Ήταν Αύγουστος του 2017 όταν ήρθε ο Αναστάσιος (Γιαννουλάτος) στην Άσσο, τον τόπο καταγωγής του. Στο πατρικό της μάνας μου υπάρχει μια ελιά όπου σύμφωνα με την παράδοση κήρυξε ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Έτυχε και ήμαστε εκεί, όταν ήρθε, και τον είδαμε ξάφνου να μπαίνει στην αυλή μας. Ρώτησε αν μπορεί να καθίσει κάτω από την ελιά εκείνη και να προσευχηθεί.
Ούτε νερό δεν ήθελε να πιει. Κάθισε έτσι στη ρίζα της ελιάς, ούτε μια κουρελού δεν δέχτηκε να στρώσουμε … Απομακρύνθηκα κι εγώ, θεωρώντας ότι είναι μια πολύ προσωπική του στιγμή. Τον κοιτούσα από μακριά κι αναρωτιόμουν αν αυτή η γαλήνη που εξέπεμπε εκείνη τη στιγμή υπήρχε και μέσα του. Επειδή η δική μου ψυχή δεν μπορούσε και δεν μπορεί να βρει ποτέ τη γαλήνη, “όλο αυτό” μου ήταν τόσο εξώκοσμο, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, κάτω από την ίδια ελιά που λίγο πριν, λίγο μετά, θα καθόμουν κι εγώ, παρέα όχι με τον θεό, αλλά με τους δαίμονές μου.
√ Διαβάστε το ρεπορταζ του kefaloniapress Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος στην Ασσο, την γενέτειρα του παππού του!
Βρήκα τη φωτογραφία σε μια τοπική ιστοσελίδα. Τότε σκέφτηκα ότι είναι κάπως ιερόσυλο να φωτογραφίζεις έναν άνθρωπο τη στιγμή της προσευχής και της περισυλλογής. Μα τώρα ευγνωμονώ τον φωτογράφο που αποτύπωσε αυτή τη στιγμή.
Δεν είμαι ικανός να κρίνω κανέναν άνθρωπο. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άγιοι άνθρωποι, ξέρω ότι όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι λέμε για όλους “θεός σχωρέστον” όταν φεύγουν. Τον θαυμάζω απεριόριστα αυτόν τον άνθρωπο, από τα γραφτά του, απ’ όσα ξέρω για το έργο του, μα ούτε κι εκείνος πιστεύω ότι θα ήθελε να λέμε περισσότερα .
Θεωρώ όμως ότι στη ζωή υπάρχουν κάποιες πολύ μικρές “άγιες στιγμές¨, που απλώς τις βιώνεις, τις αισθάνεσαι, εκείνη τη στιγμή που συμβαίνουν. Κι είναι “άγιες” για τον καθένα μας, για τη δικιά μας ψυχή και μόνο, επειδή νιώθουμε μια μικρή αποκάλυψη, μια πνευματικότητα που είναι πέρα από μας, πέραν του κόσμου τούτου.
Αυτή τη στιγμή, την πέραν του κόσμου τούτου, αυτού του ανθρώπου, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.
