Με μεγάλη συμμετοχή φορέων, κινήσεων και πολιτών από ολόκληρη την Ελλάδα που αντιδρούν στην εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών πραγματοποιήθηκε πρόσφατα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας ημερίδα με θέμα «Οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας: μύθοι και αλήθειες» κατά την οποία διαφάνηκε η διάθεση για τη συγκρότηση ενός φορέα πανελλαδικής εμβέλειας.
Συντάκτης: Τάσος Σαραντής
Μεταξύ άλλων, συμμετείχαν εκπρόσωποι κινήσεων από την Πάρο, την Ανδρο, τα Αγραφα, τη Λάρισα, την Αιτωλοακαρνανία, την Εύβοια, την Τήνο, τη Μάνη, την Καβάλα και το Αγρίνιο. Κοινή συνισταμένη των συμμετεχόντων ήταν η «Πανελλήνια διακήρυξη κατά των αιολικών και άλλων ΑΠΕ» που είχαν συνυπογράψει τον περασμένο Ιανουάριο 23 φορείς και περισσότεροι από 400 πολίτες: «Τα αιολικά και άλλες ΑΠΕ έχουν αποδειχθεί μια αμφιλεγόμενη δραστηριότητα, με αυτοσκοπό τις επιδοτήσεις. Δεν συμβάλλουν σε περιορισμούς ρύπων, ούτε σε ενεργειακή αυτάρκεια ή σε ασφάλεια ηλεκτροδότησης, δεν εξοικονομούν πραγματικά καύσιμα, δεν υποκαθιστούν συμβατική ηλεκτροπαραγωγή και δεν προστατεύουν κανένα περιβάλλον», αναφερόταν σε αυτήν.
Στο πρώτο μέρος της ημερίδας παρουσιάστηκαν επιστημονικές εισηγήσεις για την κλιματική αλλαγή που υπαγορεύει την εγκατάσταση αιολικών και άλλων ΑΠΕ. Παρουσιάστηκαν επίσης η διεθνής εμπειρία για το ατελέσφορο των αιολικών και οι επιπτώσεις στην οικονομία, αλλά και τρόποι δικαστικής αντιμετώπισης για την αποτροπή εγκατάστασης αιολικών.
Τι είπαν οι ειδικοί
«Ο όρος κλιματική αλλαγή μπορεί να αποκλειστεί από το λεξιλόγιο της επιστήμης ως πλεονασμός/περιττολογία, και μάλιστα ως ασαφής όρος. Το διοξείδιο του άνθρακα δεν αποτελεί ρύπο με την έννοια που του αποδίδεται. Ο ήλιος αποτελεί την πιο σημαντική κινητήρια δύναμη του γήινου κλιματικού συστήματος. Τα συστήματα κυκλοφορίας των ωκεανών και της ατμόσφαιρας καθορίζουν τη διαφοροποίηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη η οποία δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί με ακρίβεια», υποστήριξε ο Σταύρος Αλεξανδρής, αναπληρωτής καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
«Οι ΑΠΕ είναι τεχνολογία της δεκαετίας του 1960 που έγιναν πολύ της μόδας με τις πρώτες πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970, και με ελάχιστες εξειδικευμένες εξαιρέσεις απέτυχαν σχεδόν απόλυτα, από τότε. Υπάρχει μεν δωρεάν αέρας και δωρεάν ήλιος, αλλά η μετατροπή τους σε χρήσιμη ενέργεια δεν είναι εύκολη ή φτηνή. Κυρίως απέτυχαν επειδή το ρεύμα δεν αποθηκεύεται πρακτικά και η μεταβλητή ενέργεια είναι προβληματική σε ηλεκτρικά δίκτυα», ανέφερε ο χημικός μηχανικός Δημήτρης Παυλάκης.
«Η θεσμική-νομοθετική θωράκιση των ΑΠΕ και ιδίως των εγκαταστάσεων αιολικής ενέργειας τα τελευταία 20 χρόνια μέσα από την ευρεία και πολυεπίπεδη παροχή κρατικών ενισχύσεων για την υποχρεωτική τους ανάπτυξη και επέκταση αποδεικνύει τους ισχυρισμούς των ειδικών περί της μη αποδοτικότητάς τους σε τεχνικό και οικονομικό επίπεδο. Το Ενιαίο Τέλος Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ), το οποίο πληρώνουμε όλοι μας μέσω των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος, αποτελεί μόνο μία από τις πολλές πηγές κρατικής ενίσχυσης των ΑΠΕ και επομένως οικονομικής επιβάρυνσης των πολιτών», ανέφερε ο Τρύφωνας Κόλλιας, δικηγόρος σε ζητήματα περιβαλλοντικού και διοικητικού δικαίου.
Ο αγώνας της Πάρου
Στη συνέχεια, κατατέθηκαν εμπειρίες από τους κατά τόπους αγώνες κατά των αιολικών. Το ενδιαφέρον προσέλκυσε η εμπειρία της Πάρου όπου ο αγώνας κατά της εγκατάστασης των αιολικών αγκαλιάστηκε από την πρώτη στιγμή από τον δήμο του νησιού, αλλά και από τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του, έπειτα από μεθοδική ενημερωτική δουλειά που έγινε πόρτα πόρτα και με ενημερωτικές συνελεύσεις στις κοινότητες του νησιού. Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν 7.500 υπογραφές κατά της εγκατάστασης των αιολικών και να κατατεθούν 700 κείμενα στην πρώτη διαβούλευση για το ζήτημα.
Μεγάλο μέρος της κουβέντας περιστράφηκε γύρω από τα νομικά αναχώματα στην εγκατάσταση των βιομηχανικών αιολικών και τα νέα εμπόδια που έχουν ορθωθεί σε αυτόν τον τομέα. Οπως αναφέρθηκε, το επιχείρημα της περιβαλλοντικής καταστροφής που αποτελεί το βασικό κίνητρο των τοπικών αντιδράσεων έχει δραματικά αδυνατίσει μετά την απόφαση του ΣτΕ για την Καρυστία, που στο όνομα της σωτηρίας του πλανήτη από την ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή με τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα γνωμοδότησε ότι αιολικά μπορούν να εγκαθίστανται παντού. Πρόκειται για μια απόφαση που, πλέον, αποτελεί νομολογία του κράτους, όπως και η αντίστοιχη για τη συνταγματικότητα του «κεφαλικού φόρου» ΕΤΜΕΑΡ.
Συσκοτισμένη «Διαύγεια»
Επιπλέον, επισημάνθηκε ότι η τρέχουσα νομική αντίληψη απέναντι στις αντιρρήσεις για την εγκατάσταση αιολικών κυριαρχείται από το σκεπτικό ότι «αποδεχόμαστε την ήσσονα βλάβη» έναντι του «μείζονος καλού», λόγος για τον οποίο απαιτείται στοιχειοθέτηση ότι υπάρχει μόνο «βλάβη» χωρίς «ωφέλεια». Σε ό,τι αφορά τις σχετικές ανακοινώσεις αδειοδότησης στη «Διαύγεια», ειπώθηκε ότι γίνονται «συσκοτισμένα», καθώς και ότι αφαιρείται το δικαίωμα των αντιρρήσεων στο ΣτΕ, εάν δεν έχουν διατυπωθεί στη σχετική διαβούλευση.
Τέλος, κατατέθηκαν προτάσεις για τον πανελλαδικό συντονισμό ενάντια στις αρνητικές επιπτώσεις των αιολικών και προτάθηκε η συγκρότηση θεσμικού φορέα πανελλαδικής εμβέλειας από τις κινήσεις που αντιδρούν στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων, ως προϋπόθεσης για την ανάδειξη των επιχειρημάτων και την ισχυροποίηση της θέσης των κατά τόπους κινημάτων. Κάτι που, βέβαια, απαιτεί έναν κοινό παρονομαστή για τους συμμετέχοντες σε αυτό.
