Αγαπητό πρες,
Πίστευα ότι στις μικρές πόλεις και στα χωριά θα υπήρχε ακόμα η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά , ο σεβασμός στο πόνο του συχωριανού..
Δυστυχώς, χανόμαστε σιγά αλλά σταθερά στην αποξένωση, στην αδιαφορία, στην απονιά..
Ένα χωριό της Κεφαλονιάς πριν μερικές ημέρες χωρίστηκε στα δυο για ένα πανηγύρι και μια κηδεία.. Απεβίωσε 55χρονος άνδρας με καταγωγή από το εν λόγω χωριό και κατα συνέπεια η εξόδιος και η ταφή θα γινόταν στο χωριό καταγωγής του, το οποίο την ίδια ημέρα της κηδείας είχε προγραμματισμένο πανηγύρι..
Τι θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος; Να μετατεθεί η ήμερα του πανηγυριού. Μπα! Ούτε καν! Αντίθετα.. Ζητήθηκε να αναβληθεί η κηδεία! Πράγμα αδύνατον..
Καταλήξαμε στην εξής εικόνα. Εντός του ναού η εξόδιος ακολουθία και λίγο πιο πέρα αναμμένα κάρβουνα και ταψιά με φαγητά , γέλια και χαρές στις ετοιμασίες για το πανηγύρι. Και το βράδυ, που μια οικογένεια θρηνούσε για τον άνθρωπό της , το χωριό είχε γλέντι τρικούβερτο μέχρι τα χαράματα.
Θα πείτε αυτή είναι η ζωή. Χαρές και λύπες , πανηγύρια και κηδείες.. Ναι αυτή είναι η ζωή ως γεγονός. Αλλά η πραγματική ζωή είναι τα συναισθήματά μας , ο σεβασμός στο πόνο του άλλου, η αλληλεγγύη στις δυσκολίες, η Ανθρωπιά μας.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Αναγνώστης
