Εις το βουνό ψηλά εκεί
ειν’ εκκλησιά ερημική.
Tο σήμαντρό της δε χτυπά,
δεν έχει ψάλτη ούτε παπά…
Αυτό το αγαπημένο παιδικό τραγουδάκι, εκφράζει τόσο εύγλωττα, λυρικά, τρυφερά τα απλά και γνώριμά μας. Αυτά τα όμορφα «πρέπει» , που μας γαλούχησαν από παιδιά. Οι ορμήνιες της νόνας μας, τα μαλώματα της αγάπης, τα κρυφά τραταρίσματα, η περηφάνια και η γλυκάδα στο βλέμμα της, όταν παραμέναμε σεστάδοι και φρόνιμοι στις κυριακάτικες λειτουργίες. Οι λειτουργίες…, αυτές οι λειτουργίες, συνδύαζαν αρμονικά, τις απίστευτες αντιθέσεις του μικρόκοσμου της κοινωνίας, επί σειρά ετών. Οι εικόνες πολυποίκιλες, μα σχεδόν ενιαίες στο ύφος, στο σκοπό να επικαλεσθούν το συναίσθημα.
Τα όμορφα «πρέπει» μας, παραμένουν αθόρυβα δεσμευτικά μέχρι σήμερα, ανασύροντας αξίες , τονώνοντας δεσμούς αφυπνίζοντας και ενώνοντας ανθρώπους , υπό την σκέπη της ιερότητας των σκοπών.
Τα όμορφα «πρέπει», μας υπενθυμίζουν ότι το παρελθόν υπάρχει πάντα εκεί. Κατοικοεδρεύει στην μνήμη μας, νοσταλγικά ή επώδυνα, δρομολογώντας συχνά ακουσίως, τις επιλογές και τις πράξεις μας.
Κι όμως, με αυτά μεγαλώσαμε. Αυτά μας έδειξαν τον δρόμο. Με αυτά ανδρωθήκαμε, για αυτά αγωνιστήκαμε, για αυτά χωρίσαμε κι ομονοήσαμε. Αυτά μας καθορίζουν ποιοι ήμασταν, ποιοι είμαστε. Αυτά σμιλεύουν στον χρόνο τις τρυφερές αναμνήσεις μας, τα άγραφα χρέη μας αλλά και ό, τι μας ενώνει, ανθρώπινα, αφτιασίδωτα, από καρδιάς.
Σήμερα το βράδυ γιορτάζει το μικρό εκκλησάκι του Αγ.Νικόλα στα Μουσάτα, κάτω από τα νταμάρια, ανάμεσα στις ιδιοκτησίες «Σωτηραίων» και « Καραμαναίων», όλοι Γεωργοπουλαίοι -το μοναδικό στην περιοχή με τις εικόνες του Παντοκράτωρα. Οι κάτοικοι τιμώντας την μνήμη όσων έφυγαν, συμβάλουν στην καθαριότητα του χώρου και της ευρύτερης περιοχής.
Επάνω στο σταυρό εκεί
είναι εικόνα μυστική,
μ’ αίμα την έγραψε ο Θεός
και τη λατρεύει ο λαός.
Η ουσία φυλάσσεται ευλαβικά στον τελευταίο στίχο. Ο, τι οι άνθρωποι εργάζονται από κοινού, εθελούσια, με σύμπνοια και χαμόγελο, για κείνα που μιλούν στην ψυχή τους.
Σαμόλη Ευαγγελία
