χρόνια με μια Harley. Έμεινε μαζί μας μερικές βδομάδες να στρώσουμε το γκρουπ, αλλά δεν παίξαμε ποτέ μαζί. Η πρώτη μας εμφάνιση ήταν με τον Νώντα Αντωνόπουλο, που έπαιζε λίγο ντραμς και μπάσο κι έγινε μετά εξαιρετικός ηχολήπτης, ήταν στο Polysound. Έκανε την παραγωγή του άλμπουμ «Αύρα» του Δημήτρη Παναγόπουλου και δούλεψε με πολλούς επώνυμους Έλληνες τραγουδιστές. Και πολλά χρόνια τώρα έχει ένα στούντιο στην Αυστραλία μέσα στη ζούγκλα ! Μετά ήρθε ο Τάσος Φωτοδήμος, ο Βαγγέλης Βέκιος, ο Τακης Κουβατσεας, καταλήξαμε μερικά χρόνια στο Θάνο Παπαποστόλου, συγχωρεμένος κι αυτός όπως κι ο Βέκιος, που είχε τα φόντα και το ταλέντο να γίνει ένας εξαιρετικός ντράμερ, αλλά είχε προβλήματα αστάθειας προσωπικότητας. Ήθελε τη δόξα χωρίς να δουλέψει γι’ αυτήν. Δεν μελετούσε, δεν έψαχνε. Αν πεις οκ το’ χω αρχίζεις την κατιούσα. Εγώ στα 56 μου, παράτησα το μπάσο στους Cadillacs κι έγινα κιθαρίστας. Δεν είχα πιάσει ποτέ ηλεκτρική κιθάρα γιατί είχα απηυδήσει από τους κιθαρίστες που είχα στους Cadillacs, που αν και όλοι ήταν εξαιρετικοί, απλά δεν είχαν το άκουσμα και το ύφος του rock’n’roll και των 50’s. Ο πιο κοντινός στο ύφος ήταν ο Ανδρέας Γκομόζιας και ο Βασίλης Κώτος. Αλλά κι αυτοί δεν πειθαρχούσαν, έπαιζαν δυνατά και παίζανε πολλά. Το rock’n’roll θέλει λίγα.

Ποια ήταν η πρώτη live εμφάνιση των Vavoura Band;
28 Ιανουαρίου 1977 στο Σινέ Ανεμώνη, στην Αγ. Παρασκευή. Ήταν ιστορική συναυλία. Και τώρα τον Ιανουάριο του 2017 κλείνουμε 40 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην ελληνική σκηνή με Vavoura Band και ετοιμάζουμε μια εμφάνιση έκπληξη γιαουτο! Είμαστε αυτή την στιγμή το μακροβιότερο ελληνικό συγκρότημα, αλλά λυπάμαι για τον λόγο που είμαστε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί θα ήταν οι Socrates εάν δεν είχε πάθει αυτό το πρόβλημα υγείας ο Αντώνης Τουρκογιώργης, που τον αγαπώ και τον εκτιμώ βαθύτατα. Ο Τουρκογιώργης και ο Σπάθας είναι η αιτία που παίζω Rock. Στα 15 και κάτι είχα μια ωραία σχέση με μια Βίκυ από την Αγ. Παρασκευή, ένα γλυκύτατο πλάσμα, όπου με την αδερφή της και την άλλη της ξαδέρφη που ήταν μεγαλύτερη, Βίκυ κι εκείνη, της είχε πάρει ο παππούς της δώρο ένα αυτοκίνητο και μας πήγε στο Κύτταρο. Μεγάλη Πέμπτη του ’72. Και παίζαν οι Socrates φίλε. Κι έπαθα πλάκα. Είδα τους ξεμαλλιάρηδες με τα Marshall, τον Τουρκογιώργη να χτυπιέται και να ουρλιάζει και τον Σπάθα να τα χωνει και είπα κάτι: Αυτό θέλω να γίνω! Στα τύμπανα ήταν ο Ηλίας Μπουκουβάλας. Είχαν βγάλει τον πρώτο δίσκο τους, ο δεύτερος δεν είχε βγει. Με τους Socrates έχουμε 6 χρόνια διαφορά, ηλικιακά. Πέντε χρόνια μετά, το 1977 παίξαμε support στους Socrates στο Κύτταρο. Δικαιωματικά έπρεπε να ήταν οι Socrates το μακροβιότερο γκρουπ εν ενεργεία, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Οι Socrates ήταν, είναι και θα είναι το καλύτερο ελληνικό ροκ συγκρότημα. Ακόμη και ο Μίκης, η Φαραντουρη και ο Μάνος, που προανέφερα, ποιους είχαν μουσικούς στην ορχήστρα τους; Τους Socrates είχανε! Εξαιρετικοί μουσικοί, που εξελίχθηκαν σε σχέση με τους ροκάδες που γνώρισα το ’72.

Για πες μου για τα θρυλικά πάρτι στο σπίτι σου, στην Αγία Παρασκευή…
Τα έκανα μπροστά στον μεγάλο κήπο. Ήθελα να με βλέπει η γειτονιά. Μονοκατοικία πάνω από 1.100 τμ. Πίσω είχα 600-700 μέτρα κήπο και μπροστά 150. Το ‘κανα μπροστά γιατί ήθελα να είναι stage. H βεράντα του σπιτιού ήταν το stage! Ίσα με το έδαφος, είχα μερικά φωτάκια, τα Marshall τα δικά μας, τη μικροφωνική που είχαμε τότε, που είχα φέρει από το Λονδίνο. Τα έκανα πάντα 8 η ώρα το απόγευμα και γύρω στις 11 τελειώναμε. Έχω κάνει μια παρτάρα το ’86 κι ήρθε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Χαριτοδιπλωμένος, ο Πουλικάκος, ο συγχωρεμένος ο Άγγελος Σκορδίλης κι έσκασαν οι μπάτσοι και ψάχνουν να βρουν τον υπεύθυνο. Έρχεται ο μπάτσος και με ρωτά: ποιος είναι ο υπεύθυνος του σπιτιού; Μισό λεπτό να τον φωνάξω! Του κλείνω την πόρτα στην μούρη και ξαναβγαίνω από την πίσω πόρτα του σπιτιού. Φεύγουνε. Μετά ξανάρχονται και κάποιος έχει δείξει ότι ήμουν εγώ εκεί κι όπως παίζω τους βλέπω να ’ρχονται, αλλά είχε τόσο κόσμο που ήταν δίπλα ένας μουσικός και του δίνω το μπάσο, φεύγω σκυφτός και όταν φτάνουν οι μπάτσοι βλέπουν έναν άλλο να παίζει! Αυτά τα πάρτι είχαν γίνει πάνω από 15-20 φορές… Αρχές 80ς πρέπει να έγινε το πρώτο πάρτι. Δεν είχαμε τότε κινητά, κάναμε πέντε τηλέφωνα και έσκαγαν όλοι! Όταν ξεκινήσαμε με τους Vavoura Band με 5 αφίσες γεμίσαμε το Σπόρτινγκ, 26 Δεκεμβρίου 1979. Ήρθαν 4.000 άτομα χωρίς να υπάρχει διαφήμιση. Έπαιξαν μαζί μας οι Breakdown και οι Αγάπανθος που γιαουρτώθηκαν άσχημα. Βγήκε η Χαρά Αργυροπούλου με τους Αγάπανθος να κάνει το μαγκάκι και τότε ήταν που είχαν παρεισφρήσει στη ροκ σκηνή διάφορα χουλιγκανοειδή και διάφοροι μαλάκες που ήθελαν να εκτονωθούν και κουβαλούσαν μαζί τους γιαούρτια και διάφορα ζαρζαβατικά. Όταν ανεβήκαμε στο πάλκο ήταν όπως είναι όταν τελειώνει η λαϊκή και έρχεται η υδροφόρα να σκουπίσει. Ήταν σαν λαϊκή τελειωμένη! Αυτό ήταν δυσάρεστο γιατί δεν είχε καμιά σχέση με την μουσική. Εμάς μας δεχθήκαν καλά και μάλιστα στο live άλμπουμ μας Early Days, έχουμε τρία κομμάτια από το Σπόρτινγκ. Το γράψαμε τότε σε οκτακάναλο, ο φίλος μου ηχητικός Τάσος Κυριαζής – είχε πάρει όλα τα tour του Μίκη Θεοδωράκη – που είχε το Master Sound Studios, που εγώ το βάφτισα έτσι, όπως και το Sierra, αλλά και το Mini Farm που έχει ο Κώστας Στρατηγόπουλος. Ήμουν μάλιστα ηχολήπτης freelancer ένα διάστημα στο στούντιο του Κυριαζή στα Πατήσια και μάλιστα το δίσκο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τους PLJ Band, το Armagedon ήταν δική μου ηχοληψία και παραγωγή, όλο, εννοώ sound production, όχι οικονομικός παραγωγός. Το έκανα τζάμπα, δεν πήρα μία κι έχει βγει ιστορικός δίσκος και από τους πιο cult της εποχής. Όταν το παρουσίασε ο Λαυρέντης πριν μερικά χρόνια στο Ηρώδειο δεν μπήκε στον κόπο καν να με πάρει τηλέφωνο να μου πει ότι αυτή η δουλειά βγαίνει που όλη η ηχοληψία και το ηχόχρωμά της και η αντίληψη της παραγωγής έχει περάσει από εμένα. Και το’κανα με 8 κανάλια, με ένα delay roland chorus echo με ταινία κι ένα Yamaha yamaha analog delay-flanger. Αλλά η αχαριστία στην Ελλάδα, και να το γράψεις όπως το είπα αυτό, ευδοκιμεί όπως και η μαλακία γιατί έχουμε εύκρατο κλίμα και όλα αυτά φυτρώνουν εύκολα παντού και αφθονούν. Σαν την λερναία Ύδρα που είχε 12 κεφάλια, η μαλακία έχει εκατομμύρια. Ναι, μου βγαίνει παράπονο από τους συναδέλφους τότε γιατί μεγαλώσαμε μαζί, κάναμε κοινά πράγματα και υπάρχει ένας σνομπισμός και μία υπεροψία από το ελληνόφωνο ροκ ως προς αυτό που κάνουμε. Δεν με έχει καλεσει σαν guest ΚΑΝΕΝΑΣ από τη γενιά μας εκτός από τον Λάκη Παπαδόπουλο… Αλλά είμαστε πάντα outsiders και πάντα θα είμαστε και γουστάρουμε που είμαστε. Ο Δρόλαπας αναδείχθηκε, καταξιώθηκε με την αξία του, με την ιδιοφυία του και με τη μοναδικότητά του ως παίκτης και ως συνθέτης, παίζει πράγματα τα οποία δεν μπορούν να τα πιάσουν οι άλλοι κι εγώ αναδείχθηκα μέσα από την προσωπικότητά μου, την επικοινωνιακή, όχι από το παίξιμό μου. Για είσαι μουσικός και να έχεις καλή μπάντα πρέπει να έχεις το πακέτο. Το να έχεις μια φωνάρα, η ένα κιθαρισταρά που δεν έχει όλα τα υπόλοιπα, δεν χρειάζεται, να μου λείπει.

Τα χρόνια της Πλάκας; Τι θυμάσαι;
Στο Tiffany’s παίξαμε τον Οκτώβριο του ’77 του συγχωρεμένου Γιώργου Λουίζου, που μας άφησε πριν δυο-τρία χρόνια, ο οποίος μου είχε χρηματοδοτήσει την πρώτη μας συναυλία στο Σινέ Ανεμώνη στην Αγ. Παρασκευή. Παίξαμε με τον Φωτοδήμο στα τύμπανα που τα είχε πάρει και τραβάει μια κλωτσιά και πετάει τη ντραμς πάνω στην πίστα που χόρευαν όλοι και το έκανε και δεύτερη φορά μετά από καμιά ώρα! Οπότε τελείωσε η συνεργασία μας με το Tiffany’s για λίγο καιρό, αλλά ξαναπαίξαμε εκεί χρόνια, στο Γιώργο και τη Ρίτα, μέχρι που έκλεισαν τα κλαμπ στην Πλάκα. Το ροκ ήταν τότε πάλι μόδα. Έρχονταν κάποια περιθωριακά άτομα, διάφοροι Εξαρχιώτες, διάφοροι άσχετοι… ήταν το καινούργιο πράγμα. Ήταν η φάση να ξεδώσουμε, γι’ αυτό γινόντουσαν και πρωινές συναυλίες. Δεν είχε που να πάει ο κόσμος. Στην Πλάκα ήταν το Tiffany’s, η Λήδρα, το Skylab, η Σοφίτα του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, το 2001 στην Μνησικλέους του Σωτήρη τα σουβλάκια, το «2001» που μπροστά έκοβε γύρο και δυο μέτρα πίσω έπαιζε η μπάντα μες στην τσίκνα και τα ποντίκια περπατάγαν πάνω στο μπαρ γι’ αυτό παίρναμε μόνο μπύρες εκεί και μερικά ακόμη πολύ γερά στέκια. Έπαιζαν κάπου οι Σπυριδούλα, κάναμε διάλειμμα και πηγαίναμε και τζαμάραμε με τους Σπυριδούλα και το αντίστροφο. Ερχόταν ο Πάνος Κατσιμίχας με μια φυσαρμόνικα και το βάζαμε να πει κανα-δυο blues, ο οποίος είχε παράπονο που δεν τον έπαιρναν τότε οι εταιρίες, που είχε κάνει δουλειά με το Χάρη…

Τσαμπουκάδες θυμάσαι;
Μια φορά είχαν προκαλέσει τσαμπουκά κάτι πάνκηδες. Κάναμε ένα φοβερό σόου ως Vavoura Band μαζι με τους Sharp Ties στο Skylab και μετά πετάγαμε κάτω τα μηχανήματα σε στυλ Who, πετάγαμε ενισχυτές, κιθάρες, ντραμς ότι δεν χάλαγε γιατί δεν είχαμε λεφτά να το ξαναπάρουμε (γέλια) και κάποιος πάνκης μου βουτάει ένα μικρόφωνο και τον εντοπίζω μέσω ενός άλλου και του λέω: δως το μικρόφωνο πίσω. Και κάνει τσαμπουκά ο πάνκης και μου βουτάει την καινούργια μπλούζα που φορούσα και την ξεχειλώνει… και τρώει κάτι μπουκέτα με κάτι μπότες καουμπόικες που φορούσα, τον έκανα κομμάτια τον τύπο. Είχαμε τότε τους Χαρλέαδες και τους τσοπεράδες εκεί και έδωσαν σήμα μην πατήσει πάνκης στην Πλάκα, αν δεν γυρίσει το μικρόφωνο του Βαβούρα. Σάββατο προς Κυριακή έγινε αυτό. Μετά από δύο μέρες ένα παιδί έφερε πίσω το μικρόφωνο και το άφησε στο μπαρ…

Που παίζατε εκτός Πλάκας;
Στο Κύτταρο είχε κάνει πολλά πρωινά ο συγχωρεμένος ο Ανδρέας ο Γιακουμέλος, είχαμε κάνει πολλά live εκεί κατά καιρούς. Ήταν ο ναός το Κύτταρο. Δύσκολη εποχή και οικονομικά και απ’ όλα. Παίζαμε πρωινά σε σινεμά, σε θέατρα και σε διάφορα κομματικά φεστιβάλ… μετά το ’80 ήρθαν ξένα γκρουπ… Μας κοιτάγανε περίεργα. Έρχονταν οι Κνίτες και μας σκίζανε αφίσες, μας λέγανε τσιράκια των Αμερικάνων, η γνωστή κασέτα της μαλακίας που την παίζουν ακόμα… Είδαμε τώρα και την πρώτη φορά αριστερά, αχνιστερά και αχρηστερά…Στο φεστιβάλ Αυγής Θούρειου το ’78 στη Νέα Σμύρνη παίξαμε και μίλαγε ο Λεωνίδας Κύρκος. Μάλιστα όταν έβγαλε λόγο είχε πολύ κόσμο από κάτω πήγαινα πίσω του κι έκανα Yeah, Yeah με το χέρι, οπότε ο κόσμος έβλεπε εμένα κι έκανε Yeah κι ο Κύρκος νόμιζε ότι ήταν γι’ αυτόν κι ανέβαζε κορώνες κι έλεγε: Το ροκ και η σάμπα είναι αριστερά κινήματα… Οι Κνίτες μετά από μερικά χρόνια έφεραν το Alvin Lee στο Άλσος Βεΐκου, οπότε χρησιμοποίησαν το ιμπεριαλιστικό σύστημα για να κάνουν τη δουλειά τους και να φέρουν κόσμο.

Και μετά έρχεται το δισκάκι των Vavoura Band…
Έχουμε φθάσει στο 1980. Τότε δούλευα για την Happening του Δημήτρη Κερασιώτη που είχε και το δισκοπωλείο Happening. Μου λέει: Βαβούρα, δεν έχεις κάνει κανά δίσκο ακόμα; Οι εταιρίες δεν μας θέλουνε του είπα. Ωραία τότε, να κάνουμε μια εταιρία. Και δημιουργήσαμε τότε με δική μου προτροπή και τεχνική υποστήριξη την Happening Records και βγάλαμε διάφορα δισκάκια. Σώσαμε και καταγράψαμε και περάσαμε στην ιστορία διάφορα γκρουπ που δεν είχαν μέλλον στις πολυεθνικές. Πώς έκαναν κάτι δίσκους οι Apocalypsis και ο Σιδηρόπουλος, δεν ξέρω. Εντάξει ο Παύλος ήταν ελληνόφωνος, ευτυχώς αυτό τον βοήθησε να δισκογραφηθεί…. Ένα απόγευμα λοιπόν πήγα το συγκρότημα στο στούντιο του Τάσου Κυριαζή στο Master Sound, τέρμα Πατησίων, γράψαμε τα τρία κομμάτια του δίσκου, την άλλη μέρα τα μιξάραμε και ηχολήπτης στην ηχογράφηση ήταν ο Νίκος ο Σπυρόπουλος, των Σπυριδούλα.

Τι ιστορία υπάρχει πίσω από τα τραγούδια;
Καμία ιστορία, είναι κομμάτια που είχαμε κάνει για να έχουμε κάβα και διαλέξαμε αυτά τα τρία. Ο Δρόλαπας έχει γράψει περισσότερα τραγούδια από μένα, αλλά πάντα συμμετείχα, έβαζα το στίχο, ή έκανα μια διόρθωση στη μουσική, ή έβρισκα ένα άλλο φινάλε, μια σχέση τύπου Lennon – McCartney που δεν έγραφαν πάντα μαζί ένα κομμάτι και συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον… Ντραμς στο δίσκο έπαιξε ο Θάνος Παπαποστόλου κι ήρθε με 39 πυρετό στο στούντιο …. Για το Vana G. Vanna δεν είχαμε τίτλο, αλλά θυμήθηκα που ήμασταν στη Θεσσαλονίκη με τον Βέκιο και κυκλοφορούσαν εκεί κάτι τζι βάνες και υπήρχε και μια Βάνα και έτσι μου’ ρθε ο τίτλος του τραγουδιού που μιλάει για μια κοπέλα που δεν παραδέχεται ότι είμαι καλλιτέχνης και τη διώχνω λέγοντας το ρεφραίν: get out of here, Vana G. Vanna και τελειώνει εκεί. Το All Alone μιλάει για κάποιον που είναι μόνος γιατί τον απέρριψε η καλή του και ξεκινάει μια ροκιά που γίνεται πιο Sabbath-o περίεργη στο τέλος. Και το I Ain’t The Junkie είναι μια υποθετική ιστορία για ένα τύπο που έμπλεξε με λάθος παρέα και συνελήφθη και πέρασε τα πάνδεινα στην Αμερική μέσα στο κρατητήριο και στη φυλακή και στο δικαστήριο, επειδή τον περάσανε για τζάνκι. Που στο τέλος ξυπνάει γιατί ήταν όνειρο και πραγματικά είναι τζάνκι και πήρε τηλ το κονέ για να τον φτιάξει. Στο μεταξύ όταν το γράψαμε, επειδή υπήρχε ακόμη λογοκρισία, ήταν ακόμη στο πόστο του ακόμη το 1980 αυτός ο Χατζηαποστόλου που έκανε λογοκρισία σε όλα τα τραγούδια επί χούντας , το μετέφρασα “Δεν είμαι ο παλιατζής”, γιατί δεν θα το πέρναγε αλλιώς ! Μετά συμμετείχαμε με δύο κομμάτια στο δίσκο Happening 82 με κιθαρίστα τον Χρήστο Ταμπουρατζή, η μόνη φορά που αντικατέστησα τον Δρόλαπα γιατί ήταν μπλεγμένος με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Και κάναμε δύο κομμάτια με ντράμερ επίσης τον Τάκη Κουβατσέα που στα 16 του χρόνια ήταν ντραμισταράς.

Έχετε άλλη πρωτιά σαν Vavoura Band;
Είμαστε επίσης το πρώτο ροκ συγκρότημα που κάναμε φιλμ κλιπ, με τίτλο «Ο Χορός της Αφροδίτης». Το ’κανε ο Δημήτρης Αρβανίτης, ο καταξιωμένος σκηνοθέτης, το 1984 μέσα στα παλιά εργοστάσια στο Γκάζι, πριν γίνει Τεχνόπολις. Με τα μηχανήματα, τα λεβητοστάσια και τα καμίνια, είχαμε γίνει χάλια, πετάξαμε τα ρούχα μετά, αλλά έγινε καταπληκτικό το κλιπ. Ακολουθείτε από μια συνέντευξη που μιλάμε και οι τρεις, ο Θάνος, ο Δρόλαπας κι εγώ για το ροκ εκείνης της εποχής, η οποία είναι και προφητική, ειδικά τα λόγια του Δρόλαπα που το είχε ψάξει πιο θεωρητικά το θέμα. Εμένα μου αρέσει να παίζω. Δεν μ’ αρέσει να αναλύω πολύ το πράγμα. Τα συζητάμε όλα κατ’ ίδίαν με το Γιάννη, αλλά όταν δίνω συνεντεύξεις λέω τα γεγονότα όπως ήταν και πώς είμαστε εμείς. Το Χορό της Αφροδίτης το ηχογραφήσαμε δύο χρόνια πριν γνωρίσουμε τον Αρβανίτη, το 1980 και το βάλαμε μουσικό θέμα στην ταινία “Σαντορίνη” στην οποία ήμουν βοηθός σκηνοθέτη και βοηθός οπερατέρ γιατί ήξερα από φωτογραφία, κάναμε τα γυρίσματα και πήραμε και δυο βραβεία στη Θεσσαλονίκη για την ταινία. Διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου τότε ήταν ο Κυριάκος Σφέτσας, διευθυντής επίσης του Τρίτου Προγράμματος και με πήρε κατευθείαν μπροστά στον Αρβανίτη και μου είπε : φίλε λυπάμαι που δεν υπάρχει βραβείο μουσικής μικρού μήκους θα το είχατε πάρει με τη μία, γιατί αυτό που ακούω είναι πολύ προχωρημένο. Κάναμε μια δουλειά με δημοτικά και παραδοσιακά ακούσματα παντρεμένα με ροκ κι εκείνη την εποχή είχε κάνει ένα δίσκο ο Σφέτσας με δημοτικά και τζαζ (εν. το “Greek Fusion”), ένας σπουδαίος μουσικός. Ήταν τιμή μας που ένας μουσικός ο οποίος ήταν πιο μπροστά από εμάς, μας είπε αυτό το πράγμα. Ο Χορός της Αφροδίτης ήταν ένα τραγούδι στα 6/8 που έχει τρελά ελληνικά ακούσματα, τελείως βουκολικό και σε ταξιδεύει σε βουνά, σε λαγκάδια, σε μυστήριες εποχές, σε ομίχλες, σε σπηλιές μέσα…Ο Δρόλαπας έγραψε το πρώτο θέμα του κομματιού. Μετά ένα βράδυ στην Πλάκα έξω από το τζαζ κλαμπ του Μπαράκου, είχα μαζί την δωδεκάχορδη και γράψαμε παρέα το δεύτερο θέμα και το τρίτο θέμα (έχει τρεις ενότητες το κομμάτι) το’ γραψα εγώ. Γράφτηκε ισότιμα και για μένα είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουμε κάνει. Κι αυτό το κομμάτι υπάρχει στο cd των Vavoura Band «Ethnic», το οποίο θα βγει και σε βινύλιο σε μερικούς μήνες, με επιπλέον υλικό που δεν υπάρχει στο cd και θα βγει σε Vol. 1 και Vol 2 για πρακτικούς λόγους, δεν χωράει τόσος χρόνος στο βινύλιο.

-Η σχέση σου με τις μοτοσυκλέτες από πότε ξεκινάει ;
Από μικρός είχα τρέλα με τα μηχανάκια. Το πρώτο ήταν ένα σολεξάκι που είχε τον κινητήρα στην μπροστινή ρόδα. Μ’ άρεσαν πάντα οι Harley κι όταν είχα δει το φιλμ Easy Rider είχα τρελαθεί. Είχα πάντα μηχανάκι πιτσιρικάς, στην Αμερική είχα Kawasaki 250 Samurai και όταν ήρθα στην Ελλάδα, είχα διάφορες enduro μοτοσυκλέτες. Έκανα αρκετά χρόνια enduro πάνω στα βουνά, με σακίδια και κάμπινγκ υπαίθριο. Ήμουν συλλέκτης μηχανών κι ένα διάστημα είχα παλιές BMW, BSA…τα έδωσα όλα αυτά γιατί αν υπολογίσεις ότι θέλεις δυο-τρία χρόνια να φτιάξεις το καθένα, συν τα έξοδα, κάποια στιγμή είδα ότι τα χρόνια της ζωής μου δεν φτάνουν. Είχα και μια μεγάλη συλλογή από καμιά 40αριά αμερικάνικα αυτοκίνητα με τον συγχωρεμένο το Χρήστο Πατσέρη, είχαμε Camaro, Mustang, Chevrolets, Buick, Cadillac, απ’ όλα. Τα είχα στο σπίτι, μέσα, έξω, είχαμε κλείσει το δρόμο…Τα βρίσκαμε παρατημένα από δω κι από κει, τα παίρναμε, τα αγοράζαμε, τα φτιάχναμε, αλλά βγάζαμε χρήματα γιατί τα νοικιάζαμε σε διαφημιστικά, σε φωτογραφήσεις, σε γάμους. Μετά “πέθαναν” αυτά λόγω κρίσης και τα δίναμε ένα – ένα σε ανθρώπους που είχαν λεφτά και θα μπορούσαν να τα συντηρήσουν. Έχω κρατήσει μια rock’n’roll Chevvy (Chevrolet) του’51. Επίσης τo ’99 πήρα μια Harley Davidson που την κράτησα μέχρι πριν δύο χρόνια κι έφυγε γιατί έχουμε παιδί κι έχουμε έξοδα. Κάνω άλλα πράγματα τώρα, κάνω καγιάκ ανοιχτής θάλασσας, ιστιοπλοΐα, ποδηλασία – έχω μια συλλογή από 70 συν ποδήλατα – κατεβαίνω στην Αθήνα με ποδήλατο, πηγαίνω εκδρομές, όταν πάω εξοχή με το αυτοκίνητο παίρνω μαζί μου το ποδήλατο, έχω τρέλα μ’ αυτό. Κάνω ιστιοπλοΐα από το ’89, είχα μια εταιρία με δύο σκάφη επαγγελματικά και τώρα έχω κρατήσει ένα μικρό ιστιοφόρο κι ένα καταμαράν μικρό 4.2 μέτρα και παίζω μ’ αυτά επειδή γουστάρω. Επίσης εμπλουτίζω την συλλογή δίσκων μου που την είχα αφήσει για μερικά χρόνια κι όπως ξέρεις είμαι d.j. με βινύλιο. Το κάνω αυτό εδώ και πέντε χρόνια και θεωρώ ότι είμαι από τους πρώτους που αναβίωσα το βινύλιο στην Ελλάδα ως d.j. Είδα μια ζεστή αγκαλιά από τον κόσμο, να ενδιαφέρεται γι’ αυτό το πράγμα. Ήρθε μια μέρα ένας πιτσιρικάς και με ρώτησε με απορία : πώς βρίσκεις τα κομμάτια ; δεν βλέπω πουθενά νούμερα ! Του είπα ότι τα νούμερα είναι μέσα στ’ αυτιά μου γι’ αυτό ξέρω μουσική και ξέρω να παίζω. Η γενιά σου βάζει νούμερα, βάζει τέμπο, τα κολλάει και βάζει κι εποχές, εγώ μπορώ να σου παίξω ένα 50ς, ένα 60ς ή ένα 80ς και να μην καταλάβεις διαφορά, γιατί ξέρω τι πάει με τι, εκεί είναι η διαφορά μας. Όταν έφυγα από την Αμερική έφερα μαζί μου το πικάπ, ένα AR (Acoustic Research) που έχω ακόμα, 7-8 κιβώτια δίσκους και τα φωτογραφικά μου και τα ρούχα….

Ως ηχολήπτης – ηχητικός ποιος χώρος στην Αθήνα είχε τον καλύτερο ήχο;
Στην Ελλάδα δεν είχαν ιδέα από ήχο. Τα πρώτα Martin ηχεία και οι καλές κονσόλες ήρθαν στην Ελλάδα με δική μου έρευνα και προτροπή στην Audio Sound. Είχαμε πάει μαζί στο Λονδίνο στο εργοστάσιο της Martin και της Midas που ήταν στο ίδιο χώρο και επέλεξα ποια ηχεία θα φέρουν και για ποιο λόγο. Ο Τάσος Κυριαζής είχε φέρει την πρώτη Midas στην Ελλάδα και με εμπιστεύτηκε να κάνω μαζί του ήχο στο Λυκαβηττό σε κάποιον Βενάρδο που έκανε προχωρημένες μουσικές τότε και μάλιστα τότε το 1979, είχα δουλέψει στη Θεσσαλονίκη κι έκανα ήχο στο Γιάννη Μαρκόπουλο, μαζί με τον Τάσο. Το Κύτταρο είχε συμπαθητικό ήχο. Είχε τα Lombardi του Τάσου Κυριαζή, μια πρωτόγονη κονσόλα. Το Ρόδον αργότερα είχε καλό ήχο γιατί είχε τα ElectroVoice, τα MT Fours. Είχα κάνει ήχο μια φορά στο Ρόδον με τους Socrates που είχαν κάνει μια επανένωση το’88 , τρίο, δύο βραδιές ήταν και έπαιξαν φοβερά. Με το Νίκο Αντύπα ντράμερ. Για μένα ο Αντύπας ήταν ο καλύτερος ντράμερ της Ελλάδας. Ήταν ένας ντράμερ που μπορούσε να παίξει οτιδήποτε και να το παίξει καλά. Είχε ροκ αντίληψη, ποικιλία στο παίξιμο, φοβερό ηχόχρωμα και χαρισματικά χέρια και πόδια. Παικταράς. Είχε ένα groove που δεν το έχω ακούσει σε άλλο ντράμερ. Όταν παίζαμε με τη Φαραντούρη στο εξωτερικό, πήγαινα στο sound check και η Φαραντούρη ερχόταν αργότερα και τζαμάραμε με τους Socrates πάνω στο πάλκο. Ένα βράδυ λοιπόν πριν δύο χρόνια που ηχογραφούσαμε τον καινούργιο δίσκο των Vavoura στο στούντιό μου, που δεν έχει τελειώσει ακόμα, σκάει ο Αντύπας. Και τζαμάρουμε ο Δρόλαπας, ο Αντύπας κι εγώ και το έχω ηχογραφημένο και νόμιζες ότι παίζαμε χρόνια μαζί. Παίξαμε το White Room, το See See Rider, Sunshine In Your Love κι ήταν σαν να είχαμε μπάντα δέκα χρόνια!

Δηλαδή μια ολόκληρη εποχή στην Ελλάδα, με τόσο σπουδαία συγκροτήματα, σπουδαίους μουσικούς πέρασε στην ιστορία με κακό ήχο, συναυλιακά. Γιατί συνέβη αυτό κατά τη γνώμη σου;
Ήταν άγνοια, έλλειψη γνώσεων, έλλειψη χρημάτων και ήταν η καταδίκη των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών που δεν ήθελαν ελληνικά συγκροτήματα με ξένο στιχο και ροκ. Το πιο ροκ που κάνανε ήταν ελληνόφωνο, κανά Γιοκαρίνη, Λάκη. Τα αλλά ήρθαν αργότερα. Αν πεις ότι είναι ροκ ο Παπακωνσταντίνου κάποιο πρόβλημα υπάρχει σε αυτή τη χώρα. Μια χαρά είναι, τον αγαπώ, τον εκτιμώ είναι φίλος μου, κάποια τραγούδια του ειδικά τα παλιά τα ακούω πολύ ευχάριστα, όχι αυτά που γράφει αυτός που είναι ξεπέτες και αφελέστατα κομμάτια. Αλλά αυτό ήταν το ροκ τότε….

Ποιες συναυλίες θυμάσαι σε διάφορους χώρους ως Vavoura Band;
25 Φεβρουαρίου του ’79 είχαμε παίξει στο Παλλάς με το Happening, ήταν προβολή Led Zeppelin της ταινίας “The Song Remains The Same” και μετά βγήκαμε εμείς κι έγινε χαμός, πήγαν να γκρεμίσουν το Παλλάς. Δεν ήταν πρεμιέρα εκεί. Πρεμιέρα ήταν στο Αττικόν, ένα χρόνο πριν. Μετά προβλήθηκε στο Βρετάνια, όπου παίξαμε με τον Σταύρο Λογαρίδη, τον Λουκά Σιδερά και τη Sigma Fay. Τότε είχε βγάλει ο Λογαρίδης, τον ομώνυμο δίσκο του, που τον θεωρώ από τους καλύτερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας, τρομερή παραγωγή, τρομερό ήχο και ο Σταύρος θεωρώ ότι είχε μακράν την καλύτερη φωνή μετά τον Ντέμη Ρούσσο, Έλλην καλλιτέχνης που τραγουδούσε σε αγγλική γλώσσα. Εκτιμούσα πάρα πολύ ένα vocal γκρουπ, τους Poll και είμαι φίλος και με τους τρεις, γιατί ήταν η πρώτη φορά που δοκιμάστηκε να γίνει ένα φολκ-ποπ, μπαλαντο-ροκ συγκρότημα. Ο δίσκος τους μας, το ταγάρι που λέμε, μας έδωσε άλλους ορίζοντες τότε. Πρόσφατα άκουσα το Κώστα Τουρνά σε μια συναυλία που έδωσε στο Ζοο κι ήταν μια φοβερή έκπληξη. Αψεγάδιαστη η φωνή του, έχει μια φοβερή μπάντα με τρομερά καλό ήχο. Αν τα είχαμε αυτά τότε…Τότε μια μπάντα ήταν καλή, μόνο και μόνο αν ήταν κουρδισμένη. Δεν είχαμε κουρδιστήρια, με το αυτί άκουγες. Κουρδίζαμε αρμονικές. Εγώ έμαθα να κουρδίζω από τους Socrates. Κουρδίζαμε τότε μπροστά στον κόσμο. Αλλά, όταν βγαίνεις κουρδισμένος, βγαίνεις και καλά.

Ποια άλλα συγκροτήματα παραδέχεσαι από τα 70ς;
Οι Πελόμα Μποκιού ήταν παικταράδες. Τους άκουσα στο Chin Chin το 1972, στη Ζωοδόχου Πηγής, ένα κλαμπ , κι είχα μείνει άφωνος από τον καταπληκτικό τους ήχο. Στα τέλη 70ς πολύ καλό συγκρότημα ήταν οι Ρέζους, με τον Γιώργο Σιέρρα. Εκπληκτικό συγκρότημα. Ροκ μπάντα. Έπαιζαν τα δύο αδέρφια, ο Πόλυς και ο Πέτρος ο Πελέλης. Τεχνίτες. Σήμερα είναι επαγγελματίες μουσικοί και παίζουν με επώνυμους Έλληνες καλλιτέχνες. Οι Boomerang ήταν ωραίοι και ήταν cover band. Του Δημήτρη Σινογιάννη. Εντάξει, πιο κάτω σε επίπεδο. Επίσης τα Μπουρμπούλια είχα ακούσει με τη Δέσποινα Γλέζου στην Πέμπτη Εποχή, στην ταράτσα στην Πλάκα, ήταν φανταστικοί. Επίσης εκτιμώ πάρα πολύ τους Aphrodite’s Child. Φυσικά έχουν την πρωτιά ελληνικού γκρουπ. Αν δεν είχαν διαλυθεί θα είχαν κάνει απίθανα πράγματα. Τους έχω πολύ πιο πάνω από τους Yes και τους Genesis, στο progressive. Το 666 είναι καλύτερος δίσκος που έχει βγει από ελληνικό συγκρότημα σαν έργο. Όπως έργο είναι το Σε Άλλους Κόσμους του Ηρακλή Τριανταφυλίδη, που είναι εξαιρετικός και γι’ αυτό τον ξεχωρίζω. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά γκρουπ. Καλύτερο δίσκο μπαλάντας στην Ελλάδα, μακράν των άλλων θεωρώ τα Μπαράκια του Βαγγέλη Γερμανού, ένας δίσκος – σταθμός και ο Βαγγέλης έχει δώσει τον καλύτερό του εαυτό.

Γιατί εγκατέλειψες την ηχοληψία;
Γιατί είμαι αναλογικός τύπος… Θεωρώ ότι το ψηφιακό και η ηχοληψία έχουν χαλάσει τον ήχο. Μπαίνουμε σε πανάκριβα στούντιο, έχουμε χαλάσει χιλιάδες χιλιάδων ευρώ για μηχανήματα, τεχνολογία, κατασκευές και καταλήγει σε mp3. Δηλαδή είναι τελείως οξύμωρο και κόντρα σε αυτό που πιστεύω. Γιατί επιστρέφει το βινύλιο, γιατί Vinyl is back ; Γιατί ακούγεται ωραία. Το βινύλιο είναι βινύλιο. Τέλος. Αναλογικός ήχος. Βάζω παλιά μαγνητοταινία που’ χω γράψει πριν 40 χρόνια κι ακούγεται καλύτερα από κάτι που βγαίνει τώρα και το αγοράζω σε downloading. Όταν βγήκαν οι ψηφιακές κονσόλες, ειδικά οι πρώτες που ήταν άθλιες, εγκατέλειψα την ηχοληψία γιατί αυτό δεν ήταν για μένα. Έχουν σούπερ τρούπερ εφέ, αλλά εγώ πουλάω ήχο φίλε μου. Και αν δεν έχει ήχο δεν με ενδιαφέρει.

Μια αποτίμηση σε αυτό που λέμε ελληνικό ροκ και το έχεις ζήσει από μέσα…
Όταν μου λένε παίζεις ελληνικό ροκ, λέω όχι, παίζω ροκ στην Ελλάδα. Το ροκ στην Ελλάδα είναι περιθωριοποιημένο, μια εικόνα του μοναχικού καβαλάρη που περνάει την έρημο με δικό του ρίσκο. Το ελληνόφωνο ροκ είναι το ροκ που αβαντάρανε οι εταιρίες, που έχει πολύ καλά στοιχεία μέσα και υπάρχουν μπάντες που έχουν γράψει ιστορία. Δεν τη γράψανε τυχαία. Στα αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα, τα αγγλικά τους είναι άθλια. Επίσης τα τελευταία χρόνια βλέπεις μπάντες που χτυπιούνται μπροστά κι έχουν αναλόγια και να διαβάζουν τα λόγια. Αυτό είναι ξεφτίλα. Αναλόγια σε ροκ μπάντα. Είναι η ξεφτίλα της ξεφτίλας. Να το τονίσεις αυτό. Αφού το έμαθες να το παίζεις καλά, γιατί δεν έμαθες να το λες, καλά ;

Η σχέση σου με την τηλεόραση πότε ξεκινάει;
Το 1981 με το Νίκο Ζερβό και το Δημήτρη Αρβανίτη. Ο Ζερβός μ’ έβαλε στα φιλμ. Ξεκίνησα κατ’ ευθείαν με 35 μιλιμέτρ φιλμ. Χρωστάω στο Ζερβό την αναγνωρισιμότητά μου και ότι φτιάξαμε τα Κουφώματα, την πιο διάσημη, για μένα, σατυρική εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση, που έχει αφήσει ιστορία και ποτέ λόγω του συστήματος δεν μας ζητήσανε να κάνουμε κάτι άλλο και λόγω του Ζουγανέλη που είναι μοναχικός καβαλάρης που προτίμησε να πάρει την ιδέα και να την κάνει μόνος του μετά στο Mega, χωρίς να καλέσει εμένα. Πήρε όλους τους άλλους συντελεστές εκτός από εμένα που έγραφα και εγώ τα κείμενα. Τα Κουφώματα ήταν εκπομπή με βίντεο κλιπ και ενδιάμεσα είχε σατυρικά σκετσάκια, stand up comedy της εποχής. Εγώ έγραφα τα μικρά σκετς που ήταν τα πιο πετυχημένα, τα γρήγορα. Ο Ζουγανέλης έγραφε κάτι μακρινάρια που τα καταλάβαινες πριν τελειώσουν, είχαμε διαφορά απόψεων. Έπαιξα σε πολλές ταινίες του Ζερβού και όχι μόνο, από το «Σουβλίστε Τους» και μετά, Ο Δράκουλας των Εξαρχείων, Τηλεκανίβαλλοι, Θηριοτροφείο, Ντελίριο μέχρι το Show Bitch, το τελευταίο στο οποίο συμμετείχα γιατί ο Ζερβός το’χασε στην πορεία, και το’χασε άσχημα. Κόλλησε στα 70ς. Και αυτό λόγω του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του. Του χρωστάω πολλά, αλλά δεν το συνέχισε, θα μπορούσε να κάνει φοβερές ταινίες. Αλλά άφησε ιστορία με cult ταινίες όπως ο Δράκουλας, το Σουβλίστε τους και Τηλεκανίβαλλοι». Επίσης έπαιξα σε δυο ξένες ταινίες, το Two for Trouble και στην ταινία του διασήμου Γερμανού σκηνοθέτη Φόλγκερ Σλέντορφ, «Ο Ταξιδιώτης» μαζί με τον Αμερικανό ηθοποιό και θεατρικό συγγραφέα Sam Sheppard….

Αν έκανες τηλεόραση τι θα σου άρεσε;
Να έχω μια εκπομπή σαν του Κώστα του Μυλωνά. Για μένα ήταν πρωτοπόρος, έκανε πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει κανείς άλλος και που δεν μπορούν να γίνουν και σήμερα, γιατί η κοινωνία έχει γυρίσει σε πιο πολύ συντηρητισμό. Σκέψου ότι η πιο γνωστή λέξη στην Ελλάδα που τη χρησιμοποιούν όλοι, είναι η λέξη μαλάκας. Στην τηλεόραση δεν τολμά να την πει κανείς, γιατί θα θίξουμε τον μαλάκα, που δεν θέλει ν’ ακουστεί η λέξη μαλάκας, Γιατί ; Γιατί είναι μαλάκας. Τόσο απλό είναι…. Ή θα έκανα μια κωμική εκπομπή σαν τα παλιά «Κουφώματα».

Πώς επιβιώνεις;
Ήμουν πάντα outsider στο σύστημα, ήμουν πάντα αντισυστημικός, πάντα η σκέψη μου ήταν προχωρημένη και αναρχική, δεν ήμουν ποτέ μέσα στο σύστημα, ούτε κομματικοποιημένος. Αυτό είναι σαν να είσαι ποδοσφαιρόφιλος. Δεν υποστήριζα ποτέ μια ομάδα, ή ένα κόμμα. Το θεωρώ πολύ απλοϊκό, πολύ φτηνό. Η σκέψη μου ήταν πάντα πολύ πιο πάνω απ’ όλα αυτά. Κοίταγα να υπάρχει μια καλή ζωή, να μην υποφέρει ο φτωχός, να υπάρχει μια ισονομία, μια κατανομή των πραγμάτων, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν όλοι τα ίδια. Θέλω να είναι ο κόσμος καλύτερος και αυτό δεν γίνεται ούτε αν είσαι μέσα σ’ ένα κόμμα, ούτε αν είσαι μέσα σ’ ένα σύστημα». Μάλλον ονειρεύομαι… Αλλά αν δεν κάνεις όνειρα δεν εξελίσσεσαι….. Αυτά για την ώρα….