Εικοσιένας ευρωπαϊκοί αυτοκινητόδρομοι μεταξύ αυτών ο Ε55 σε κίνδυνο από τις εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες. 169 λιμάνια της χώρας μας θα αντιμετωπίσουν κίνδυνο από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Όσα πρέπει να γίνουν για να θωρακιστούν από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Οι ζημιές από την κλιματική αλλαγή σε οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα φθάνουν παγκοσμίως στα 22 δισ. δολάρια το χρόνο.
Μπορεί για κάποιους το 2050 και το 2080 να φαίνεται μακρινό και όντως να είναι αλλά δεν είναι για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Και μπορεί ο Ντόναλντ Τραμπ να την αρνείται αλλά η κλιματική αλλαγή είναι εδώ.
Σε συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Logistics ενόψει της 1ης Διεθνούς Διάσκεψης με θέμα “Η κλιματική αλλαγή και οι επιπτώσεις της στα συστήματα μεταφορών” που θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Δευτέρα και Τρίτη, στο Ευγενίδειο Ίδρυμα ακούστηκαν πολύ ανησυχητικά πράγματα.
Δρόμοι, γέφυρες, λιμάνια, αεροδρόμια, διεθνώς αλλά και στη χώρα μας κινδυνεύουν σοβαρά από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής (πλημμύρες, υψηλές θερμοκρασίες, έντονες βροχοπτώσεις κλπ.) και θα πρέπει έγκαιρα να προσαρμοστούν με τις απαραίτητες επενδύσεις ώστε να αντέχουν σε ακραίες καιρικές συνθήκες οι οποίες ήδη δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο.
Όπως επεσήμανε στη συνέντευξη ο επικεφαλής του τομέα Υποδομών – Μεταφορών της Οικονομικής Επιτροπής για την Ευρώπη του ΟΗΕ Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος, υποδομές που κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του ’50 ή του ’70 τώρα υποφέρουν λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Σε χάρτη τα σενάρια
Ο ίδιος αποκάλυψε ότι η Επιτροπή έχει αποτυπώσει σε έναν ηλεκτρονικό χάρτη (GIS) τις υποδομές μεταφορών μαζί με τα σενάρια για τις ανά περιοχή πιθανές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Διευκρίνισε ότι ο ΟΗΕ δεν προσδιορίζει για καμία χώρα ποια σημεία είναι ευαίσθητα ή όχι. Όμως από τους χάρτες αυτούς προκύπτει έμμεσα ποιες είναι οι υποδομές που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο καθώς βρίσκονται σε περιοχές όπου είναι αντίστοιχα υψηλότερος ο κίνδυνος για πλημμύρες, υψηλές θερμοκρασίες, κλπ.
Οι δρόμοι και τα λιμάνια
Ενδεικτικά τα σενάρια που εξετάζονται στη μελέτη, τα οποία αφορούν την περίοδο 2051 – 2080 υποδεικνύουν ότι μεγάλες περιοχές της Ελλάδας αλλά και της Πορτογαλίας, Ισπανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Τουρκίας μπορεί να έχουν 50 – 60 περισσότερες ημέρες καύσωνα το χρόνο και λιγότερες βροχοπτώσεις. Επίσης καταγράφονται 21ας ευρωπαϊκοί αυτοκινητόδρομοι (μεταξύ αυτών ο Ε55) στους οποίους θα πρέπει να γίνει ανάλυση επιπτώσεων για εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες ενώ 169 λιμάνια της χώρας μας θα αντιμετωπίσουν το 2080 τον κίνδυνο από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
Τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα
Συνολικά οι κίνδυνοι για τη χώρα μας αν και σοβαροί είναι μικρότεροι σε σχέση με άλλες χώρες, ακόμη και ευρωπαϊκές ενώ όπως τονίστηκε χαρακτηριστικά είναι φθηνότερο να αναβαθμίσει μια χώρα τις υποδομές της από το να τις κατασκευάσει εξ αρχής ύστερα από μια καταστροφή. Οι κίνδυνοι που απειλούν τις μεταφορές περιλαμβάνουν πχ κατάρρευση γεφυρών, διάβρωση οδοστρώματος, στρέβλωση σιδηροδρομικών γραμμών, και έχουν σοβαρές ευρύτερες επιπτώσεις όχι μόνο στις μεταφορές αλλά και στο εμπόριο, τον τουρισμό, συνολικά την οικονομία. Ήδη εκτιμάται ότι οι ζημιές από την κλιματική αλλαγή σε οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα φθάνουν παγκοσμίως στα 22 δισ. δολάρια το χρόνο.
Όπως επεσήμανε ο κ. Αλεξόπουλος είναι ανάγκη να εκπονηθεί και από την Ελλάδα συνολικό σχέδιο εκτίμησης του κινδύνου και αναβάθμισης των κρίσιμων υποδομών (δρόμοι , γέφυρες, αεροδρόμια, λιμάνια, κέντρα logistics) που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. “Χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν ήδη υλοποιήσει αυτόν το σχεδιασμό”, είπε. “Είναι ζήτημα κυβερνητικών προτεραιοτήτων αν θα προχωρήσουν τέτοιου είδους επενδύσεις. Το κόστος για τα έργα στη Μάνδρα ήταν σχετικά χαμηλό και τα χρήματα υπήρχαν, αλλά δεν ήταν προτεραιότητα. Πρέπει να γίνει επιλογή των υποδομών που θα ενισχυθούν ανάλογα με την κρισιμότητά τους και το βαθμό του κινδύνου”, κατέληξε.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Logistics Νίκος Ροδόπουλος υπογράμμισε ότι η εφοδιαστική αλυσίδα είναι πολύ ευαίσθητη στην κλιματική αλλαγή και ότι όχι μόνο οι χώρες αλλά και επιχειρήσεις πρέπει να κάνουν σχέδια διαχείρισης του κινδύνου.
