Κείμενο: Βιβή Κωνσταντινίδου
Φωτογραφία: Νίκος Κόκκας
Μικροσκοπική, μα απίθανα αρωματική.
Μικροσκοπική, τόση δα, όσο ένα βατόμουρο, με χρώμα φλογερό κόκκινο και ευωδιά που σε σαστίζει: είναι η άγρια φράουλα της Ζακύνθου, η φραουλίνα, όπως την έλεγαν παλιότερα στο νησί, ένα άγριο ενδημικό είδος που καλλιεργείται πλέον από έναν και μόνο αγρότη, τον Νίκο Αμπελά, στο Αργάσι, λίγο έξω από τη Χώρα του νησιού, σε ένα χωραφάκι όχι μεγαλύτερο από μια γκαρσονιέρα. «Εδώ τη βρήκε, άγρια, πρώτα ο παππούς μου, μετά ο πατέρας μου και έπειτα εγώ», λέει ο κ. Αμπελάς, που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση της κοπιώδους φροντίδας και συγκομιδής της.
Το φυτό είναι απαιτητικό και ντελικάτο και παιδεύει τον παραγωγό. «Η φραουλίνα είναι έτοιμη μόνο αν πέσει από μόνη της όταν την αγγίξεις. Αν κάποια δεν είναι, πας στη διπλανή και ξανάρχεσαι στο χωράφι μετά από δυο-τρεις μέρες και ξαναδοκιμάζεις», μου λέει ο κ. Αμπελάς. Η συγκομιδή γίνεται μόνο μεσημέρι, όταν ο αέρας είναι ζεστός και ξηρός. Ο ίδιος τις συγκομίζει με παιδικής τρυφερότητας κινήσεις και τη διαθέτει σε λίγες μόλις ώρες στην τοπική λαϊκή και σε επιλεγμένα μανάβικα της Ζακύνθου. Τόσο ευαίσθητη είναι αυτή η πριγκιπέσα, ώστε δεν καταφέρνει να φτάσει στην Αθήνα, αφού το ταξίδι την καταστρέφει. Πόσο κρίμα να μην μπορούμε να τη γευτούμε, μόνο και μόνο γιατί δεν έχει βρεθεί ακόμη ο κατάλληλος τρόπος μεταφοράς της!
Θα τη βρούμε μόνο στη Ζάκυνθο, στη λαϊκή αγορά, στο λιμάνι, κάθε Δευτέρα, Πέμπτη και Σάββατο, μόνο νωρίς το πρωί.
