Δύο λέξεις για την
ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ- μου
Αικατερίνη Παγουλάτου- Τρωϊάνου
Ποτέ η ζωή δεν είναι αρκετή, όσα χρόνια και αν ζήσεις. Έτσι και για τη ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ. Μα επιθυμώ να πω δύο λέξεις μέσα από την καρδιά μου για την ΚΥΡΙΑ ΜΑΣ.
Θυμάμαι ότι όταν με πήγαν στο δημοτικό σχολείο των Σβορωνάτων για να μάθω γράμματα, δεν άφησα τρίχα από τα μαλλιά της μάνας μου στο κεφάλι.
Τα ενδιαφέροντα μου ήταν άλλα, όπως μια αυτοσχέδια λαστικέρα που έριχνα στα πουλιά… Βρε καλέ- βρε κακέ και με το στανιό για να μην μαρτυρήσω & το ξύλο, απλά βρισκόμουν μέσα στην τάξη.
ΧΑΡΗ σε αυτήν έμαθα να γράφω δύο γράμματα αφού έκανα δυο χρόνια να περάσω τις τάξεις 1,3,5. Με τα μονά ακόμη και σήμερα, απλά μπερδεύομαι. Μα πέρα από τον ΑΒΗΤΑ, μας έμαθε και άλλα χρειαζούμενα πράγματα που δεν ήξερα… Η δεκαετία του ’60 αποτελούσε την μετάβαση από την σκοτεινή εποχή χωρίς ηλεκτρικό, περάσαμε δειλά στο φώς!
Με περίσσια υπομονή & επιμονή μου έμαθε όσα ξέρω… Άλλοι συμμαθητές πήγαν πιο μπροστά όπως: Γιατροί- Δικηγόροι- Μηχανικοί-Καθηγητές Πανεπιστημίων-Καπετάνιοι και άλλοι σαν εμένα, μείναμε στα λίγα το κόπου & του μόχθου μέσα στις φάμπρικες εγώ με τα μέταλλα.
Θυμάμαι που μου έλεγε όπως τώρα: « Μεμά μου, από εδώ θα πάς στο στρατό» μα και εγώ πείστηκα σιγά- σιγά. Μα στο σχολείο δεν είναι μόνο τα μαθήματα που μας μάθαιναν ακούραστα και διαχρονικά οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΑΣ. Η Eυταξία, οι Αξίες, το Θέλω, η Ευγενής Άμυλα… και τόσα άλλα που τα ρουφούσαμε από τους Δασκάλους- Παιδαγωγούς μας.
Από τους γονείς μου έχω το Ευχαριστώ, γιατί με έφεραν και με μεγάλωσαν στη ζωή. Μα από το σκολείο έμαθα τόσα, όσο μπορούσα… Εξελίχθηκα σε τεχνίτης μετάλλου που ακόμη και σήμερα δεν θα το άλλαζα ούτε στο χιλιοστό.
Συναντιόμασταν εκεί στην ΚΥΡΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΦΟΝΙΩΝ, εκείνη πήγαινε ένα λουλούδι στον άντρα της ΜΙΧΑΛΗ και εγώ τον περίπατο μου ή να την δω, ποιος μπορεί να το ξέρει.
Οι σχέσεις μου μαζί της, ήταν πάντα σε ένα επίπεδο πολύ πάνω από τα συνηθισμένα. Με ρωτούσε για τη δουλειά μου, με άκουγε και την ρωτούσα και εγώ άλλα… Οι συναντήσεις αυτές κράτησαν αρκετά χρόνια.
Για τη ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ σήμερα έχω να της πω δύο λέξεις και φυσικά όχι το πώς με λένε.
«Δασκάλα μου καλή, σου χρωστώ πολλά. Μα ένα ξεχωρίζει αυτό το ΑΒΗΤΑ μια λέξη μόνο, που αρχίζει από Α και τελειώνει στο Ω »
ΔΑΣΚΑΛΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ
Αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μου ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ είναι ότι μπορώ να γράφω και διαβάζω. Και όσο με κρατούν ακόμη τα μάτια μου ικανό, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ γιατί πέρα από τα τεχνικά, βρήκα έναν αστείρευτο ΠΛΟΥΤΟ στα βιβλία.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΊΔΙ δεν στο λέω, πονώ.. και θα συνεχίσω με επιμονή- υπομονή, να στα λέω εκεί στο κουτούπι της ΚΥΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΑΦΟΝΙΩΝ.
Ο μη καλός μαθητής σου
που κρατά τη λαστιχέρα.
Γεράσιμος Διον. Κουταβάς
Ψηλέας 13.02.2023
