ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Πως γνώρισα τον παπά Γεράσιμο

Τον Παπά Γεράσιμο δεν τον γνώριζα μέχρι το 1998.

Το 1998 η Μάνα μου στα 58 της χρόνια διαγνώστηκε με μια επιθετική μορφή καρκίνου που δεν επιδεχόταν εγχείρηση παρά μόνο χημειοθεραπείες . Χημειοθεραπείες που γίνονταν στη Αθήνα, βόμβες πραγματικές που ενώ στόχευαν τον καρκίνο διέλυαν κυριολεκτικά τον οργανισμό το σώμα το μυαλό. Απίστευτες παρενέργειες απίστευτοι πόνοι και κάθε τόσο να φτάνει στο τέλος όχι από την αρρώστα αλλά από τις παρενέργειες της ίδιας της θεραπείας και να τρέχουμε στο νοσοκομείο στο Αργοστόλι στον αλησμόνητο Άνθρωπο Γιατρό Σπύρο Λυκιαρδόπουλο που έκανε τα πάντα για να την βοηθήσει και να την συνεφέρει μέχρι την επόμενη θεραπεία…

Μια φορά μόλις είχαμε γυρίσει από Αθήνα μετά από θεραπεία η Μάνα μου άρχισε πάλι να υποφέρει τόσο που την κατέβασα στο νοσοκομείο σχεδόν αναίσθητη. Εκεί έξω από το δωμάτιο που μας έβαλαν με πλησίασε μια κυρία.

Δεν πας να βρεις τον παπά Γεράσιμο τι έχεις να χάσεις; Ποιον παπά Γεράσιμο, έναν παπά να κάνει τι; απόρησα. Πήγαινε μου ξανάπε και συμφώνησε και άλλη μια κυρία που άκουγε τη συζήτηση. Πήγαινε στην επισκοπή στα γραφεία πάνω από τη μητρόπολη.

Ο πόνος και η ελπίδα σε πάει παντού. Το άλλο πρωί πέρναγα την πίσω πόρτα της επισκοπής. Τον παπά Γεράσιμο θάθελα. Ένας παπάς με φθαρμένα γκρίζα ράσα σε ένα γραφειάκι δεξιά από την πόρτα με κοίταξε. Ποιος είσαι παιδάκι μου. «Παιδάκι μου» από τότε αυτό το «παιδάκι μου» θα το άκουγα πολλές φορές ακόμα. Τούπα πως με λένε. Τι με θέλεις; Παπά μου δεν ξέρω, μούπανε νάρθω σε σένανε. Του τάλεγα λαχανιασμένος, μπορεί νάτανε που ανέβηκα την ανηφόρα τρέχοντας μπορεί επειδή δεν ήξερα να του πω τι τον ήθελα. Η μάνα μου είναι στο νοσοκομείο είναι πολύ βαριά άρρωστη.

Παπά μου αν μπορείς κάνε εσύ μια προσευχή σε παρακαλώ, εγώ ούτε άξιος, ούτε ικανός είμαι να κάμω. Δεν θυμάμαι να του είπα τίποτα περισσότερο μόνο θυμάμαι το χέρι του στα μαλλιά μου και τη φωνή του..παιδάκι μου. Πως την λένε τη μάνα σου παιδάκι μου. Ειρήνη. Έφυγα γιατί δεν ήθελα να κλάψω μπροστά του.

Το μεσημέρι η μάνα μου μού είπε πως πήγε και την είδε ένας παπάς. Πώς έκατσε αρκετή ώρα μαζί της και την κουβέντιαζε.

Από εκείνη την ημέρα και για τους επόμενους πέντε σχεδόν μήνες που κράτησε το ταξίδι στον πόνο ο παπά Γεράσιμος πήγαινε στην μάνα μου. Στις δύσκολες μέρες στην Αθήνα στον Άγιο Σάββα μέρα παρά μέρα της τηλεφωνούσε να μάθει πως πάει και της μαλάκωνε τον πόνο. Κι έτσι ο παπά Γεράσιμος μπήκε στην ζωή μας τον αγαπήσαμε όλοι μας. Και όταν έφυγε η μάνα μου ήρθε πάλι. Δεν μουπε λόγια παρηγοριάς, μόνο «παιδάκι μου» και δάκρυσε. Και μετά για χρόνια «την μνημονεύω παιδάκι μου την Ειρήνη» μούλεγε.

Από τότε με έναν περίεργο τρόπο ήταν κοντά μου. Σε όλα τα δύσκολα, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να το ζητήσω, σαν νάξερε εμφανιζόταν απρόσμενα. Παπά μου καλημέρα πριν λίγο σε σκεφτόμουνα. Απλά κουνούσε το κεφάλι, «καλημέρα παιδάκι μου, νάσαι καλά»

Δεν μάφησε ποτέ να του φιλήσω το χέρι αν και το ήθελα. Μόνο μια φορά λίγες μέρες πριν προταθεί για Δεσπότης, λίγες μέρες πριν φύγει για Αθήνα, τον χρειαζόμουνα, βγήκα από το μαγαζί και λίγα μέτρα πιο πέρα τον βρήκα μπροστά μου. Παπά μου σε ήθελα. Του άρπαξα το χέρι και το φίλησα πριν το τραβήξει.

Πως τον θυμάμαι. Τον θυμάμαι να χαμογελάει σαν μικρό παιδί, τον θυμάμαι να κλαίει από αγάπη, να κλαίει από πόνο για άλλους, τον θυμάμαι να τρέχει για όσους είχαν ανάγκη, τον θυμάμαι να μου λέει παιδάκι μου όλα καλά θα πάνε. Τον θυμάμαι πάντα με Αγάπη.