Αντιγράφουμε απο το facebook του Christos Smaragdakis. Πρόκειται για το ΓΕΛ Ληξουρίου.
Από την αρχή της χρονιάς έχω αναλάβει στο Λύκειο ένα πρόγραμμα STEM (STEMpowering Youth) που γίνεται εκτός σχολικού ωραρίου (3 ώρες κάθε Κυριακή).
Σήμερα (χθες) είχε κακοκαιρία (έβρεχε έντονα με αρκετό αέρα). Τα παιδιά ήρθαν στην πλειοψηφία τους, αψηφώντας τον καιρό και τα ίδια και οι γονείς τους που τα έφεραν. Η συνάντηση ήταν πολύ όμορφη για άλλη μια φορά. Για τρεις ώρες ήμασταν κλεισμένοι στο εργαστήριο, στο δικό μας κόσμο, εξερευνήσαμε, μάθαμε, παίξαμε, δημιουργήσαμε. Φεύγοντας είχε αρχίσει να βρέχει πάλι έντονα οπότε ήρθαν οι γονείς των παιδιών και τα πήραν. Μέχρι να μαζέψω και να κλείσω κι εγώ η βροχή είχε σταματήσει. Βγαίνοντας αντίκρισα την παρακάτω εικόνα του σχολείο.
Οργή είναι το λιγότερο που νιώθω αυτή τη στιγμή. Σε αυτό το σχολείο δουλεύουμε, μαθαίνουμε, ζούμε. Αυτό είναι το σχολείο που τα παιδιά έρχονται και τις Κυριακές, και τις καθημερινές τα απογεύματα, χωρίς να είναι υποχρεωμένα, για να έχουν λίγο χρόνο ακόμη ώστε να συμμετέχουν σε προγράμματα, πρότζεκτ και εκδηλώσεις.
Αυτό είναι το σχολείο στο οποίο για να κάνουμε την πιο απλή δουλειά πρέπει πρώτα να παλέψουμε να καλύψουμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Συμπληρώνουμε 5 χρόνια σε αυτό το παράπηγμα δίπλα στο κύμα. Η 6η κατά σειρά Γ’ Λυκείου ετοιμάζεται να αποφοιτήσει από αυτές τις λαμαρίνες. Και κανείς πέρα από όσους το ζούμε δεν ενδιαφέρεται για την κατάντια αυτή. Μόνο φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, όρκοι και βαρύγδουπες υποσχέσεις, κοροϊδία, κρυφτούλι και μοιρολατρία.
Καμία δικαιολογία πλέον. Καμία ανοχή. Καμία κάλυψη πίσω από διαδικασίες και κωλύματα. Αυτό που βλέπετε είναι ντροπή και είναι όλη δική τους. Και θα πρέπει να τους κυνηγάει για πάντα.
