«Πέταξε» για τους κόσμους των Ιδεών ο Κύριος Καθηγητής. Ο Νικόλαος Κρεμμύδας.. Ο αυστηρός καθηγητής στη τάξη.. Ο “Κύριος Καθηγητής” του Γυμνάσιου Θηλέων τα χρόνια της δικτατορίας.
Την εποχή που οι «συνταγματάρχες» απαγόρευαν στους μαθητές τη πάστα στη Βοσκοπούλα , την εποχή που το μήκος της ποδιάς έγινε θέμα αντίστασης , τότε που οι Γάλλοι μαθητές γέμιζαν τους δρόμους του Παρισιού στις πιο μαζικές μαθητικές κινητοποιήσεις όλων των εποχών..
Ο κ. Κρεμμύδας ήταν πολύ αυστηρός δάσκαλος, τόσο αυστηρός που πολλές φορές δηλώναμε «ασθένεια» για να μη πάμε στο μάθημά του.. Ηταν όμως από τους δασκάλους που μας μάθανε γράμματα.
Στην αρχή η σχέση μας ήταν σχέση τρόμου.. Ότι και να ήξερα το ξέχναγα μόλις με κοιτούσε στη τάξη..
Μέχρι που συναντηθήκαμε στο προαύλιο κάτω από το φοίνικα.. Ηρθε και με βρήκε αυτός.. Εκεί γνώρισα έναν άλλο άνθρωπο.. Έναν γλυκό , μειλίχιο καθηγητή που ήταν έτοιμος να σε πάρει από το χέρι (ή από το…. αυτί) και να σε οδηγήσει με ασφάλεια στη ζωή.. Ο κ. καθηγητής για την κάθε μια του μαθήτρια είχε ένα όραμα.. Και ήθελε να μας το μεταλαμπαδεύσει.. Ήθελε να μας δώσει στόχο στη ζωή.. Για την κάθε μιας είχε μια μαγική λέξη.. Είχε και για μένα μία..
Στην τάξη παρέμεινε ο αυστηρός καθηγητής , στο διάλειμμα γινόταν ο μέντοράς σου..
Και στην Αθήνα όταν χρόνια μετά τύχαινε να τον συναντήσω «Ω κύριε Καθηγητά!» , με χαιρετούσε με τη μυστική μας λέξη… Αρκετές φορές καθίσαμε για καφέ.. Συνέχιζε την κουβέντα μας όπως την είχαμε αφήσει κάτω από το φοίνικα… Υπενθύμιζε το στόχο, το ξεκίνημα.. Αλλά που μυαλό!!!
Όταν επέστρεψα στην Κεφαλονιά συναντιόμασταν πιο συχνά αλλά πάντα τυχαία.
Τον είδα για τελευταία φορά πριν λίγο καιρό… Πέσαμε πρόσωπο με πρόσωπο στη γωνία του Ξενοδοχείου του Μουϊκη.. Συνοδευόταν πια στις βόλτες του από μια κυρία που τον φρόντιζε…
Με κοίταξε… Δεν με αναγνώρισε… Πάγωσα.. «Κύριε Καθηγητά!» … Σταμάτησε, κοίταζε… Η κυρία τον τράβηξε «πάμε».. «Στεναχωριέται που ξεχνάει» μου είπε.. Ένα διστακτικό βήμα.. και μια φλόγα στα μάτια… «Εισαι… είσαι…» Του είπα τη μαγική λέξη… το συνθηματικό μας… Η κυρία τον τράβηξε… Εφυγε..
Ο κ. Καθηγητής είχε ήδη «πετάξει» στους κόσμους των Αιώνιων Ιδεών που τόσο πιστά υπηρέτησε και που με τόσο πείσμα προσπαθούσε να μας «κοινωνήσει» μέχρι τη τελευταία στιγμή της συνείδησής του..
Σας ευχαριστώ κ. Καθηγητά..
Ελένη Δ. Χιόνη..
