H διαστρέβλωση της ιστορίας και η καπηλεία του τοπικισμού
(Ένα κείμενο γραμμένο εν όψει της συμπλήρωσης 150 χρόνων από την Ένωση, το 2014)
Του Γιώργου Σκλαβούνου
Το ψεύδος του ψηφίσματος της ΙΓ΄ Βουλής για την Ένωση.
Για την Ένωση των Ιονίων με την Ελλάδα υπάρχουν 3 (τρία) ψηφίσματα και όχι ένα. Ψηφίσματα που διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους ως προ της νομική, πολιτική αφετηρία. (Τα ψηφίσματα παρατίθενται κατωτέρω):
1) Το ψήφισμα, της Θ΄ Βουλής ( 26/11/1850), που συγκροτείται μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1850.
Το ψήφισμα της Θ΄ Βουλής είναι Ψήφισμα Εθνικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας στηριγμένο σε οικουμενικά ιδανικά, που θεμελίωνε το δικαίωμα των Ιονίων, για την Ένωση, στη διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του πολίτη, στο δίκαιο των Εθνών, τη βούληση και τους αγώνες των Ιονίων. Το ψήφισμα της Θ΄ Βουλής είναι καρπός πολιτικής στηριζομένης σε αναφαίρετα ανθρώπινα-εθνικά δικαιώματα και όχι σε τοπικιστικούς πόθους ή στην ελεήμονα ανταπόκριση προστατών σε ικέτες. Είναι το ψήφισμα που προκάλεσε την, από τον αρμοστή, διάλυση της Θ΄ Ιονίου Βουλής.
Σ’ αυτήν τη Βουλή, είχαν εκλεγεί, (ενώ βρίσκονταν στην εξορία), ο Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος και ο Ιωσήφ Μομφεράτος, οι δυό γιγάντιες μορφές της αγωνιστικής ιδεολογικής και πολιτικής θεμελίωσης του Ριζοσπαστισμού. Επίσης μεγάλες μορφές των μεταρρυθμιστών όπως ο Κερκυραίος Σωκράτης. Κουρής και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος.
Είναι η εποχή όπου στην κομματική εφημερίδα των Μεταρρυθμιστών ΠΑΤΡΙΔΑ, αλλά και στο Μεταρρυθμιστικό κόμμα, τον ιδεολογικό, πολιτικό, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ προσανατολισμό, δίνουν μορφές όπως ο Ανδρέας Κάλβος και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος. (ο κατά τον ιστορικό, Παπαρηγόπουλο, αρχιτέκτονας και πρωτεργάτης της τεκμηρίωσης της συνέχειας του Ελληνισμού).
Για την πολιτική της Εφημερίδας των Μεταρρυθμιστών ΠΑΤΡΙΣ, και το ρόλο της, επιβάλλεται ένα αφιέρωμα, όμως για την οικονομία αυτού του κειμένου αρκεί να αναφέρουμε.
Η εφημερίδα υπήρξε το μοναδικό έντυπο που πολέμησε ασυμβίβαστα και ουσιαστικά τον ακρογωνιαίο λίθο της αγγλικής αποικιοκρατίας στα Επτάνησα, την αγγλική (παρ)-ερμηνεία και παραβίαση των συνθηκών του 1815. Παρερμηνεία από την οποία επήγασαν πολλές πληγές, μέγιστη των οποίων η επιβολή του αποικιακού συντάγματος.
Η “Πατρίδα” αποδέχθηκε, υπερασπίσθηκε και παρουσιάστε στο ευρύ κοινό την ερμηνεία του Καποδίστρια για τις συνθήκες του 1815 και τους αγώνες του, τα συνεχή υπομνήματα του, για να επιβάλλει, την ερμηνεία που δεν θα επέτρεπε τον υποβιβασμό της Ιονίου Πολιτείας σε αποικία.
Η εφημερίδα Πατρίδα και οι προ του 1852 Μεταρρυθμιστές στήριζαν τον Όθωνα και την εθνική πολιτική του, ενώ η αγγλική διπλωματία και οι υποστηρικτές της, στο Ελλαδικό κράτος και τα Ιόνια, ετοίμαζαν, παντί τρόπω, την έξωσή του. Ο Όθωνας αναγνώρισε δημόσια την στήριξη της “Πατρίδας”.
«Ο Βασιλεύς Όθων αναγνώσας την Πατρίδα είπεν. Η Κέρκυρα δεν είναι μόνον υπό γεωγραφικήν άποψιν, αλλά και από πολιτικήν, η κορυφή της Ελλάδος.» (Δε Βιάζης Νέα Εστία. Ανδρέας Κάλβος. Η επιστροφή στην πατρίδα. Αφιέρωμα. Σεπτεμβρίου 1960, σελ. 55).
Το ψήφισμα της Θ΄ Βουλής αλλά και κυρίως το πολιτικό φρόνιμα και ήθος τα πολιτικά αναστήματα που εκφράστηκαν μέσα από απ’αυτό το ψήφισμα, αρνούνται να θυμούνται οι πολυποίκιλοι απολογητές της Αγγλοκρατίας, του α-πολιτικού και α-εθνικού τοπικισμού.
2) Το Ικετήριον ψήφισμα της ΙΑ΄ Βουλής (27/1/1859). Αρμοστεύοντος και παρουσία του Άγγλου απεσταλμένου Gladstone.
Ψήφισμα που κατά σύσταση του Gladstone έπρεπε να αποσταλεί εις την Βασίλισσα της Αγγλίας, ως ψήφισμα ικεσίας για την Ένωση. Η πρόταση του Gladstone έγινε δεκτή από την ΙΑ΄ Βουλή.
Το ψήφισμα και την προσφυγή σε ικεσία κατήγγειλαν εντός και εκτός Βουλής οι Ριζοσπάστες, ως ψήφισμα ξένο προς τις αρχές τους, ως ξένο προς τα δικαιώματα των εθνών και τους αγώνες τους, με κείμενα βαθύτατα αποκαλυπτικά της πολιτικής ταυτότητας του επτανησιακού κινήματος όπως το ακόλουθο:
«Σταθεροί εις τας ανέκαθεν υπό του ριζοσπαστισμού διακηρυχθείσας αρχάς, ήτοι εις την εθνικήν της Επτανήσου αποκατάστασιν, άνευ της οποίας δεν δυνάμεθα να παραδεχθωμεν δι’ ημας ευδαιμονίαν και εις την δημοκρατικήν της Ανατολής ανάπλασιν, άνευ της οποίας δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν πολιτικήν ζωήν και μέλλον ευτυχές δια την Ελλάδα, ουδέ την επ’αγαθώ της ανθρωπότητος μεγάλης αποστολής της, θέλομεν πολεμεί πάσαν κηρυττομένην εναντίαν αρχήν, ως αντεθνικήν και τείνουσαν να επιφέρει, ουχί μόνον τον μαρασμόν της κοινωνίας μας αλλά και την διαιώνισιν των αλύσσεων του Έθνους, είτε υπό ταύτην, είτε υπό εκείνην την δεσποτείαν. Ως εκ τούτου λοιπόν, και την αυτήν την περί ενώσεως έκφρασιν, όταν δεν στηρίζεται με το ιερόν της κυριαρχίας του λαού δόγμα και δεν στηρίζεται επί της αρχής της απαιτήσεως επί τη βάσει των φυσικών και απαραγράπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου, θεωρούμεν ως κήρυγμα μονομερές και αντιπατριωτικόν … δέλεαρ της ξενοκρατίας όμοιον με εκείνο των πολυθρυλήτων μεταρρυθμίσεων».
(εφ. Κεραυνός, 2/9/1858. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τόμ. ΙΓ΄ σελ 213 της Εκδοτικής Αθηνών.)
Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα θα αντιδράσει με ανακοίνωση της η Δημοκρατική επιτροπή της Κεφαλλονιάς, εξ ονόματος του ριζοσπαστικού κόμματος με ανακοίνωση στην εφ Αναγέννησις της Κεφαλλονιάς. Βέβαια και το ψήφισμα της Ικεσίας απερρίφθη από την Μεγαλειότητα της.
«Η άποψη ότι ό Επτανησιακός λαός έπρεπε να επιδιώξει την Ένωση με ικεσίες προς τη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας εμφανίστηκε το 1858 και υιοθετήθηκε από κύκλους του Κ. Λομβάρδου» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τόμ. ΙΓ΄ σελ. 213, Εκδοτική Αθηνών. Σε επόμενο κείμενο θα τεκμηριώσουμε ότι η διαφοροποίηση του Κ. Λομβάρδου άρχισε πριν ακόμα από την συμμετοχή του στις επαναληπτικές εκλογές του 1852 στη Ζάκυνθο όταν πήρε την έδρα του εξόριστου Δομενεγίνη)
3) Το ψήφισμα της (23/9/1863) της ΙΓ΄ Βουλής ως ψήφισμα Εθνικής και ανθρώπινης υποτέλειας.
Με εντολή του Αρμοστή Storks διαλύεται η ΙΒ΄ Βουλή των Ιονίων για να εκλεγεί νέα με τις εκλογές των 21/22/9/1863( με καλύτερη, για την Αγγλική πολιτική σύνθεση) για να εγκρίνει την Ένωση,
Σε αυτές τις εκλογές αρνούνται να συμμετέχουν οι αρχηγοί την Γνησίων Ριζοσπαστών Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος και Μομφεράτος καταγγέλλοντες την Ένωση ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ η Αγγλική πολιτική ως αντίθετη με τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού, ως αντίθετη με την Ένωση για την οποία αγωνίστηκαν οι Επτανήσιοι.
Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Βουλής είναι ψήφισμα που ψηφίζεται μετά από δύο αποστασίες. Την διάλυση και των Ριζοσπαστων και των Μεταρρυθμιστων στην Ιόνιο Βουλη.
Την καλά μεθοδευμένη αποστασία του Λομβάρδου και την διάσπαση των Ριζοσπαστών.
Η διάσπαση των ριζοσπαστών σε παλαιούς-γνήσιους Ριζοσπάστες υπό τον Ηλία Ζερβό Ιακωβάτο και τον Μομφεράτο και τους νέους υπό τον Λομβάρδο ( Ιστορία του Ελληνικού Ενους τόμ Ι.Γ σελ213) διέλυσε στην ουσία το Ριζοσπαστικό κόμμα .
Αυτή τη διάλυση και τις συνέπειες της θα καταγγείλει ο Σωκράτης Κουρής με την περίφημη φράση.« Ο καταχθονισμός υπό τον μανδύα του εθνισμού και του ριζοσπαστισμού ετοιμάζει την καταστροφή σας» (Να θυμίσω ότι ο « ριζοσπάστης» Λομβάρδος κατέληξε-σταδιοδρόμησε στέλεχος και πολλακις υπουργός, του Αγγλόφιλου κόμματος του Χ. Τρικούπη. Αντίθετα ο Ναθαναήλ Δομενεγίνης, (του οποίου τη θέση κατέλαβε στη Ιόνιο Βουλή ο Λομβάρδος), αποκεφαλίσθηκε από τους Τούρκους όταν συνελήφθη, ως εθελοντής στον πόλεμο για την απελευθέρωση της Ηπείρου στα 1854).
Την μετά τις εκλογές του 1852 στα Ιόνια την προσχώρηση της ηγεσίας των Μεταρρυθμιστών (Αρμένης Βραΐλας) στην Αγγλική πολιτική.
Μετά το κλείσιμο της Εφημερίδας Πατρίδα (από το 1851) και την οριστική αποχώρηση του Α. Κάλβου, (συνιδρυτού της κομματικής εφημερίδας των Μεταρρυθμιστών), αλλά και του Σ. Ζαμπέλιου, βασικού συνεργάτη της εφημερίδας και βουλευτή του μεταρρυθμιστικού κόμματος, από την Κέρκυρα. Με αυτές τις εξελίξεις κατανοούμε ότι δεν έχει απλά σπάσει ο σκληρός πυρήνας των Μεταρρυθμιστών, έχει ουσιαστικά διαλυθεί το κόμμα.
Στις κρίσιμες αυτές στιγμές, στον ξεπεσμό των Μεταρρυθμιστών, θα αναδειχθεί ως ο ασυμβίβαστος Μεταρρυθμιστής ηγέτης υπερκομματικής εμβέλειας και εθνικής αξιοπρέπειας, ο Κερκυραίος Σωκράτης Κουρής που εξέφρασε την συνείδηση των καθαρών Μεταρρυθμιστών και απέσπασε, από τον Αρμοστή Storks, τον τίτλο του Ριζοσπαστικότερου των Ριζοσπαστών, Μεταρρυθμιστή ,ο άνθρωπος και πολιτικός που υμνήθηκε από «τον λέοντα των Κυθήρων», τον γενάρχη των Ριζοσπαστών Ζερβό Ιακωβάτο. Ο Κουρής συνεργάστηκε με τους Παλαιούς Γνήσιους Ριζοσπάστες, Ζερβό Ιακωβάτο και Μομφεράτο.
(Υπενθυμίζω ότι ο Αρμένης Βράΐλας, Ιδρυτής του κόμματος των Μεταρρυθμιστών, μετά την Ένωση σταδιοδρόμησε ως Πρέσβης των κυβερνησεων του Χαριλάου Τρικούπη, στο Λονδίνου θέση που κατείχε ο ο ίδιος ο Τρικούπης κατά τις διαπραγματεύσεις για την Ένωση της Επτανήσου).
Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Βουλής ψηφίστηκε μετά από την (σε βάρος της Ελλάδος) εφαρμοσθείσα «πολιτική των κανονιοφόρων».
Μετά την κατάληψη των Ελληνικών λιμανιών Πειραιά, Σύρου, Πάτρας, από τους Άγγλους τον Ιανουάριο του 1850. Μετά την 2η κατάληψη του Πειραιά και της Αθήνας στα 1854, (Αγγλογαλλική αυτή τη φορά), μετά την επιβολή της Αγγλόφιλης κυβέρνησης Μαυροκορδάτου (γνωστής στην ιστορία ως το Υπουργείον της κατοχής) . για να αναγκάσουν τον Οθωνα να εγκαταλείψει την στήριξη του στις εξεγέρσεις της Ηπείρου και της Θεσσαλίας, με αφορμή τον Ρωσο -τουρκικό Κριμαϊκό πόλεμο. Η κατάληψη συνοδεύτηκε και από την έλευση Χολέρας στην Αθήνα και διατηρήθηκε ένα χρόνο και μετά τη λήξη του Κριμαϊκού.
Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Βουλής ψηφίστηκε μετά το εκβιαστικό όνειδος της Αγγλικής Εξωτερικής πολιτικής σε βάρος της Ελλάδος γνωστό με το όνομα «Τα Παρκερικά και τα Πατσιφικά» μετά από την Αγγλική επιβολή στην Ελλάδα του δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, (υπόμνηματα Elliot), Μετά από έναν ανηλεή οικονομικό πόλεμο, μετά από διεκδικήσεις καθυστερούμενων τόκων από τα διαβόητα δάνεια της ανεξαρτησίας, από διεκδικήσεις νησίδων από το Ελλαδικό κρατίδιο για λογαριασμό, δήθεν, των Επτανήσων.
Εκτός απ’ το ραβδί υπήρχε και καρώτο.
«Δεν πρέπει να θεωρηθεί ξένο προς την Αγγλική διπλωματία το σχέδιο που παρουσίασαν αγγλόφιλοι κύκλοι στα Επτάνησα για την ίδρυση Επτανησιακής ηγεμονίας που θα περιλάμβανε τα Ιόνια Νησιά, την Ήπειρο και τη Θεσσαλία, την Κρήτη με ηγεμόνα το δευτερότοκο γιό της Βασίλισσας Βικτωρίας, Αλφρέδο». Οι φήμες ακολούθησαν την αναχώρηση του Gladstone από την Κέρκυρα. Το γεγονός απέκτησε αληθοφάνεια με τις επισκέψεις του Αλφρέδου στην Κέρκυρα και την Αθήνα..(Βεβαία η πρόταση ήταν παραλλαγή της επίμονης Ρωσικής πρότασης του 1825,για την δημιουργία τριών Ελληνικών ηγεμονιών, υποτελών στην Τουρκία, υπό την προστασία της Ρωσίας αντί μιας ανεξαρτήτου Ελλάδος την οποία σθεναρά πολέμησε η Αγγλία. βλ Διονυσίου Κόκκινου .Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙ εκδ Μελισα,τόμ9 σελ 448-453) . Το μετά τον Gladstone, προτεινόμενο καρώτο προεβλεπε : Μετά την έξωση του Όθωνα τα στέμματα των δυο ηγεμονιών θα προχωρούσαν στη συνένωση τους. (C.Levidis Quelques mots etc, p.37-38. Γ. Φιλήμωνος Συνταγμα σελ 91. Ν. Δραγούμη Ιστορικές Αναμνήσεις κεφ Θ΄σελ. 265)
Κατά την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, το εν λόγω σχέδιο σκόπευε να υποκαταστήσει την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Όθωνα να περιορίσει την επιρροή του, που είχε αγγίξει τα όρια της αποθέωσης , στη εποχή του Κριμαϊκού πολέμου, να περιθωριοποιήσει την Ρωσική επιρροή. (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Εκδοτική Α.Ε. τόμ. ΙΓ΄ σελ 217 ).
Κατά τη γνώμη μου η σκόπευση του σχεδίου ήταν πολύ ευρύτερη. Το σχέδιο σκόπευε:
Α) Να αποπροσανατολίσει και να ευνουχίσει τον Ελληνικό μαχητικό αλυτρωτισμό, να καθυπόταξη έναν ετοιμοπόλεμο μαχόμενο λαό που αναζητούσε ευκαιρία και συμμαχητές για την δική του λευτεριά και αξιοπρέπεια.
Β) Να ενισχύσει τους Αγγλόφιλους κύκλους, στα Ιόνια και την Κρήτη, να περιορίσει την Γερμανική επιρροή, η οποία είχε αναπτυχθεί παράλληλα με το πανίσχυρο Γερμανικό φιλελληνικό κίνημα, επιροή που τολμησε και Οθωνικό κίνημα,τα γνωστά στην ιστορία ως Μπερναικά. Επίσης να ελαχιστοποιήσει την παραδοσιακή Ρωσική επιρροή ιδιαίτερα μετά την Ρωσική ήττα στον Κριμαϊκό.
Γ) Να προετοιμάζει το έδαφος για την εκμετάλλευση, προς όφελος της, του Κρητικού και Κυπριακού πατριωτισμού και των απελευθερωτικών ενωτικών κινημάτων στις μαχητικές αυτές εστίες του Ελληνισμού. με σκοπό βέβαια την αποικιοποίηση τους.
Η καθαρά ανθελληνική Αγγλική πολιτική, στο Ελληνικό ζήτημα, στο ζήτημα των ορίων του Ελληνικού κράτους παραμένει απαράλλακτη από την έλευση του Ιωάννη Καποδιστρια, αλλά και μετά τη δολοφονία του. Εκφράστηκε στην Κρητική επανάσταση του 1841,όταν απέτυχε να μετατρέψει τον Εθνικοαπελευθερωτικό ενωτικό αγώνα των Κρητών σε Αγγλόφιλο αυτονομιστικό κίνημα., εκφράστηκε στον Κριμαϊκό, το 1853, εκφράστηκε στους όρους για την Ένωση των Επτανήσων, το1864, στην Κρητική επανάσταση του 1866, μέχρι και το συνέδριο του Βερολίνου (1878).( για συνεχιστεί στο Κυπριακό, από τότε, μέχρι σήμερα).
Την Αγγλική πολιτική στο Βερολίνειο Συνέδριο, την αρπαγή της Κύπρου, (μυστική Αγγλο-Οθωμανική συνθήκη 14 Ιουνίου 1878) καταγράφει ο Γεώργιος Φιλάρετος στο έργο του «Βασιλεία και Ξενοκρατία στην Ελλάδα» (σελ. 227-231.) και επί πλέον για την προσπάθεια δημιουργίας αγγλικού κόμματος στην Κρήτη, για τον έλεγχο των εξελίξεων και στον Κρητικό αγώνα ο Φιλάρετος παραθέτει:
«Εννοείται ότι η Αγγλία κατά την διάρκεια της Κρητικής επαναστάσεως ηγωνίσθη κρατερώς κατά της ενώσεως της Κρήτης μετά της Ελλάδος, ο δε πρόξενος αυτής Sandwith, ενήργησεν όπως μεταβάλλει τα των νησιωτών φρονήματα ιδρυομένου εν Κρήτη αγγλικού κόμματος ίνα ζητηθεί υπό των Κρητών αγγλική προστασία, η όπως αποδειχθεί ότι και εκεί ηγεμονεύει πάσης άλλης Δυνάμεως, μηδέ της Ελλάδος εξαιρουμένης, η αγγλική ισχύς. Ότε δε βραδύτερον εκ των εν Κυανή Βίβλω δημοσιευθέντων εγγράφων ο Sandwith απεδείχθει γράφων ψευδώς ότι: “αρκεί να δώσει το σύνθημα και η αγγλική σημαία δύναται να αναπεταστεί από του ενός εις το έτερον άκρον της νήσου” οι απανταχού Κρήτες εξανέστησαν, δια συλλαλητηρίων δε διέψευσαν τον ουχί φιλαλήθη αντιπρόσωπο της Μ. Βρετανίας». (Ξενοκρατία και Βασιλεία εν Ελλάδι. Νεοελληνική Ιστορική Βιβλιοθήκη, σελ. 231).
Το άνοιγμα του Σουέζ στα 1869 καθιστούσε την Κρήτη και την Κύπρο διπλά πολύτιμες. Τόσο για τον έλεγχο της Μεσογείου όσο και για τον έλεγχο του νέου δρόμου για τις Ινδίες.
Η επίμονη Αγγλική άρνηση για την επέκταση των Ελληνικών συνόρων, στο Βερολίνειο συνέδριο η αρπαγή της Κύπρου στα 1878 και η προσάρτηση της στην Αγγλική επικράτεια στα 1914, όπως και η Αγγλική στάση απέναντι στο Κρητικό που είχε ανακινηθεί ξανά με την επανάσταση του 1877 επιβεβαιώνουν πέραν πάσης αμφιβολίας, τη γνώμη μου για τις ευρύτερες σταθερές της Αγγλικής πολιτικής στο θέμα των γεωγραφικών ορίων του Ελληνισμού και κατά συνέπεια των στοχεύσεων του καθ όλα δολίου δολώματος που προσέφεραν οι Άγγλοι για τις δύο Ελληνικές ηγεμονίες.
Τραγική ήταν η μοίρα του Αρμένη Βραΐλα που βρέθηκε στο Βερολίνο ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης για να διαπιστώσει, για μια ακόμα φορά, την ανθελληνική, Αγγλοκεντρική συνέπεια της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και την κυνική άρνηση των μεγάλων της Ευρώπης να επιτρέψουν στην Ελλάδα και τους άλλους Βαλκάνιους έστω να συμμετέχουν στο συνέδριο του Βερολίνου.
Μια παράλληλη ανάγνωση και παρουσίαση του Επτανησιακού, του Κρητικού και του (εν εξελίξει) Κυπριακού, αποτελεί υποχρέωση μας τόσο ως μάθημα συνειδητοποίησης της Ιστορίας, όσο και ως αποκάλυψη των περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαιωμάτων των εθνών διακηρύξεων της Αγγλικής πολιτικής, αλλά κυρίως ως οριστική απάντηση στον καλλιεργούμενο, ενδημούντα, αφελή και επικίνδυνο, α-εθνικό τοπικισμό.
Βέβαια το Αγγλικό σχέδιο πέτυχε να τσακίσει ολοκληρωτικά την εσωτερική πολιτική συνοχή στα Επτάνησα, όσο και τη συνοχή πνευματικών, μη πολιτικών φορέων στα Ιόνια.
Με την αποστασία του Λομβάρδου (η οποία εκδηλώθηκε αμέσως μετά την εκλογή του, με την σημαία των Ριζοσπαστών, και την ριζική διαφοροποίηση του από τους Ζερβό Ιακωβάτο και Μομφεράτο) συνδυάζεται και η προσχώρηση της ηγεσίας των Μεταρρυθμιστών, του Πέτρου Βραΐλα Αρμένη, στην Αγγλική πολιτική και η συνεργασία με τον Αρμοστή. Στα 1851 θα κλείσει η εφημερίδα των Μεταρρυθμιστών Πατρίδα. Στις εκλογές του 1852, εκλογές βίας και νοθείας, θα επικρατήσουν οι συμβιβασμένοι μεταρρυθμιστές. Ο Βράιλας θα γίνει πρόεδρος της Γερουσίας. Ο Κάλβος των Ωδών, ο Κάλβος Των Ευχών, ο Κάλβος του Κι’αν ο Θεός και τ’ άρματα μας λείψωσι, καλύτερα πάλιν να χρεμετήσωσι στον Κιθαιρώνα τούρκων άγριαι φοράδες παρά προστάτας να έχομε. Αυτός ο Κάλβος εγκαταλείπει οριστικά την Κέρκυρα.
Μετά την έξωση του Όθωνα και την αποδοχή από την Ελλάδα των ταπεινωτικών όρων τόσο για την για την προσφορά νέου Βασιλιά όσο και για την Ένωση των Επτανήσων.
Μετά την επιλογή Βασιλιά δεσμευμένου στην Αγγλική εξωτερική πολιτική (βλ. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τόμ. ΙΓ΄ σελ 225), και αποδεχομένου τους όρους για την ένωση (Γ. Φιλάρετος. Ξενοκρατία και Βασιλεία εν Ελλάδι σελ. 150) και μάλιστα επιλεγμένο από οίκο βαθύτατα αντιπαθή στους Γερμανούς. (Υπουργείον Εξωτερικών Έγγραφα Επίσημα, Αφορώντα τας επί του Επτανησιακού Ζητήματος Διαπραγματεύσεις. Εκ του Εθνικού Τυπογραφείου 1864 έγγραφο 39, σελ. 47).
Αυτή η επιλογή βάθαινε το χάσμα ανάμεσα στο Ελληνικό κρατίδιο, τον Γερμανικό κόσμο, αποξένωνε τον Γερμανικό φιλελληνισμό. Ποιο όμως είναι το κλίμα της εποχής, κλίμα που προσπάθησε, και πέτυχε, να ανατρέψει ριζικά, η αγγλική διπλωματία, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο; Αξίζει να παραθέσουμε κάποια ενδεικτικά στοιχεία.
Στις 3 Μαρτίου 1853 φθάνει στον Πειραιά η ατμοκίνητη ρωσική φρεγάτα «Βεσσαραβία», με τον ήρωα του Ναβαρίνου Ναύαρχο Κορνίλωφ. Στη συνοδεία του Κορνίλωφ βρισκόταν ο ελληνικής καταγωγής επιτελικός αξιωματικός του ρωσικού στρατού Ν. Μαζαράκης.
Στις 5 Μαρτίου ο Όθωνας τους δέχθηκε επισήμως.
Εθελοντές από όλη την Ελλάδα μπαίνουν στο ρωσικό στρατό. Ο Μαρασλής προσφέρει 550.000 ρούβλια στον Τσάρο για να επισκευάσει την Αγία Σοφία όταν θα έπαιρνε την Πόλη.
Στις 6 Δεκεμβρίου του 1853 στην εορτή του Αγίου Νικολάου, εικόνες του Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου δαφνοστεφανωμένες στολίζουν καφενεία και καταστήματα στην Αθήνα.
Στις 15 Ιανουαρίου του 1854, με εντολή του Όθωνα και επιστολή του γενναίου Κολοκοτρώνη, σηκώνεται το φλάμπουρο της επανάστασης στα Γιάννενα. Ο γιος του Καραϊσκάκη μπαίνει στην Ήπειρο.
Στις 18 Οκτωβρίου του 1853 γίνεται η Ναυμαχία της Σινώπης. Οι Ρώσοι καίνε τον Τούρκικο στόλο.
Στις 4 Ιανουαρίου του 1854 ο αγγλικός στόλος περνάει το Βόσπορο. Στις 12 Μαρτίου του 1854 η Αγγλία και η Γαλλία υπογράφουν συμμαχία με την Τουρκία.
Στις 27 Μαρτίου του 1854 κηρύσσεται ο πόλεμος της Αγγλίας εναντίον της Ρωσίας και μετά από δύο μέρες ακολουθεί η κήρυξη του πολέμου εκ μέρους της Γαλλίας εναντίον της Ρωσίας.
Ο Κυθήριος στρατηγός Πάνος Κορωναίος μετέχει ως αρχηγός των Επτανησίων στην Ελληνική Λεγεώνα του Ρωσικού στρατού στον πόλεμο της Κριμαίας. Η Ελληνική Λεγεώνα που ίδρυσε ο αγωνιστής Αριστείδης Χρυσοβέργης πολέμησε υπό τον Ουσακώφ και διακρίθηκε και τιμήθηκε για την ηρωική της συμμετοχή αντιμετωπίζοντας νκικηφόρα όχι μόνον τους Τουρκους αλλα και τους Άγγλους συμμάχους τους. Η Ελληνική Λεγεώνα πολέμησε ντυμένη όχι με τη Ρωσική στρατιωτική στολή, αλλά με τη φουστανέλα.
Συμβολική κίνηση που καταδείκνυε σε εχθρούς και φίλους ότι οι Έλληνες δεν πολεμουσαν για τους Ρώσους, αλλά με τους Ρώσους τον κοινό εχθρό. Στον Κριμαϊκό πόλεμο οι Ρώσοι θα βρεθούν τελικά αντιμέτωποι με την Τουρκία, τους Αγγλογάλλους, τους Αυστριακούς, χωρίς κανένα σύμμαχο. Μοναδικός σύμμαχος τους ο απανταχού Ελληνισμός. Στο Ελλαδικό κράτος απηγορεύθη δια ροπάλου να αξιοποιήσει προς όφελος του τον Κριμαϊκό.
Ο Κριμαϊκός πόλεμος πυρπολεί και τα Επτάνησα και κυρίως το μεταρρυθμιστικό κόμμα-κίνημα. Συγκροτείται επιτροπή από τους ηγέτες των Μταρρυθμιστών Σπυρίδωνα και Ναπολέοντα Ζαμπέλιο. Εκστρατευτικό σώμα δημιουργείται υπό τον Ποφάντη με συμμετοχή 3000 Κερκυραίων. Χρηματοδοτούν γενναία, Κερκυραίοι και ο Ρώμας.
Στις 13 Μαΐου του 1854 ο Αγγλογαλλικός στόλος καταλαμβάνει τον Πειραιά.
Στις 25 Φεβρουαρίου του 1856: Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι. Επακολουθεί Ρωσογαλλική προσέγγιση.
Στις 25/1/1858, γιορτάζονται με καθολική λαϊκή συμμετοχή τα 25 χρόνια της Βασιλείας του Όθωνα. Όμως άλλες οι βουλές του λαού και άλλες των εμπόρων των εθνών.
Ας δούμε λοιπόν τα ψηφίσματα για την ένωση σε σχέση με το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα και τις μαχόμενες η συμβιβαζόμενες εθνικές και πολιτικές δυνάμεις, τις δυνάμεις που προώθησαν, υπερασπίσθηκαν ,αποδέχθηκαν το καθένα από αυτά. Παράλληλα έχουμε χρέος να ερευνούμε και να αποκαλύπτουμε και τους υπηρέτες της λήθης, τους υπηρέτες της υποταγής στην παραποίηση της ιστορίας.
ΤΑ ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ.
1) ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ
26 Νοεμβρίου 1850
“Επειδή η ανεξαρτησία, η κυριαρχία και η εθνικότης εκάστου λαού είναι δικαιώματα φυσικά και απαράγραπτα.
Επειδή ο λαός της Επτανήσου, απαρτίζων μέρος αναπόσπαστον της Ελληνικής φυλής, στερείται σήμερον της πραγματικής απολαβής και εξασκήσεως των τοιούτων δικαιωμάτων.
Επειδή προς τοις άλλοις εξέλειψαν πλέον αι αφορμαί, ένεκα των οποίων ετέθη υπό την Αγγλικήν Προστασίαν, δυνάμει συνθήκης εις την οποίαν ουδεμίαν ποτέ έδωκε συγκατάθεσιν.
Επειδή τέλος μερίς τις της Ελληνικής Φυλής, εις την οποίαν ανήκει, δηλαδή η απελευθερωμένη Ελλάς, ανέκτησε τα κυριαρχικά και εθνικά αυτής δικαιώματα.
Δι’ όλα ταύτα η πρώτη ελευθέρα Βουλή των αντιπροσώπων της Επτανήσου διακηρύττει:
Ότι η ομόθυμος στερεά και αμετάτρεπτος θέλησις του Επτανησιακού λαού, είναι η ανάκτησις της ανεξαρτησίας του και η ένωσις αυτού με το λοιπόν Έθνος του, την απελευθερωμένην Ελλάδα.
Η παρούσα διακήρυξις θέλει διαβιβασθή δια Διαγγέλματος της Βουλής προς την Προστάτιδα Δύναμιν, όπως δια των αρμοδίων μέσων διακοινώση αυτήν και εις τας λοιπάς της Ευρώπης Δυνάμεις, δια να ενεργήσωσιν ωμού προς ταχείαν αυτής πραγματοποίησιν”.
Εν τη Βουλή των αντιπροσώπων τη 26 Νοεμβρίου 1850
2) ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΙΚΕΣΙΑΣ.
Το ψήφισμα που απεστάλη στην Βασίλισσα ήταν το ακόλουθο:
«Η Βουλή της Επτανήσου διακηρύττει ότι η μόνη και ομόθυμος θέλησις του Ιονίου λαού υπήρξε και είναι η ένωσις της Επτανήσου μετά του Βασιλείου της Ελλάδος.»
3) ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ.
ΨΗΦΙΣΜΑ
Η ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ.
Εκλεχθείσα συνεπεία προσκλήσεως της Προστάτιδος Δυνάμεως και συνελθούσα όπως οριστικώς αποφανθεί περί της Εθνικής αποκαταστάσεως του Ιονίου λαού πιστώς δε εκδηλούσα τον διάπυρον πόθον και την ανέκαθεν σταθεράν αυτού θέλησιν, και συμφόνως προς τας προηγουμένας ευχάς και διακυρήξεις των Ελευθέρων Ιονίων Βουλών
ΨΗΦΙΖΕΙ.
Αι Νήσοι Κέρκυρα, Κεφαλληνία, Ζάκυνθος, Λευκάς, Ιθάκη, Κύθηρα, Παξοί, και τα εξαρτήματα αυτών ενούνται μετά του Βασιλείου της Ελλάδος, όπως εσαεί αποτελούν αναπόσπαστον αυτού μέρος εν μια και αδιαιρέτω πολιτεία υπό το συνταγματικόν Σκήπτρον της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασλέως των Ελλήνων Γεωργίου Α΄και των διαδόχων Αυτού.
Εγένετω εν τω Βουλευτηρίω. Κέρκυρα τη κγ Σεπτεμβρίου του Σωτηρίου Έτους αωξ.
Τα περί όρων για την Ένωση.
Η τραγική αλλά διδακτική ιστορική αλήθεια είναι ότι η μεν Επτάνησος δεν εκλήθη να συμμετέχει σε καμία από τις δυο συνθήκες που καθόρισαν τους όρους της Ένωσης και την Ένωση της με το Ελλαδικό Κράτος, το δε Ελλαδικό κράτος εκλήθη να αποδεχθεί τα συμφωνηθέντα και όχι να μετάσχει των συμφωνιών.
Σε επιστολή του στον Έλληνα υπουργό εξωτερικών, ο απεσταλμένος της Ελλάδος στο Λονδίνο (και μετέπειτα πρωθυπουργός και αρχηγός του Αγγλόφιλου κόμματος) Χ. Τρικούπης γράφει στις 21 Δεκεμβρίου 1863:
«Αφικόμενος χθες την εσπέραν εις Λονδίνον, μετά λύπης μου είδον επιβεβαιομένας τας ειδήσεις άς είχον μάθει διερχόμενος εκ Μασσαλίας και Παρισίων περί της συνομολογήσεως συνθήκης μεταξύ των πέντε μεγάλων δυνάμεων ως προς την Ενωσιν των Ιονίων Νήσων μετά του Ελληνικού Βασιλείου. Ο Πληρεξούσιος της Ελλάδος αντι να προσκληθη ίνα λαβει μέρος εις τας διαπραγματεύσεις, εκλήθη, φαίνεται, μόνον ίνα δώσει την συναίνεσιν του εις έργον τετελεσμένον ήδη.
Η συνθήκη υπεγράφη την 14 Νοεμβρίου υπό των πληρεξουσίων της Αυστρίας, της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρεττανίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας, αλλά το οριστικόν αυτής εμπεριεχόμενον είχεν αποφασισθεί από τις 3 Νοεμβρίου, καθ’ ά καταδεικνύει υπόμνημά τι, όπερ είδον…. Αι διατάξεις της περί ής ο λόγος συνθήκης επιβεβαιούσι και υπερβαίνουσι τους μάλλον λυπηρούς φόβους μας….» (Υπουργείον Εξωτερικών Εγγραφα Επισημα .Αφορώντα τας επι του Επτανησιακού Ζητηματος Διαπραγματεύσεις’Εκ του Εθνικού τυπογραφείου 1864, σελ 14)
Επίσης, επειδή η Αυστρία και η Πρωσία δεν αναγνώριζαν τον νέο, Αγγλόφερτο Δανό «Βασιλιά της Ελλάδος» συνεφωνήθει στην ως άνω συνθήκη ότι. Οι τρεις εγγυήτριες για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδος δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία θα προχωρούσαν στην υπογραφή συμφωνίας με την Ελλάδα, εκπροσωπώντας τις 5 μεγάλες δυνάμεις που είχαν υπογράψει τις συνθήκες για την εφαρμογή των όρων της Ένωσης και την ΈΝΩΣΗ..
Κατά συνέπεια οι Ιόνιοι αγνοήθηκαν πλήρως σε όλα τα βήματα της διαδικασίας για την Ένωση.
Αρνούνται ακόμα και υπόμνημα της Ιονίου πολιτείας να δεχθούν.
Το Αγγλικό υπουργείο εξωτερικών με επιστολή της 11/11/1863 προς τους Άγγλους πρέσβεις στο Παρίσι, τη Βιέννη, το Βερολίνο, την Πετρούπολη ενημερώνει ότι:
«Η των Ιονίων Νήσων Βουλή εν τίνι τελευταία συνεδριάσει αυτής ψήφισματιπεριτων φρουρίωντης Κερκυρας.Αλλά του Αρμοστου της αυτής Μεγαλειότητοςαρνηθέντος να δεχθεί το ψήφισμα τούτο ως υπερβαίνον της Βουλής την Αρμοδιότητα η Βουλή τότε απηύθηνε πρότον Αρμοστήν παράστασιν ης αντίγραφον εγκλειω ώδε.
Αλλ’ ούχ ήττον προέτεινα εις τους Πρέσβεις της Αυστρίας,της Γαλλίας,και της Ρωσίας συνελθόντας εις ς συμβούλιον εν τω Υπουργείω των Εξωτερικών κατά την 29 ενώσεως των Ιονίων Νήσων μετά της Ελλάδος συνθήκης, χωρίς να λάβει υπ όψιν την παράστασιν ταύτην…..…..
Οι Αγγλικοί όροι
Όρους έθεσε η Αγγλία και μάλιστα φρόντισε, επιτυχώς, να καταστήσει τους όρους της, όρους όχι μόνον των τριων εγγυητριών, της Ελληνικής ανεξαρτησίας δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας), αλλά των πέντε νικητριών του Ναπολέοντα δυνάμεων που είχαν υπογράψει τις συνθήκες του 1815. Φρόντισε οι όροι που έθεσε στους Έλληνες για την προσφορά Βασιλιά και την Ένωση με τα Επτάνησα να γίνουν. πολλαπλά επαχθέστεροι χειρότεροι και με συμφωνίες που αποκτούσαν διεθνή χαρακτήρα.
Οι όροι ήταν:
Η οριστική ειρήνη με την Τουρκία. Εγκατάλειψη κάθε υποκίνησης, στήριξης, η βλέψεως ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης, υπόδουλων Ελληνικών περιοχών.
Εκλογή βασιλέα που θα μπορούσε να εγγυηθεί μια τέτοια πολιτική. Κυβέρνηση μοναρχική. Ο βασιλιάς να είναι συνταγματικός.
Η καταστροφή των Κερκυραϊκών φρουρίων και η ουδετερότητα της Κέρκυρας και των Παξών.
Η περί εξουδετερώσεως των Κερκυραϊκών φρουρίων και της ουδετερότητας της Κέρκυρας και των των Παξών όροι, όσο και η προσπάθεια μετριασμού των εντυπώσεων από την εφαρμογή τους (και όχι τόσο η προσπάθεια αποτροπής της εφαρμογής) καταγράφονται στην έκδοση του Υπουργείου των εξωτερικών
(ΕΓΓΡΑΦΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΑΦΟΡΩΝΤΑ ΤΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ 1864. ΕΚ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ).
Εθνικές συνέπειες της αποδοχής των Αγγλικών όρων για την Ένωση.
Η στάση της Ελλαδικής κυβέρνησης απέναντι στην Κρητική επανάσταση του 1866 (2 χρόνια μετά την ένωση και τους όρους της) όπως αυτή καταγράφεται σε επιστολή του Ελληνα υπουργού εξωτερικών Σ. Βαλαωρίτη (16/Απριλιου 1866) στον πρόξενο της Ελλάδος στην Κρήτη Ν.Σακόπουλο, είναι απολύτως συνεπής με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το ελλαδικό κράτος και αποκαλυπτική του τι σήμαιναν αυτές οι δεσμεύσεις για τον Ελληνισμό.
«Εις την παρούσαν των πραγμάτων κατάστασιν εν Ευρώπη και Ανατολή, παν κίνημααπερίσκεπτονεν Κρήτηέσεται αναμφιβόλως καταστρεπτικόν.Οι Κρήτες πρέπει μεγάλως να προσέξωσι μη παρασυρθωσι εις κινημα τι τοιούτον, είτε εκ κακής εκτιμήσεως της ενεστώσης πολιτικής καταστάσεως της Ευρώπης είτε εξ ασυνέτων συμβουλών και προτροπών ανθρώπων ανυπομόνων και εξημένων……Δύνανται το πολύ να ζητήσωσι παρά της Οθωμανικής Πύλης δι’αναφορών σας μετριοπαθώς συντεταγμένων την ανακούφησιν των από τινας αφορήτους φόρους και ουδέν πλέον. Πάσα ένοπλος και οχλαγωγική αίτησις θέλει θεωρηθεί, ως στασιαστική και δύναται να επιφέρει τας συνεπείας όσας ήθελεν επιφέρει πραγματική τις επαναστασις.»(Ιστορία του Ελληνικού Εθνους τόμ ΙΓ΄ σελ. 255.
Η ΤΑΥΤΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ
Εθνικό και υπερεθνικό, κίνημα πολιτικής και κοινωνικής, ανθρώπινης απελευθέρωσης και όχι τοπικιστικό, υπήρξε, το Επτανησιακό Κίνημα.
Στο πρώτο φύλο που δημοσιεύει στην Αθηναϊκή του έκδοση,8/10/1878. Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, η Κερκυραϊκή Ριζοσπαστική εφημερίδα, με διευθυντή και συντάκτη τον Αγγελο Ν. Βερύκιο μας δίνει την ακόλουθη περιγραφή της πολιτικής ταυτότητας των Ριζοσπαστών.
«Η σημαία του ριζοσπαστισμού οπού υψώθη στα μέρη μου από το 1848, δεν είχε μοναδικό σκοπόν να ενώση την Επτάνησον με το μκρό τούτο Βασίλειο, αλλά εγύρευε ακόμη να βαφτίσει όλα εν γένει τα παιδιά της Ελλάδος εις την κολυμβήθρα της Ελευθερίας. Αυτή εστάθη πάντοτε η μεγάλη ιδέα του Ριζοσπαστισμού, και δια τούτο είδατε την Επτάνησον άμα έσπασε τα δεσμά της. Και εκείνη την στιγμή δρόμο.ή οπού έδινε τον ασπασμό της Ελευθερίας εις την επίλοιπη Ελλάδα, να γυρέψη αμέσως ενθουσιασμενη και αποφασιστική την εξακολούθηση του αγώνος.
Ένα σταυρό στον ώμο
Κομμάτι κρίθινο ψωμί
Και μακρυνόνε δρόμο».
Αναγγέλλοντας την έκδοση της Ριζοσπαστικής Εφημερίδας της Κεφαλλωνιάς, Φιλελεύθερος, (26/12/1848) ο Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος γράφει:
….Η δύναμις και το μεγαλείο, ως και η ευδαίμων και μόνιμος απόλαυσης των μέχρι τουδε και εισέτι αρνουμένων δικαιωμάτων της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ, εξαρτώνται βέβαια από την εθνικήν της αποκατάστασιν, αναπτυσσομένην και μορφουμένην με αρχάς πάντη ανεξαρτήτους από προσωπικάς, κομματικάς και ξενικάς επιρροάς και βασιζομένας εις το φυσικόν και επικρατούν πνεύμα της εποχής μας το οποίον τεινον εις την σύνθεσιν των ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, θέτει και ως θεμέλιον παντός νομίμου κυβερνητικού συστήματος την κυριαρχίαν του λαού, εξαγομένην από την ισότητα των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων.
Ελληνική εθνικότης, δημοκρατικαί ιδέαι και εσωτερική βελτίωσις, είναι λοιπόν αι αρχαί κατά τας οποίας θέλομεν βαδίσει….
Θέλομε να γίνωμεν ελεύθεροι και όχι να λεγόμεθα ελεύθεροι, έχει ως τίτλο το πρώτο άρθρο του Ζερβού στον “Φιλελεύθερο”.
Αμέσως μετά το τρίτο φύλο θα εξοριστεί ο Ιακωβάτος, (9 Μαρτίου 1849) θα κλείσει ο Φιλελεύθερος για να πάρει την σκυτάλη του αγώνα ο Μομφεράτος με την έδοση της εφημερίδας “ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ”, όπως καταθέτει ως υπότιτλο της.(Επτανησιακός Ριζοσπαστισμός. Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου. Εισαγωγή επιμέλεια, Σπυρου Μυλωνά. Αφιέρωμα στα 100 χρόνια της Ενωσεως 1864-1964)
Το σκεπτικό της καταδίκης και της απόρριψης από τους Γνησίους Ριζοσπάστες του ψηφίσματος της ικεσίας (1859) και του ψηφίσματος της εθνικής ταπείνωσης (1863) όπως είναι ιστορικά καταγεγραμμένο μαρτυρεί και υπερβαίνει την αλήθεια του Βερύκιου.
Στο κείμενο της ριζοσπαστικής εφ. Κεραυνός που παραθέσαμε ανωτέρω οι ριζοσπάστες δηλώνουν απερίφραστα ότι δεν μπορούν να εννοήσουν πολιτικήν ζωήν και μέλλον ευτυχές για την Ελλάδα χωρίς τη δημοκρατική ανάπλαση της ανατολής. Δηλώνουν ότι χωρίς την Δημοκρατική ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής ο Ελληνισμός δεν θα είναι δυνατόν να φέρη σε πέρας την, επ’ αγαθώ της ανθρωπότητας, αποστολή του.
Ένα τέτοιο κίνημα όσο και αν προσπαθεί να το αναπλάσει, κατ’ εικόνα και ομοίωση του, ο α-εθνικός αγοραίος τοπικισμός απλώς ματαιοπονεί και αποκαλύπτεται.
Σχετικά με την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα και του Μεταρρυθμιστικού κόμματος όπως αυτή εκφράστηκε από το επίσημο όργανο του την εφημερίδα Πατρίδα παραπέμπουμε σε αυτήν με την υπενθύμιση ότι βασικοί συντάκτες της ήταν ο Ανδρέας Κάλβος και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος, μορφές κάθε άλλο παρά ύποπτες για τοπικιστικές παρεκκλίσεις.
Σκοπός του ως άνω κειμένου δεν υπήρξε η καλλιέργεια αντι-Αγγλικών συναισθημάτων. Αντίθετα σκοπός του είναι να συμβάλει στην ουσιαστική μη επετειακή, αξιοποίηση των εκδηλώσεων για τα 150 χρόνια από την Ένωση. Σκοπός του είναι να καταστεί μια μικρή θυσία στο ιερό βωμό της Μνημοσύνης, να συμβάλει στη διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης.
Έχει έλθει η ιστορική στιγμή να απαιτήσουμε, ως Περιφέρεια των Ιονίων, και ως κοινωνία με τους φορείς της:
Από την Αγγλική Κυβέρνηση: Μια επίσημη συγνώμη για παρερμηνεία και παραβίαση των συνθηκών περί ανεξαρτησίας των Ιονίων και περί Αγγλικής προστασίας του 1815. Μια συγνώμη για την κατά παράβαση των συνθηκών, μετατροπή των Ιονίων σε αποικία, την επιβολή αποικιακού συντάγματος, την βάρβαρη κατοχική διακυβέρνηση και τα θύματα της. Μια συγνώμη για το έγκλημα της ανατίναξης των Κερκυραϊκών φρουρίων ,μνημείων και συμβόλων μακραίωνης άμυνας της Ευρώπης και του Ελληνισμού στην Οθωμανική βαρβαρότητα. Αλλά και υψίστης σημασίας αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Ανατίναξη για την οποία φέρει την κύρια ευθύνη της πρότασης και της υλοποίησης με μόνη αιτιολογία ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ειρήνης στην Ευρώπη.
Την συμμετοχή και την στήριξη της Αγγλικής Κυβέρνησης στην συντήρηση και την ανάδειξη σε ότι έχει υπομείνει από τις υπόγειες στοές των Κερκυραϊκών φρουρίων
Την προσφορά του απόρρητου φακέλου της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδιστρια, στα Κρατικά Αρχεία της Κέρκυρας.
Την προσφορά αντιγράφων των ψηφιοποιημένων Αγγλικών αρχείων αφορούντων στην Αγγλική κατοχή στα Ιόνια.
Αιτήματα σχετικά με την παροχή αντιγράφων αρχείων, επτανησιακής ιστορίας δρέπει να κατατεθούνε και σε χώρες που διαθέτου τέτοια αρχεία συνυπέγραψαν τόσο τις συνθήκες του 1815 όσο και τις συνθήκες της Ένωσης.
Είθε τα 150 χρόνια από την Ένωση να αξιοποιηθούν για την καθιέρωση ενός διαλόγου για την ΜΝΗΜΗ της τοπικής μας ιστορίας, για το παρών και το μέλλον των μνημείων της, των βιβλιοθηκών και των αρχείων της, των κακοποιούμενων κληροδοτημάτων της. Για το μέλλον του Ιονίου Πανεπιστημίου, Ένας διάλογος για τους μάρτυρες, τους αγίους, τους ήρωες αυτής της ιστορίας, άνδρες και γυναίκες. Τα πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς, τις οικογένειες προσφοράς και υπάρχουν πολλές στα Ιόνια, τις συντροφιές και τους συλλογικούς φορείς που συγκροτούν τον υπέροχο Μύθο και την υπέροχη ιστορική πραγματικότητα των Ιονίων.
Γ.Σ.
Πηγή: https://ethnologic.blogspot.gr/
