Η Παναγία η Γοργοεπήκοος στα Χιονάτα

1. Δεκαπενταυγουστος! Το Πασχα του Καλοκαιριου η Λαμπρη του Αυγουστου η αναμνηση της σεβασμιας Κοιμησεως ,της εις ουρανους Μεταστασεως της Κυριας των αγγελων , της Υπερτερας πασης της κτισεως.Πεποικιλμενη τη θεια δοξη η ιερα και ευκλεης μνημη της Αειπαρθενου παντας συνηγαγετο προς ευφροσυνη τους πιστους. Δαυιτικην ωδην σημερον ασωμεν λαοι.Και φετος εορταζουμε επισκιαζομενοι απο πλειαδος δυσχερων και τουτο το μεγαλο πανηγυρι και γιορτασι της Θεομητορος και υπερευλογημενης Δεσποινης και αειπαρθενου Μαριας της Παναγιας μας. Οσο ομως και οι περιστασεις ειναι δυσμενεις ,ενδυομενοι ενδυμα αγαλλιασεως και χιτωνα ευφροσυνης την Θεοτοκον και Μητεραν του Φωτος εν υμνοις τιμωντες μεγαλυνωμεν.
   Ενας μεγαλος λογοτεχνης και αγιογραφος ο Φωτιος Κοντογλου με την πενα του σκιαγραφει το εξαιρετικο πνευματικο μεγαλειο αυτης της ημερας της τοσο ξεχωριστης και λαμπρας και τουτο γιατι η εορτη της Παναγιας μας ειναι τοσο κοσμοχαρμοσυνος, οσο και η εορτη των εορτων και η πανηγυρις των πανηγυρεων το Αγιον και σωτηριον Πασχα , γιατι μας θυμιζει τη νικη του Μεγαλου της Λαμπρης και τα γεγονοτα της θεοσωμου ταφης Του, ο κενος ταφος της Θεομητορος η δοξα την οποια απολαμβανει ως ανωτερα παντων των ποιηματων και η θεα της εις ουρανους Μεταστασεως απο τους αγιους Αποστολους τους συναθροισθεντας ενθαδε Γεθσημσνη τω χωριω. Και ειναι επισης τοσο χαρμογενης και εκλαμπρος και ευφροσυνης προξενος , οσο και η μητροπολις των εορτων η κατα σαρκα του Σωτηρος και Υιου της θεια γεννησις, επειδη εκεινη εδεχθη εντος της ως αλλη πυρφορουσα και μη καταφλεχθεισα βατος τον Ιδιο τον Θεον , οστις “σαρξ εγενετο και εσκηνωσεν εν ημιν και εθεασαμεθα την δοξαν Αυτου, δοξαν ως Μονογενους παρα Πατρος πληρης Χαριτος και αληθειας”.
   Ο αγιος Νικοδημος ο Αγιορειτης ερμηνευοντας το ευαγγελικο εκεινο χωριο”ιδου γαρ απο του νυν μακαριουσι με πασαι αι γενεαι”αναφερει χαρακτηριστικως για την Παναγια τα εξης αξιοπροσεκτα.” Η Παναγια δεν ξανοιγοταν ευκολα σε καθε εναν ανθρωπο, ηταν πολυ σιωπηλη . Το προσωπο της το αχραντο και σεβασμιο ηταν ιεροπρεπες και καπως μακροστενο.Το αναστημα της ητο υψηλον, τα χαρακτηριστικα του προσωπου της γεματα ανειπωτη χαρη, οι οφθαλμοι της γλυκυτατοι ,οι βλεφαριδες της κυκλικαι, τα χειλη της αρμονικωτατα,η κωμη της κεφαλη της ητο μαλλον ξανθη, τα χερια της μακροστενα και λεπτα, το χρωμα του σωματος της που δεχθηκε τον Θεον ητο ομοιον με το χρωμα του ωριμου σιταριου και γενικα οποιος την εβλεπε, εστω και για πρωτη φορα, ειχε τη συναισθηση οτι βλεπει μπροστα του Μητερα Θεου”.
   Και τελειωνουμε το παρον με λιγα λογια απο τον Φωτιο Κοντογλου γι’αυτη την τοσο μεγαλη εορτη.
   “Η ημερα αυτη ειναι γεματη απο το ακενωτον αρωμα που διαχεεται απο το χρυσουν Θυμιατηριον. Αν τυχει αυτην την ημερα του Δεκαπενταυγουστου που γλυκοχαραζει να ταξιδευει καποιος στα ελληνικα νερα, θα ακουσει σκορπιες καμπανες απο καθε μερος και καθε γωνια. Αλλες ακουγονται απο την Κυπρο, αλλες απο την Τηνο που γιορταζει η Μεγαλοχαρη, αλλες απο την Παρο, αλλες απο την Κερκυρα….
   Ω τι θανατος ηταν εκεινος που γεμισε τον κοσμο με τη χαρα της αθανασιας!”

Comments are closed.