Θεόφιλε , ξέρεις γιατί δεν σε παίζουνε τα άλλα παιδάκια??

Θεόφιλε,

Στην αρχή είπα να θυμώσω μαζί σου …. Μετά το καλοσκέφτηκα , για την ακρίβεια θυμήθηκα , πως από τα παιδικάτα σου έτσι είσαι.. Και με πιασε το γέλιο..

Μη δεις παιγνίδι σε άλλο παιδάκι! Κορόμηλο το δάκρυ από τη ζήλια σου. Ηθελες ενα τέτοιο δικό σου ! Δεν μας το ζητούσες να παίξεις και εσύ .. όχι !ήθελες ένα ίδιο δικό σου..

Γέμιζες τις τσέπες σου γαζόνια ενώ εμείς είχαμε ισα ίσα όσα χρειαζόμασταν για το παιγνίδι.. και απλά τα κράταγες σαν τρόπαια.. Δεν μοιραζόσουν τίποτε, δεν ζητούσες τίποτε.. Ηθελες ότι έβλεπες να είναι δικά σου.

Το να αγωνίζεσαι να έχεις περισσότερα από τον άλλο σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο σαν αυτόν που ζούμε,  μπορεί να είναι κανόνας επιβίωσης, σίγουρα όμως δεν είναι κανόνας πολιτισμού και πολύ περισσότερο ανθρωπιάς.

 Ισα με τα τώρα εσυ πορεύτηκες στη ζωή σου, με το να κοιτάς τι κάνει ο άλλος για να το κάμεις και εσύ, καλύτερα μπορεί, για τη πάρτη σου όμως, για το προσωπικό σου όφελος και εγωισμό.

Βάρτα κάτου και δες. Μέτρα τις επιχειρήσεις σου (να είσαι καλά να τις χαίρεσαι, από την καρδιά μου στο λέω), και με ειλικρίνεια προς τον εαυτό σου, θυμήσου  ποιόν έβαλες στο μάτι και έκαμες  ότι και αυτός.. Τα περισσότερα που έκαμες -και τυχαίνει να ξέρουμε εννοείται γιατί μπορεί να είναι και άλλα-, τα ‘καμες γιατί είτε τα σκέφτηκε κάποιος άλλος  και του πήρες την ιδέα, είτε γιατί  ήθελε να τα κάμει  κάποιος άλλος και σε ‘κοψε η ζήλια να τα κάμεις και εσυ.

Και όταν ήρτανε τα παπόρια στο σκηνικό του νησιού μας και ανατραπήκανε τα πάντα , εσύ φαίνεται να θύμωσες γιατί (για δικούς τους λόγους) οι κολλητοί σου σε αφήκανε στην απόξω…  Αυτά τα παπόρια ήταν ένα παιγνίδι που δεν μπορούσες  να το  παίξεις μόνος σου..  Και  χόλιασες , κάκιωσες…. Πως τολμήσανε να πάρουνε ένα τόσο μεγάλο παιγνίδι που εσύ μόνος σου δεν μπορούσες να πάρεις? Πως τολμήσανε να σε αφήσουνε στην απέξω όταν είχατε τόσα και άλλα μαζί  στην ΚΥΜΟΘΟΗ (λεω τώρα)….

Και κατέβασες μούτρα ισα με τα πατώματα  και τους έβαλες απέναντι για τιμωρία. Και άσε τα περί πολιτικής  διαφωνίας και τα ρέστα γιατί εγώ που σε ξέρω δεν τα ‘χαψα ποτέ.

Εκ των υστέρων και με τις εξελίξεις,  κάνεις το σταυρό σου φαντάζομαι που την σκαπουλάρισες από καραβοκύρης,  όσο και αν σου κόστισε στον εγωισμό..

Αλλά δεν ξέχασες.. Εσύ ποτέ δεν ξεχνάς! Απλά περιμένεις την κατάλληλη ώρα να «κτυπήσεις»…

Και είπες «τώρα ήρτε η ώρα»

Τώρα ήρθε η ώρα να τους πάρεις το δικό τους  μεγάλο παιγνίδι από τα χέρια  για να ολοκληρώσεις τη συλλογή σου και να πάρεις την εκδίκησή σου.  Τώρα,  απλά και μόνο θέλεις το Μέγαρο .. Κτυπιέσαι κάτω κλαψουρίζοντας «Σελω το Μεγλαρο, Σέλω το Μεγλαρο»..

 Χωρίς στόχο , χωρίς σκοπό (εκτός και αν υπάρχει  στο νου σου κανένα franchise  Γκαλερί , σε έχω ικανό..)

Και εκεί που ένας ολόκληρος στρατός φίλων , κολλητών και παραμπαστών μπήκε στον αγώνα να σου πιθώσει το Μέγαρο  στα ποδάρια (να γλυτώσουμε και από την κλάψα).. εκεί που όλα ήτανε τακτοποιημένα..   Το  παιγνίδι άλλαξε..

Έντρομος βλέπεις στην αλάνα ένα άλλο παιδάκι που αν και ξυπόλητο (μπροστά στα δικά σου πλούτη), κοιτάει και αυτό  προς το Μέγαρο.. Το θέλει και αυτός . Αυτός όμως ξέρει τι να το κάνει , ξέρει γιατί το θέλει και σε ποιόν θα το δώσει..

Όχι αυτό δεν μπορεί να το επιτρέψεις!

Και έχεις πάρει ξοπίσω το «ξυπόλητο» παιδάκι..  Και αρπάζεις ότι σχεδιάζει , όπως να ‘ναι… όπως λάχει.. σκοτίστηκες για την ουσία..

Ανακοινώνει το παιδάκι συγκέντρωση? Πας εσύ με τα κονέ και τα συνεταιρίκια της τελευταίας εποχής , μπουζουριάζεις  άρον άρον τους  δικούς σου σε μια αίθουσα αρκεί να την βγεις μπροστά από το ξυπόλητο παιδάκι…η ουσία δεν σε απασχολεί.

Μαθαίνεις ποια συνάντηση έχει το παιδάκι και χώνεσαι αμέσως εσύ μπρίτερα… Σε ποστιάζουν με μια φωτο , χαιρετούρες  λες και είχατε να βρεθείτε χροοοοοοοοόνια,  ενώ πριν πέντε  λεφτά πίνατε φρέντο καπουτσίνο μαζί..  …  (Καλά,  ξεμωραθήκατε και οι δυο ??)

Και εκδικείσαι το ξυπόλητο παιδάκι… Δεν του δίνεις ουτε πέντε λεφτά χρόνο απο τα τόοοοοα ραδιόφωνα που έχεις υπό την σκέπη σου.. Και αρνεισαι να μιλήσεις δημόσια μαζι του “Ζε τονε σελω , ζε τονε σέλω” κτυπιέσαι και  βανεις τους υπαλλήλους σου να καθαρίσουν.. Εσύ οπως πάντα κρύβεσαι, στη σκιά..

Θεόφιλε,

Εγώ κατά βάθος πολύ σε σκέφτομαι.. γιατί ο δρόμος του “Μπερλουσκόνι” που επέλεξες είναι μοναχικός..  Είσαι μόνος.. Πολύ μόνος  γιατί και  οι κολλητοί σου τρέμουν πότε θα τους την φέρεις με καμιά νέα επιχείρηση και θα τσου τινάξεις τα μυαλά στον αέρα…  Και καταλήγουν στο συνεταιριλίκι πολλές φορές,  για τα ησυχότερα..

Όμως τώρα Θεόφιλε, στην διεκδίκηση του δήμου Αργοστολίου τα πράγματα είναι διαφορετικά από όσα ήξερες ισα με τα τώρα.   Το παιγνίδι που θέλεις να πάρεις , ίσως για να εκδικηθείς το καραβάκι που σου αρνηθήκανε,  δεν είναι από τούβλα, τσιμέντα ,κεραμίδια , σκουριασμένες λαμαρίνες..  Είναι από ψυχές, αίμα, αγώνα, όνειρα και ελπίδες ανθρώπων.

Το παιγνίδι που θέλεις να τσου αρπάξεις δεν μπορεί να μπει τρόπαιο στο Ε9 και στο ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ σου..

Αυτό το παιγνίδι έχει μια μεγάλη ιστορία , κουβαλάει ψυχές και ονείρατα που καμία φορολογική δήλωση δεν τα καταγράφει.. οσο καλός λογιστής και να είσαι..

Θεόφιλε, έφθασε η ώρα που το παιγνίδι που θέλεις να πάρεις για τον εγωισμό σου , είναι υπεράνω των δυνάμεών σου..

Αυτό το παιγνίδι δεν θα το πάρεις Θεόφιλε γιατί  δεν αγοράζεται ! Δεν πουλιέται για να αγοραστεί.. Αυτό το παιγνίδι κερδίζεται με ανθρώπους που έχουν ψυχή, στόχους, όνειρα , φιλοδοξίες , πέρα από τρόπαια για τη σερβάντα τους..

Και ενώ θα μπορούσες να είσαι ανάμεσά σε αυτούς τους ανθρώπους , και ενώ θα μπορούσες να γράψεις ιστορία  μαζί τους , δεν το άντεξες.. δεν το θέλησες .. Γιατί για σένα το Μέγαρο είναι απλά και μόνο ένα τρόπαιο εγωισμού που μόλις το πάρεις θα το πετάξεις πάνω σε ένα ράφι και θα το ξεχάσεις.. ‘η θα το δώσεις σε ένα άλλο παιδάκι να παίξει και δε πα να το κάμει μπουκούνια, καρφί δεν σου καίγεται..

Όμως, αυτά δεν γίνονται πια καλέ μου !

Το Μέγαρο δεν είναι παιγνίδι. Το Μέγαρο είναι ιδέα και θα πάει σε αυτούς που θα το παραχωρήσουν στο λαό της Κεφαλονιάς σαν  τρόπαιο δημοκρατίας, σαν τρόπαιο δημιουγίας.

  The game is over  Θεόφιλε!

Ο φίλος της αλάνας