Την άποψη πως, ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία που βοήθησε την Ελλάδα να αποφύγει την οικονομική καταστροφή και πως φέτος, ετοιμάζεται να καταγράψει νέο ρεκόρ στις αφίξεις επισκεπτών ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, επιβεβαιώνουν τα στοιχεία που παραθέτει σε άρθρο του ο Guardian.
Αρκεί, να λάβουμε υπόψη, πως για κάθε έναν από τους πολίτες της Ελλάδας αντιστοιχούν τρεις ξένοι επισκέπτες που θα φτάσουν στη χώρα φέτος!
Επομένως, η Ελλάδα συνεχίζει μια κάθετη αυξητική πορεία, γίνεται όλο και πιο δημοφιλής προορισμός, παρά το γεγονός ότι ο τουρισμός έχει ανακάμψει στην Τουρκία, στην Αίγυπτο και άλλες γειτονικές χώρες που είχαν πληγεί έντονα από τις ανησυχίες για την ασφάλεια.
Και μπορεί να πρόκειται για ένα εξαιρετικό επίτευγμα σε μία χώρα που αγωνίζεται κατά της πτώχευσης, ωστόσο ο Guardian κάνει ξεκάθαρη αναφορά, στην συνεχώς αυξανόμενη ανησυχία για το περιβαλλοντικό κόστος.
Αναμένοντας αριθμούς ρεκόρ, για την επόμενη δεκαετία, όλο και περισσότεροι είναι οι προβληματισμοί:
“Μπορεί η Ελλάδα να αντεπεξέλθει;”.
Η Ζάκυνθος μπροστά
στην έκρηξη ανόδου
Η Ευρώπη και ο πλανήτης, επιλέγει Ζάκυνθο για το 2018 και το 2019, σε βαθμό τέτοιο, ώστε να αναζητούνται περισσότερες κλίνες για να καλύψουν την αυξημένη ζήτηση.
Αυτό μπορεί, σε μια πρώτη ανάγνωση, να αποτελεί ανέλπιστα θετική εξέλιξη, φέρνει ωστόσο το νησί μας απέναντι σε μια τεράστια πρόκληση:
Είναι έτοιμο να αντεπεξέλθει σε αυτή την εκτίναξη ζήτησης;
Κατά πόσο η τοπική, η περιφερειακή αυτοδιοίκηση, το τοπικό επιμελητήριο, οι τουριστικοί φορείς, είχαν την ικανότητα – υποδομή, να προβλέψουν αυτή την εξέλιξη και σε ποιο βαθμό είμαστε προετοιμασμένοι να ανταποκριθούμε;
Το σίγουρο είναι ότι, οι παρούσες παροχές και υποδομές δεν αντέχουν – παρά εν μέρει – να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, των αναγκών, των ζητουμένων, των αυτονόητων.
Η σκέψη που έρχεται στο μυαλό του κάθε λογικού Ζακυνθινού πολίτη, είναι πως έχει πέσει θύμα, όχι μιας απλής και αυτονόητης ανικανότητας, αλλά ουσιαστικής ανεπάρκειας ανθρώπινης επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ όλων όσων, ασκούν από κάθε θέση και με κάθε μέσο, εξουσία και διοίκηση στο νησί.
Στο 5ο τουριστικό ελληνικό νησί που λέγεται Ζάκυνθος, ακόμη και το 2018, ομάδες επιχειρηματιών, ξοδεύουν χρήματα ώστε “πλαγίως” να “σπρώξουν” το διοικητικό σύστημα του Δήμου να δουλέψει… Οι ίδιοι επιδιορθώνουν αποχετευτικά δίκτυα, ανοίγουν λουκέτα, και πείθουν αιρετούς… πληρώνοντας υπηρεσίες καθαριότητας και όχι μόνο…
Ευλογία ή ευλογιά;
Και αν η αύξηση (των αφίξεων) είναι τέτοια που οι τουριστικοί αξιωματούχοι και πράκτορες χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο ως κατάρα παρά ευλογία, τι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ένας τέτοιος προβληματισμός για τη Ζάκυνθο, παραφράζοντας το ερώτημα “Μπορεί η Ζάκυνθος να αντεπεξέλθει έτσι;”
Νησί 40.000 κατοίκων φιλοξενεί καθημερινά 180.000 ανθρώπους!
Κάνοντας έναν πρόχειρο υπολογισμό, αυτή τη στιγμή, το νησί διαθέτει κατά προσέγγιση (+- 10%) 140.000 κρεβάτια, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ενοικιάζονται μέσω των γνωστών ιντερνετικών πλατφορμών airbnb, booking κ.α.
Αν σε αυτά προσθέσει κανείς, τον ντόπιο πληθυσμό, των 40.758 κατοίκων (απογραφή 2011), αλλά και εκείνους που έρχονται να εργαστούν ή να στήσουν επιχειρήσεις, εποχικά είτε μόνιμα, τότε αντιλαμβάνεται πως, ολόκληρη την τουριστική περίοδο (Μάιος – Οκτώβριος) στο νησί σε καθημερινή βάση αποικεί ένας πληθυσμός που κυμαίνεται από 130.000 με 180.000 ανθρώπους!
Αυτό σημαίνει, ότι το νησί της Ζακύνθου, μεταμορφώνεται σε μια περιοχή ή αν θέλουμε σε έναν δήμο, που φιλοξενεί 4 φορές τον πραγματικό του πληθυσμό!!! Ειδικά για το τετράμηνο Ιούνιος – Σεπτέμβριος, η Ζάκυνθος μπορεί να συγκριθεί με έναν δήμο σαν της Πάτρας ή της Λάρισας ή του Ηρακλείου ή των Ιωαννίνων…
Ένας λόγος στοιχειοθέτησης των παραπάνω, είναι ότι, η Ζάκυνθος, τουλάχιστον φέτος, έχει φθάσει στο σημείο να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην αυξημένη ζήτηση, αφού οι υπάρχουσες κλίνες είναι ήδη δεσμευμένες!
Το χάος μεταξύ ιδιωτικού τομέα – αυτοδιοίκησης
Η ανάπτυξη στη Ζάκυνθο, είναι απόρροια μιας άναρχης ανάπτυξης, που ποτέ δεν είδε σχεδιασμό. Γιατί αυτό βόλευε την κακή νοοτροπία των αιρετών και παράλληλα την ανύπαρκτη παιδεία των εν δυνάμει επενδυτών. Μην ξεχνάμε ότι, ντόπιοι επιχειρηματίες ξεκίνησαν – και σήμερα κρατάνε την οικονομία του τόπου – χωρίς καμία επενδυτική – αναπτυξιακή γνώση, παρά με την συσσωρευμένη εμπειρία μέσα από τη δουλειά, κάποια ταξίδια και τις επαφές με τους “ειδικούς” tour operator. Η Ζάκυνθος φιλοξενεί ελάχιστες αλυσίδες ή σοβαρούς επαγγελματίες του παγκόσμιου τουριστικού γίγνεσθαι. Αποτέλεσμα, να ακολουθούν την ίδια “άτακτη πρακτική” και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι “ανειδίκευτοι”, γνωρίζοντας τα βασικά, μέσα από την εμπειρία και τα θέλω των επιχειρήσεων που τους απορροφούν.
Αλυσιδωτά, ο κλάδος των εργαζομένων, ακολουθεί την “εφήμερη λογική” των επιχειρηματιών του τουρισμού. Εργαζόμενοι, που δεν τάχθηκαν ποτέ να εξειδικευτούν στον τουρισμό, γεμάτοι ανασφάλεια για το αύριο και με την εποχιακή εργασιακή λογική που σε οδηγεί να μην ξέρεις αν την επομένη θα έχεις δουλειά και θέση. Εργαζόμενοι που βολεύονται στο καλοκαιρινό ντελίριο και το χειμερινό άραγμα με αρωγό το ταμείο ανεργίας. Εργαζόμενοι που κάθε χρόνο ψάχνουν αγχωμένοι για αρπαχτή και λιγότερο για σταθερή σχέση και εξειδικευμένο μοντέλο προσφοράς υπηρεσίας.
Η Fast Track ανοικοδόμηση!
Τα τελευταία χρόνια, κάποιες ζακυνθινές οικογένειες είναι εκείνες που συνεχίζουν με αμείωτη ένταση τις μεγάλες επενδύσεις στο τουριστικό στερέωμα, με την νεοεμφανιζόμενη Ζακυνθινή νοοτροπία fast track construction.
Στην αρχή ήταν ένας… στην πορεία ακολούθησαν όλοι… τη λογική κατασκευής πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων 100 και πλέον δωματίων μέσα σε έξι μήνες!
Τα αποτελέσματα για τους ιδιοκτήτες, ας τα κρίνουν οι ίδιοι, το ζητούμενο είναι ότι οι fast track διαδικασίες, θα ταίριαζαν σε οργανωμένες δομές και κράτη που μπορούν να τα υποστηρίξουν.
Η Ζάκυνθος απέχει έτη φωτός.
Τα αποτελέσματα βραχυπρόθεσμα, δημιουργούν πρόσθετη φούσκα υπερπροσφοράς, επιβαρύνουν και λειτουργούν σε βάρος των υπολοίπων και των “αναιμικών” υποδομών.
Μακροπρόθεσμα, σίγουρα θα λειτουργήσουν σε όφελος της περιβόητης και ζητούμενης ποιότητας και της μελλοντικής ολοκληρωμένης ζήτησης.
Ο τομέας της ανοικοδόμησης, δεν έχει ολοκληρωμένα νησιωτικά οφέλη, αφού τα τοπικά συνεργεία δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη παραπάνω λογική και δεν επενδύουν στις εφήμερες fast track ανάγκες. Έτσι η Ζάκυνθος προσελκύει και εισάγει, τεχνικά και κατασκευαστικά συνεργεία, διακοσμητές και αρχιτέκτονες, εργάτες και υλικά, από μεγάλα αστικά κέντρα.
Υπάρχουν κανόνες;
Την ίδια ώρα, για την υπερεκμετάλλευση αυτής της τουριστικής – οικονομικής δυναμικής, είναι αναγκαίες στοχευμένες πολιτικές μάρκετινγκ και ποιοτική αναβάθμιση του προϊόντος.
Αν μη τι άλλο, αυτονόητα, θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε εκείνες τις παροχές και υπηρεσίες που είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της υποδοχής και φιλοξενίας τουριστών (αεροδρόμιο, οδικοί άξονες, ασφάλεια, διαμονή – διατροφή, μεταφορές, ξεναγήσεις, υπηρεσίες σε μουσεία και αξιοθέατα, περιβάλλον κλπ.).
Η τουριστική αγορά, δεν παύει να είναι όπως όλες οι παγκόσμιες άλλες, που διέπονται από συγκεκριμένους κανόνες: Αξιοπιστία, συνεχής παρουσία, κύρος, σεβασμός, αξιοπρέπεια, υπηρεσία, παροχές, καινοτομία, ενδιαφέρον, ασφάλεια, συνέπεια, ανακάλυψη, εξωστρέφεια.
Εδώ, στον πέμπτο κατά σειρά τουριστικό προορισμό της χώρας, ο επισκέπτης είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται εν μέσω σκουπιδιών που σαπίζουν στους δρόμους, λύματα που είναι έτοιμα να ξεχυθούν σε δρόμους και θάλασσα, ένα οδικό δίκτυο εξαιρετικά επικίνδυνο έτοιμο να “θάψει κόσμο”, προχειρότητα, ανασφάλεια, κερδοσκοπία και κακή αισθητική.
Σαφώς, αν ψάξει κάποιος θα βρει τα βαθιά αίτια στην μόνιμη αναρχία στις δομές της τοπικής διοίκησης, στις υπόγειες σχέσεις εξουσίας – συμφερόντων, της χαλαρής αποτελεσματικότητας βασικών ελέγχων, της αδυναμίας αστυνόμευσης και άμεσης απόδοσης δικαιοσύνης.
Κοινώς, ο καθένας, βρίσκει καινό τρόπο και εύκολο δρόμο για να κάνει ότι θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει.
Χωματερή όλο το νησί
Τελευταία ο δήμος ανακάλυψε την έλλειψη προσωπικού σε συνδυασμό με την απουσία κάδων αλλά και την πραγματικά ανεξέλεγκτη εκ μέρους των πολιτών, ρίψη σκουπιδιών και ογκωδών αντικειμένων. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή σε πολλά σημεία του νησιού.
Καζάνι που βράζει ο Βιολογικός
Ο γερασμένος και με συγκεκριμένη φέρουσα ικανότητα λειτουργίας βιολογικός, βρίσκεται στα όριά του. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι πλέον ασφυκτική. Το δίκτυο δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες που έχουν δημιουργήσει οι κάθετα αυξανόμενες υποδομές και κλίνες μέσα από την ανέγερση μεγάλων και μικρών ξενοδοχειακών μονάδων. Αυτό σημαίνει, πως εάν για οποιοδήποτε λόγω βρεθούμε χωρίς βιολογικό για τα λύματα μέσα στο καλοκαίρι, το σκηνικό θα αποτελέσει βόμβα πολλών μεγατόνων.
Προβλήματα αδυναμίας μεταφοράς λυμάτων εμφανίζονται και στα δίκτυα μεταφοράς. Ήδη το “κόκκινο καμπανάκι” έχει χτυπήσει στην περιοχή του Πλάνου και οι αρμόδιες αρχές αδυνατούν να σκεφτούν πως και αν θα το λύσουν…
Ύδρευση – Νεράκι
Ένας τομέας που παίζει με τα 10 εκατομμύρια ευρώ της ευρωπαϊκή ένωσης, τα οποία μας κουβάλησαν στη Ζάκυνθο νέους γαμπρούς και ειδικούς διαχείρισης, που με την άνεση των κρατικών ταμείων, παρεμβαίνουν στις αιρετές δομές, λαδώνοντας κάθε γρανάζι και συντηρώντας παθογένειες που καταστρέφουν κάθε όριο αξιοπρέπειας και σεβασμού.
Ακόμη δεν έχουμε λύσει το πρόβλημα και είναι βέβαιο ότι οι ξενόφερτοι εργολάβοι θα βρουν τον τρόπο να το τραβήξουν πολύ μακριά… διότι αυτός ο τόπος προσφέρεται για κονόμα!
Κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τα πολύ πάνω από 40.000.000 λίτρα εμφιαλωμένου νερού που χρειάζεται ετησίως η Ζάκυνθος… Δεν μας αγγίζουν τα πάνω από 8 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, που φεύγουν από το νησί, για εισαγωγή αμφιβόλου ποιότητας πόσιμου νερού….
Και όλα αυτά για το υπερκέρδος ολίγων…
Προβληματικό οδικό δίκτυο
Η υπόθεση δεν αφορά μόνο στις κλασικές λακκούβες και στην αθλιότητα του οδοστρώματος. Δεν είναι μόνο η παλαιότητα και η αυτονόητη φθορά του χρόνου. Εδώ πρόκειται για “οργανωμένο έγκλημα” καταστροφής του οδοστρώματος από ΔΕΗ, ΟΤΕ, ιδιώτες, υδρεύσεις, αποχετεύσεις, βλάβες και ότι άλλο βάλει το μυαλό μας. Όποιος θέλει σκάβει όπου θέλει… με ή χωρίς “άδεια τομής”.
Από την άλλη, στη Ζάκυνθο οι εργολάβοι δημοσίων έργων, ανέκαθεν έκαναν κουμάντο, επιβάλλοντας στον εκάστοτε Νομάρχη, Δήμαρχο, Αντιπεριφερειάρχη, Περιφερειάρχη που θα ρίξει πίσσα… τι κονδύλι θα βγάλει και ποιός θα πάρει και το έργο…. Έτσι προέκυψε η δημιουργία πολλών χιλιομέτρων άψογων οδοστρωμάτων, στα ορεινά του νησιού! Πλούτισαν επενδυτές και οι αιρετοί! Σε περιοχές που ακόμη και σήμερα είναι να απορεί κανείς! Ενώ, αντίστοιχα, σε κατοικημένες, πολυσύχναστες, τουριστικές, αστικές περιοχές, ουδείς μπαίνει στη διαδικασία απορρόφησης κονδυλίων, διότι… “δεν συμφέρει” τους ειδικούς!
Εγκληματική ανυπαρξία σήμανσης, κλαδιά στους δρόμους, επικίνδυνες στροφές, κακή ορατότητα, περίεργες μπασίες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, ολοκληρώνουν το οδικό δίκτυο που από την εποχή της χούντας εξυπηρετούσε 20.000 κατοίκους με 500 αυτοκίνητα και σήμερα 150.000 κατοίκους και επισκέπτες και 30.000 οχήματα… Στα παραπάνω, η κακή οδική παιδεία των Ζακυνθινών, η ανυπαρξία ευαισθητοποίησης, η χαλαρότητα και η κακή συντήρηση οχημάτων, είναι η απάντηση στα θανατηφόρα τροχαία, με θύματα πάνω από 70% ντόπιους κατοίκους και κυρίως νέα παιδιά.
Ανεπάρκεια εξυπηρέτησης, προστασίας και ασφάλειας
Σύμφωνα με την αρχική εκτίμηση μας, η εκτόξευση του αριθμού των ανθρώπων πάνω στο νησί, συν τοις άλλοις, προκαλεί ανεπάρκεια εξυπηρέτησης παντού. Κανείς δεν σκέφτεται το εξής απλό: Τα τραπεζικά καταστήματα, σε μια περιδίνηση περικοπών και κλεισίματος καταστημάτων, οργανώνουν την εξυπηρέτησή τους στα νησιά με την λογική της χαλαρότητας του χειμώνα… και ουδόλως υπολογίζουν τις καλοκαιρινές απαιτήσεις. Ουρές στα γκισέ, ταλαιπωρία ψυχών και πελατών… χωρίς οίκτο! Τα ίδια και στις δημόσιες υπηρεσίες που απαιτούν επιπρόσθετα καλοκαιρινά βάρη.
Η υποστελέχωση με προσωπικό της Αστυνομίας, του Λιμεναρχείου αλλά και του Νοσοκομείου – ΕΚΑΒ είναι για βιβλίο Γκίνες!
Ουδόλως, οι κεντρικές κρατικές διευθύνσεις – δομές, μπαίνουν στην λογική αντιμετώπισης μετασχηματισμού μιας νησιωτικής περιοχής 40.000 κατοίκων σε αστική περιοχή 180.000 ανθρώπων!
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά. Η αστυνομική διεύθυνση Ζακύνθου διατηρεί 108 άτομα προσωπικό. Ο απλή λογική λέει ότι για τους ντόπιους κατοίκους αναλογεί ένας αστυνομικός ανά 380 πολίτες. Τους καλοκαιρινούς μήνες η αναλογία διαμορφώνεται σε έναν αστυνομικό ανά 1.500 πολίτες και επισκέπτες. Απλά ανέφικτος παραλογισμός!
Πόση αστυνομική δύναμη έχει π.χ. η Καλαμάτα και πόση η Ζάκυνθος τα καλοκαίρια; Και γιατί; Η κατανομή των διαθέσιμων δυνάμεων στην Ελλάδα μάλλον πάει στην βάση των πόσων ψηφοφόρων παρά στων πόσων κατοικούν…
Οι ξένοι επισκέπτες δεν είναι Ευρωπαίοι πολίτες με ανθρώπινα δικαιώματα στην ασφάλεια και την προστασία;;;
Τα αποτελέσματα νωπά και οι ζωές που χάνονται δεν γυρίζουν πίσω…
Πόσο να αναφερθούμε στο απύθμενο χάος που παρατηρείται στον τομέα της σίτισης και των προμηθειών προϊόντων που πολλές φορές μπορεί και είναι χαμηλής ποιότητας;
Ιδιώτες, με διάθεση να ταΐσουν, κόσμο με προϊόντα που δεν τρώνε ούτε τα ζώα, διότι τα τελευταία, έχουν έμφυτες ικανότητες αποφυγής…
Προϊόντα άθλιας ποιότητας και μόνιμες εισαγωγές από τρίτες αφρικανικές χώρες… κρέας που δεν πιστοποιεί καμία αναπτυγμένη χώρα… ανακυκλώσεις υπολειμμάτων φαγητών (κοινώς εκ νέου μαγείρεμα με αποφάγια)… τεράστιες εισαγόμενες ποσότητες εμφιαλωμένων νερών χωρίς κανόνες μεταφοράς και προφύλαξης… τιμές εύκολου πλουτισμού στα ύψη… ανύπαρκτοι κανόνες υγιεινής…
Εμφανής, η ανεπάρκεια ελέγχων από τις διευθύνσεις Εμπορίου και Υγιεινής, προκειμένου αφενός να προασπίσουν την υγεία ντόπιων και επισκεπτών και αφετέρου να μπει φρένο στην υπερτιμολόγηση και αισχροκέρδεια.
Έχουμε ξαναγράψει, ότι ο κρατικός μηχανισμός που πραγματικά δουλεύει ήταν και είναι οι οικονομικοί φορολογικοί έλεγχοι.
Οι κίνδυνοι των πυρκαγιών
Η περυσινή χρονιά, καταγράφτηκε ως ακραία για την τρομερή φυσική καταστροφή του τόπου, μέσα σε ένα κυκεώνα επικινδυνότητας που από θαύμα δεν κάηκαν άνθρωποι. Το νησί δεν μπορεί να σηκώσει άλλη καταστροφή. Ενέργειες που έφθασαν να ελέγχονται από την ΕΥΠ και φέτος να έχουμε από νωρίς επίσκεψη στο νησί της ΔΑΕΕ θέλοντας να πάρει τα μέτρα της, ώστε και τη φετινή αντιπυρική περίοδο έγκαιρα να χαρτογραφήσει τις επικίνδυνες περιοχές που ισχύει το καθεστώς του… “μπάτε σκύλοι”…
Βεντέτες; Κυκλώματα; Συμφέροντα; Τι θα μας ξημερώσει φέτος; Ποιος θα μας προστατέψει και πως;
Ναυάγιο όνομα και πράγμα
Το κορυφαίο πλεονέκτημα στο οποίο οφείλει η Ζάκυνθος την ξέφρενη ανάπτυξή της και την απρόσκοπτη δωρεάν δημοφιλία που μας χαρίστηκε, μας έκανε προορισμό, μας έδωσε διασημότητα σε κάθε γωνιά του πλανήτη…
Εμείς βέβαια, κάνουμε ότι μπορούμε για να το “ξεφορτωθούμε”…
Ένα δημιούργημα της τύχης – φύσης, που ανήκει σε όλους μας και που έγινε άνδρο εύκολου πλουτισμού, συμφερόντων στη θάλασσα και στην ξηρά.
Ένας τόπος που κάποιοι έχουν κάνει “περιουσιακό τους στοιχείο”… χωρίς ανταπόδοση και με απίστευτα κέρδη, συνοδευόμενα από ανομίες και επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Ένα ενδιαφέρον προϊόν το οποίο απαιτούμε να μας δίνει, χωρίς ουδόλως να το προστατέψουμε, να το διασώσουμε, να το προσέξουμε και να το έχουμε ως “σήμα κατατεθέν” της οικονομικής ζωής του νησιού μας.
Πολιτεία, αυτοδιοίκηση, αστυνόμευση, κανόνες λειτουργίας σίγουρα ανύπαρκτοι.
Το ζητούμενο και η επιθυμία
1. Ο τόπος μπορεί να έχει πολλές δυνατότητες ανάπτυξης, εφόσον προκύψει κάτω από την αυτονόητη επιστημονική έννοια της παραγγελίας – δημιουργίας “Μελέτης Φέρουσας Ικανότητας” του νησιού.
Χρειάζεται άμεσα επιστημονικός τεχνοκρατικός έλεγχος, για να καταλάβουμε τα περιθώρια που απομένουν ή τις κόκκινες γραμμές που ήδη έχουμε ξεπεράσει.
2. Ικανότητα αυτοδιοίκησης και δημιουργίας κατάλληλων ομάδων εργασίας, στα καίρια πόστα που παράγουν δικαιοσύνη, ελέγχουν αντικειμενικά, προσφέρουν δημόσιες υπηρεσίες και επιβάλουν κανόνες. Καμία ανοχή σε κανένα “αυθαίρετο θέλω” επενδύσεων, που μοιραία θα αποτελέσουν “το φιτίλι” μιας καταστροφικής έκρηξης του τόπου.
3. Η συνεχόμενη αύξηση, σε τόπους και σε χώρους που δεν μπορούν να την υποστηρίξουν, είναι ζημιά και σε καμία περίπτωση κέρδους. Αυτό σημαίνει ότι, κανείς επιχειρηματίας – επενδυτής – εργαζόμενος, δεν έχει δικαίωμα να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον… επειδή μπορεί να νοιώθει ικανός ή επειδή η υπηρεσία – προϊόν που προσφέρει, πουλάει σήμερα! Θα πρέπει κάποτε να συμφωνήσουμε και να καταλάβουμε ότι εκείνο που “πουλάει” είναι η Ζάκυνθος και όχι η ταβέρνα ή το ξενοδοχείο μας ή το ταξί και το λεωφορείο…
Η Ζάκυνθος πουλάει και θα πουλάει.
Η απλές ερωτήσεις προς την αυτογνωσία όλων:
•Τι έκανε ο καθένας από εμάς, ατομικά και συλλογικά, τον τελευταίο χρόνο ή τα τελευταία χρόνια για τη Ζάκυνθο και όχι για την προσωπική του περιουσία;
•Πόσο χρόνο διέθεσε ή διαθέτει για τη Ζάκυνθο και όχι για τις υπηρεσίες του και το πορτοφόλι του;
•Ποιος αδαής νομίζει ότι επειδή ψηφίζει, όλα τακτοποιούνται από εκείνους που ψηφίζει;
•Ποιος έχει στα πλάνα του, μαζί με το ατομικό business plan να προβλέψει τις ανάγκες συμφωνιών και δράσεων που θα ωφελήσουν τη Ζάκυνθο;
•Ποιός έχει αποφασίσει να σταματήσει να μιλάει, να καλοπερνάει, να γράφει στα social και να προσφέρει στο νησί του;
•Ποιος μπορεί να καταλάβει ότι η “παραχαραγμένη Ζακυνθινή πραγματικότητα” βρίσκεται ριζωμένο στο DNA μας και για να αλλάξει, πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο, έμπνευση και χώρο στα παιδιά μας;
Το χειρότερο είναι η διαπίστωση, πως δεν υπάρχει κανένας σεβασμός πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Χωρίς τη χαμένη ή σπάνια ευγενική Ζακυνθινή ψυχή, την ευαισθησία και τον πολιτισμό, αποδεικνύουμε καθημερινά πως δεν σεβόμαστε ούτε ιερό, ούτε όσιο.
Όσο για τα θαύματα πίστευε και μη έρευνα!
Σπ. Καμπιώτης
Βασ. Μούτσιος
Πηγή : https://www.imerazante.gr
