Κάθε καλοκαίρι θρηνούμε, όχι άδικα, τα δάση που χάνονται από τις αμέτρητες φωτιές στη χώρα μας, με τις πύρινες γλώσσες και τους καπνούς που τις συνοδεύουν να είναι ορατά πολλές φορές από τα μπαλκόνια των σπιτιών μας. Οταν κοιτάς κατάματα την καταστροφή, άλλωστε, είσαι σε θέση να καταλάβεις και το μέγεθός της. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν την βλέπεις; Γιατί ακριβώς την ίδια στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια άλλη, παράλληλη και εξίσου επικίνδυνη αλλά αθέατη «πυρκαγιά»: αυτή που «κατακαίει» τα δάση των ελληνικών θαλασσών.
Το τελευταίο διάστημα πολλά ακούμε και διαβάζουμε για τα περίφημα Λιβάδια της Ποσειδωνίας, ωστόσο λίγοι έχουν αντιληφθεί τη ζωτική σημασία τους ενώ ελάχιστοι γνωρίζουν την οικοκτονία που λαμβάνει χώρα και εξαπλώνεται ραγδαία κάτω από το νερό.
Σκάφη παντού και «οργωμένα» λιβάδια
Τα Λιβάδια της Ποσειδωνίας, ή αγγειόσπερμα φυτά, είναι πολύ ιδιαίτερα και διαφορετικά από τα φύκια και την υπόλοιπη θαλάσσια βλάστηση. Ο ρόλος τους είναι κομβικός τόσο ως προς την προστασία της θαλάσσιας ζωής όσο και σε επίπεδο απορρόφησης διοξειδίου του άνθρακα (σ.σ. του λεγόμενου «μπλε άνθρακα), για αυτό και αποκαλούνται «πνεύμονες» της θάλασσας.
Τα υποθαλάσσια λιβάδια που σχηματίζει η Ποσειδωνία συγκαταλέγονται στα πλέον παραγωγικά θαλάσσια οικοσυστήματα της Μεσογείου, τα οποία δεν συναντώνται πουθενά αλλού στον κόσμο. Φιλοξενούν περισσότερα από 1.300 είδη πανίδας και χλωρίδας, έχουν τη δυνατότητα να απορροφούν έως και 35 φορές περισσότερο άνθρακα από τα τροπικά δάση, ελευθερώνουν πολύτιμο οξυγόνο και παράλληλα αποτρέπουν τη διάβρωση των παραλιών.
Η συνέχεια του άρθρου εδω : https://www.huffingtonpost.gr
