Με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκα για την απώλεια του αγαπημένου μας δασκάλου Σπυρογιάννη Γεωργόπουλου.
Θλίψη που γίνεται ακόμη μεγαλύτερη επειδή λόγω των συνθηκών δε θα μπορέσουμε να τον αποχαιρετήσουμε όπως θα έπρεπε.
Ίσως να είναι ο τελευταίος από τους δασκάλους της γενιάς μας , όλοι οι άλλοι έχουν πλέον φύγει από τη ζωή.
Ήταν ο αγαπημένος μας δάσκαλος που μας έμαθε γράμματα σε δύσκολα χρόνια.
Πήγαινα στη Γ.’ Δημοτικού όταν πρωτοσυναντηθήκαμε , εκείνο το μακρινό 1968.
2ο Δημοτικό Σχολείο Αργοστολίου. Δεν είχαμε δικό μας κτίριο. Είμαστε φιλοξενούμενοι στο 1ο Δημοτικό Σχολείο. Για να χωρέσουμε όλοι , κάναμε μαθήματα με βάρδιες | Δευτέρα – Τρίτη – Τετάρτη απόγευμα , Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο πρωί.
Δύο τάξεις , 3η και 4η δημοτικού , όλοι μαζί σε μια αίθουσα.
Τρεις μαθητές σε κάθε θρανίο.
70 μαθητές , ένας δάσκαλος | ο Σπυρογιάννης !!!
Ψηλός , ασκητικός , ευθυτενής , σοβαρός , διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καλού δασκάλου | Τάξη και σύστημα στο μάθημα , αυστηρός όσο χρειαζόταν για να τιθασεύσει 70 ζιζάνια , αλλά με εξαιρετική ευχέρεια λόγου , είχε μεγάλη μεταδοτικότητα στο μάθημα , κατάφερνε να μας κάνει την ώρα της παράδοσης να κρεμόμαστε από τα χείλη του.
Μας δίδασκε ανάγνωση , ορθογραφία , αριθμητική αλλά εκείνο το μάθημα που περιμέναμε όλοι με ανυπομονησία ήταν η Ιστορία !
Ο λόγος του χειμαρρώδης , οι λέξεις χρωματισμένες με πάθος και πίστη , έβγαιναν από τα βάθη της ψυχής του !
Μας έλεγε για τους αρχαίους μας προγόνους , για το Μεγαλέξανδρο , για την Επανάσταση του ’21 και για τους νεότερους απελευθερωτικούς αγώνες και τα μάτια του πέταγαν σπίθες!
Έπρεπε να μάθουμε καλά το παρελθόν μας , για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το παρόν και να προετοιμάσουμε το μέλλον μας.
Διέθετε τη μοναδική ικανότητα να μας μεταδίδει τη δίψα για γνώση και την διάθεση να προσπαθούμε καθημερινά , με όλες μας τις δυνάμεις και παρά τις δυσκολίες , να μορφωθούμε , να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να κτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Και τα κατάφερε ! Κατάφερε να μας μάθει γράμματα , να μας οδηγήσει σωστά στα πρώτα και πιο αποφασιστικά βήματα της ζωής μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε.
Εδώ , στη μικρή μας πόλη , πάντοτε είχα στο νου μου , όταν τον συναντούσα στο δρόμο , να τρέξω , να τον χαιρετήσω με σεβασμό και αγάπη.
Και πάντα είχα τη περιέργεια να διαπιστώσω αν με θυμόταν , τόσοι και τόσοι μαθητές είχαν περάσει από τα θρανία του και το διάστημα που τον είχα δάσκαλο ήταν πολύ σύντομο.
Φυσικά πάντοτε με θυμόταν , με χαιρετούσε με το μικρό μου όνομα.
Μέχρι τελευταία , μέχρι πριν λίγα χρόνια , που αποτραβήχτηκε από τον καθημερινό του περίπατο.
Αγαπημένε μας δάσκαλε , η αναχώρησή σου με συγκίνησε βαθειά και ένοιωσα την ανάγκη να σου απευθύνω ένα τελευταίο Αντίο.
« Εις του γονείς μου οφείλω το ζην , εις δε τον διδάσκαλό μου το ευ ζην» (Μέγας Αλέξανδρος).
Καλό ταξίδι δάσκαλέ μου , θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη και ευγνωμοσύνη για όσα μας δίδαξες.
Συλλυπητήρια στους οικείους και ιδιαίτερα στο φίλο μου και συμμαθητή Διονύση.
Γεράσιμος Καππάτος
Τοπογράφος
