Την νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουνίου , έκλεισαν τα φτερά ενός ‘Αγγέλου , του Αγγελικότερου όλων .
Κοντολογίς , το γλυκό του χαμόγελο , ένα αμάλγαμα από φως , παιδικότητα , ζεστασιά , αγάπη , καλοσύνη και πραότητα , έπαψε να υπάρχει.
Ο Παπά Γεράσιμος Φωκάς , ο Γεράσιμος της καρδιάς κάθε Κεφαλλονίτη , ο καλός μου φίλος , λίγες μέρες μετά την εκλογή του ως Μητροπολίτη Κεφαλονιάς και μερικές μέρες πριν την ενθρόνισή του , άφησε πρόσκαιρα την τελευταία του πνοή , λες και η ακατάλυτη ροπή του σύμπαντου ετούτη τη φορά έχασε το μέτρο .
Ο Παπά Γεράσιμος ήταν άνθρωπος χαρισματικός .
Σε κέρδιζε από τη πρώτη επαφή μαζί του .
Ήταν ταπεινός και καταδεκτικός .
Στα χείλη του υπήρχε σχεδόν πάντοτε ένα γλυκό χαμόγελο που όμοιο του μόνο σε παιδί βρίσκει κανείς , στα μάτια του ανίχνευες τη ζεστασιά της καλοσύνης και στη καρδιά του τον πόνο για τον πόνο των άλλων .
Ο λόγος του υπήρξε μεστός και ουσιαστικός .
Ως μοναχός με μακροχρόνια παραμονή στη Μονή Κουτλουμουσίου στον Άθωνα , εξασκημένος να ζει με το ελάχιστο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος , αφιέρωσε τη ζωή του στην ουσία της βασικής ιδέας του Χριστιανισμού που υπηρετούσε .
Στην παροχή της Αγάπης .
Στην έμπρακτη παροχή της Αγάπης και όχι στη στείρα λεκτική επίκληση της , ως είθισται από τη συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου που ναι μεν επικαλείται την Αγάπη , αλλά , απέχει παντελώς από τις πράξεις που την προσδιορίζουν .
Σ’ένα χώρο που επικρατεί κατά κανόνα η υποκρισία , η έπαρση , η αρχομανία και η επίδειξη , που «απαστράπτει» από τις ανταύγειες των χρυσοκεντημένων μοτίβων των αμφίων και των πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων, που κοσμούν τα χρυσά ή χρυσωμένα αντικείμενα – διακριτικά της ιεραρχίας του κλήρου κατά τα Βυζαντινά πρότυπα (!!!!) – και σ’ένα κλήρο που στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι παντελώς αποκομμένος από τις ανάγκες του συνανθρώπου , συμμετέχοντας μόνο στο τυπικό και στις τελετές , ο Παπά Γεράσιμος , αθόρυβα , κρατώντας για τον εαυτό του τη ταπεινότητα , ένα τριμμένο ράσο κι’ένα ζευγάρι τρύπια παπούτσια , ξεχύνονταν καθημερινά ανάμεσα στους ανθρώπους για να αφουγκραστεί τις ανάγκες τους , να απαλύνει το πόνο τους , να προσφέρει ότι είχε συλλέξει γι’αυτό το σκοπό , να συμπαρασταθεί στην αρρώστια τους και στην ανημποριά τους .
«Μεγάλες ανάγκες παιδάκι μου» , «μεγάλη δυστυχία Αποστόλη μου» μου έλεγε και το παιδικό του χαμόγελο χάνονταν και τα μάτια του βούρκωναν.
Ο Παπά Γεράσιμος υπήρξε η μεγάλη ψυχή της Αγάπης .
Ήταν το φωτεινό παράδειγμα , ο εκφραστής της ανιδιοτελούς Αγάπης .
Όλη του η ζωή υπήρξε μια συνεχής προσφορά στον άνθρωπο που είχε ανάγκη υλικής και ηθικής συμπαράστασης .
Θα αναφέρω εδώ ένα περιστατικό μόνο .
Όταν ο Γεράσιμος πήγε συνοδεία με τη βοήθεια που εστάλη στους Σέρβους , γύρισε από τη Σερβία ξυπόλητος , γιατί άφησε ακόμα και τα παπούτσια του σε κάποιο Σέρβο.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατέλειωτες για τη προσφορά του που ξεπέρναγε τα όρια της αυτοθυσίας .
Μα έτσι ήταν ο Παπά Γεράσιμος . Είχε μια καρδιά θυσιαστική υπέρ των πάντων.
Μια καρδιά που σύνθλιβε τις δικές του ανάγκες για να χωρέσει τις ανάγκες των άλλων .
Μιας καρδιάς που τον πρόδωσε πρόωρα .
Όντας ταλαιπωρημένος από τον καθημερινό του αγώνα , αλλά και από τις επιπρόσθετες υποχρεώσεις των ημερών , η καρδιά του δεν άντεξε.
H απώλεια του Παπά Γεράσιμου υπήρξε μεγάλο πλήγμα για την Κεφαλονιά.
Ήταν πολύ σημαντικό να βρίσκονταν στα ανώτερα κλιμάκια της Ιεραρχίας άνθρωπος με τέτοιο ήθος και τέτοιες ευαισθησίες.
—
Στην ηρεμία των Ομαλών , στη Μονή Αγίου Γερασίμου , σιμά στο Ιερό του μετασεισμικού Καθολικού , αγνάντια του Αίνου , κάτω από τη σκιά του μεγάλου πλάτανου που κατά την παράδοση φύτεψε ο μοναχός Γεράσιμος Νοταράς το 1570 , στα σπλάχνα της ίδιας γης που ετάφη το 1579 ο Γεράσιμος Νοταράς , μετέπειτα Άγιος Γεράσιμος , ετάφη και ο Παπά Γεράσιμος.
Σ’αυτό το σημείο που αποτελεί το μπούσουλα κάθε Κεφαλλονίτικης καρδιάς σ’όποια γωνιά της γης και να χτυπά , βρισκόμαστε κάθε τέτοια μέρα , όλοι εμείς που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε το Παπά Γεράσιμο , για να εναποθέσουμε ένα φιόρο στη μνήμη του.
Αναπαύσου εν ειρήνη Γεράσιμε μου .
