Ο αληθινός Λοχαγός Κορέλι και ο μεγάλος έρωτας στην Κεφαλονιά

Κι όμως, ο Ιταλός λοχαγός Αντόνιο Κορελι υπήρξε πραγματικά, και ο έρωτας του με την όμορφη Κεφαλλονίτισσα, δεν είναι προϊόν κινηματογραφικής μυθοπλασίας, αλλά μια αληθινή ιστορία αγάπης στη φωτιά του πολέμου!…

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Μάλιστα η… Πελαγία (στην πραγματικότητα Μαρία Διονυσίου), έσωσε τον λοχαγό από την σφαγή των Γερμανών το 1943.
Μόνο που ο Κορελι… δεν έπαιζε μαντολίνο!

Ο Αμος Παμπαλονι, (ο αληθινός Κορελι) επέστρεψε στα 90 του χρόνια στην Κεφαλονιά προκειμένου να αποτίσει φόρο τιμής στους Ιταλούς στρατιώτες που σκότωσαν οι ναζί, λίγες ημέρες μετά την υπογραφή της ανακωχής.

Είναι άγνωστο ωστόσο, αν συνάντησε ξανά τον νεανικό του έρωτα…

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ

Ο παρασημοφορημένος με αργυρό μετάλλιο Αμος Παμπαλόνι ,ηταν 33 ετών εκείνη την εποχή.
Την ιστορία του διηγήθηκε στο δημοσιογράφο Ρικάρντο Μόνι:

«Έφτασα στην Κεφαλονιά λίγο μετά τα 30 μου, τον Απρίλη του 1943.
Στο νησί οι κάτοικοι μας δέχτηκαν καλά. Οι γέροι μιλούσαν μεταξύ τους βενετσιάνικα και σχεδόν όλοι καταλάβαιναν τα ιταλικά.
Εγώ σύντομα συνδέθηκα συναισθηματικά με μια νέα 17-18 ετών. Ονομαζόταν Μαρία και σπούδαζε δασκάλα. Ήταν μελαχρινή, μικροκαμωμένη, με δύο μάτια μαύρα και φωτεινά σαν καρφίτσες.
Αλλά δεν κάναμε ποτέ έρωτα, ούτε έμενα σπίτι της, όπως γράφει στο βιβλιο του ο Ντε Μπερνιέρ στο περιβόητο μυθιστόρημά του και ούτε την παντρεύτηκα.

«Στις 12 Σεπτεμβρίου, οι Γερμανοί επιτέθηκαν και πήραν το Ληξούρι. Στις 20 Σεπτεμβρίου παίρνω διαταγή να μετακινήσω την πυροβολαρχία μου έως τα Διληνάτα.
Το πρωί της 21ης, ενώ κοιτάζω με τα κιάλια μου, φτάνει ένας στρατιώτης φωνάζοντας:
Λοχαγέ, οι Γερμανοί, οι Γερμανοί!. Προσπαθούμε μάταια να τους αναχαιτίσουμε.
Ανταπαντούν με μικρούς όλμους προκαλώντας νεκρούς και τραυματίες. Δεν ξέρω ότι έχουν ήδη σκοτώσει αιχμάλωτους. Παραδίδομαι. Δεν είναι Γερμανοί. Είναι Αυστριακοί της μεραρχίας Εντελβάις.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ

Μιλούν τα ιταλικά καλύτερα από μένα. Το πρώτο που κάνουν είναι να μας πάρουν τα ρολόγια, τις αλυσιδίτσες, τα δαχτυλίδια και τα πορτοφόλια. Διαμαρτύρομαι.
Ο επικεφαλής τους μου απαντά ότι δεν είμαστε αιχμάλωτοι, αλλά άτακτοι. Προδότες. Και μου γνέφει να προχωρήσω. Δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και με πυροβολεί στον αυχένα. Δεν νιώθω πόνο. Νιώθω σαν να μου δώσανε μια γερή σπρωξιά, όπως όταν φρενάρει ξαφνικά το λεωφορείο και είσαι όρθιος.
Τα γυαλιά μου, αντί να πέσουν, σφίγγονται στερεότερα στη μύτη μου. Πέφτω χάμω δίχως να χάσω τις αισθήσεις μου και χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει. Αν είμαι ζωντανός ή όχι.
Ενα πολυβόλο αρχίζει να κελαηδά. Ακούω τις φωνές των δικών μου. Ακούω και μεμονωμένους πυροβολισμούς. Είναι οι χαριστικές βολές. Παραμένω βουβός και ακίνητος.
Περνούν μερικά λεπτά και οι Αυστριακοί φεύγουν τραγουδώντας. Χάνω λίγο αίμα, αλλά είμαι καλά.
Η σφαίρα πέρασε ξυστά από τη σπονδυλική στήλη χωρίς να την αγγίξει, δεν πείραξε την καρωτίδα και βγήκε από το λαιμό, χωρίς να πειράξει το σαγόνι. Αν το είχε κάνει, θα με είχαν αποτελειώσει.

Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Τη νύχτα φτάνω στα Φαρακλάτα. Ζητώ από ένα ζευγάρι γέρων χωρικών να με φιλοξενήσουν. Βγάζω τη στολή και ντύνομαι στα πολιτικά.
Το βράδυ της 22ας η γυναίκα δέχεται να με συνοδέψει στο νοσοκομείο. Στο δρόμο συναντάμε τη Μαρία! Δέχεται να αντικαταστήσει τη γριά γυναίκα.
Όταν πλησιάζουμε στο Αργοστόλι, αρνιέται να με πάει στο νοσοκομείο και επιμένει ότι στο σπίτι της θα είμαι πιο σίγουρος. Κάνω όπως μου λέει και γλιτώνω για δεύτερη φορά.
Το πρωί της 23ης, πράγματι, οι Γερμανοί μπαίνουν στο νοσοκομείο, παίρνουν τους τραυματίες αξιωματικούς και τους τουφεκίζουν.
«Αφού σώθηκα από τη σφαγή, επί 14 μήνες πολέμησα με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στα βουνά της Ηπείρου.»
Ο στρατηγός Παμπαλόνι σε ηλικία 90 χρόνων, ήρθε δυο φορές στη δεύτερη πατρίδα του την Κεφαλονιά, την πρώτη μαζί με τους Ιταλούς επίσημους και κρατικούς παράγοντες για να τιμήσει τη μνήμη των Ιταλών και Ελλήνων που έδωσαν τη ζωή τους το Σεπτέμβρη του 1943.
Με πρόσκληση, τη δεύτερη φορά, των τηλεοράσεων αγγλικής – ιταλικής και της ΝΕΤ για να γυρίσουν ένα ζωντανό ντοκιμαντέρ με τον αληθινό λοχαγό Κορέλι.

Η ΣΦΑΓΗ

Η κινηματογραφική ταινία με τον Νικολας Κειτζ και την Πενελοπε Κρουζ και το μυθιστόρημα, που μεταφράστηκε σε 33 γλώσσες, έφερε στο φώς μια ναζιστική θηριωδία κατά την διάρκεια του β’ Παγκόσμιου Πολέμου, που ήταν μέχρι τότε σχεδόν άγνωστη.
Η θηριωδία αυτή με την εξόντωση της ιταλικής μεραρχίας Acqui (Αετών) τον Σεπτέμβρη του 1943 στην Κεφαλονιά είναι η δεύτερη σε μέγεθος και φρίκη μετά την Σοβιετική σφαγή των 22.000 Πολωνών στο Κατήν κατά την διάρκεια του βάρβαρου πολέμου.
Ιταλικά στρατεύματα είχαν εγκατασταθεί στο νησί από τον Απρίλη του ’41 με την υποδούλωση της χώρας από τις φασιστοναζιστικές δυνάμεις.
Στα τέλη του ’42 εστάλησαν 12.000 αξιωματικοί και στρατιώτες της μεραρχίας Acqui, ενώ στο τέλος του καλοκαιριού του ’43 αποβιβάστηκαν στο νησί και γερμανικά στρατεύματα.
Με την ανακωχή των Ιταλών με τους Συμμάχους από την ιταλική ηγεσία στις 12 Σεπτέμβρη, δόθηκε εντολή στον ιταλό στρατηγό Gardin, σύμφωνα με την οποία “τα γερμανικά στρατεύματα πρέπει να θεωρηθούν εχθρικά” και “στις προσπάθειες αφοπλισμού από τις γερμανικές δυνάμεις πρέπει να αντισταθούμε με όπλα”.
Στις 13 Σεπτέμβρη μια γερμανική νηοπομπή πέντε πλοίων προσεγγίζει την πρωτεύουσα του νησιού, το Αργοστόλι. Παρά την επιφυλακτική στάση του στρατηγού Gartin, οι ιταλοί αξιωματικοί πυροβολικού διατάζουν ν’ ανοίξουν πυρ και βυθίζουν δυο γερμανικά αποβατικά σκάφη, σκοτώνοντας 5 Γερμανούς.