Δυο Κεφαλλονίτες, ο Κώστας Κατσαμπίρης και ο Γιώργος Τουλιάτος , δυο φίλοι, πήγαν στο Αγιο Ορος για πνευματική ανανέωση. Τους ζητήσαμε ένα οδοιπορικό απο το ταξίδι τους.. Διαβάστε το..
Καθένας ότι αναζητά στο Άγιον Όρος, το βρίσκει.
Έρχεται αρχιτέκτονας, θα δει σπουδαία κτίρια, έρχεται αρχαιολόγος, θα δει αρχαία χειρόγραφα και κειμήλια, έρχεται φυσιολάτρης, θα δει απείραχτα ρουμάνια και μονοπάτια. Έρχεται ένας γευσιγνώστης, θα φάει νηστίσιμο που θα νομίζει ότι είναι το νοστιμότερο λαδερό.
Έρχεται άλλος που ψάχνει μιαν άκρη, πνευματική. Θα την βρει.
π. Φιλήμων, Σκήτη Προφήτη Ηλία.
Ξεκινήσαμε μόλις άρθηκαν οι τελευταίοι περιορισμοί.
Οδικώς με ένα παλιό Citroen, απ’την Κεφαλλονιά ως την Θεσσαλονίκη, κι απο ‘κει στην Ουρανούπολη, Χαλκιδική.
Εκεί θα αφήσουμε το βαν, για να πιάσουμε την επομένη το καραβάκι προς τους ήσυχους αρσανάδες του Αγίου Όρους.
Αν εξαιρέσουμε ταχύμετρο και φωτά πορείας, το σαραβαλάκι αποδείχθηκε αξιόμαχος σύντροφος. Άντεξε πυκνή ομίχλη, βροχή, αέρα, χιλιόμετρα, και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ένα όχημα με κεφαλλονίτικες πινακίδες στάθμευε μπροστά στον Πύργο του Προσφορίου στην Ουρανούπολη.
Ακριβώς πάνω στο Α, στο Π, και στο Α της επιγραφής με τα μεγάλα κίτρινα γράμματα στο οδόστρωμα που έγραφε <Απαγορεύεται η στάθμευση>.
«Κι από πού είστε πάτερ;», ρωτάμε τον μοναχό Π. που μας υποδέχεται στο Αρχονταρίκι της Μονής Αγίου Παύλου το επόμενο μεσημέρι.
«Από την Μονή Αγίου Παύλου», έρχεται χαμογελαστά η απάντηση, δείχνοντας ότι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο η ζωή ξεκίνησε από την στιγμή που ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα.
Εγερτήριο 04.00πμ.
Βορειοελλαδίτικο παχύ κρύο. Τα ρούχα παγωμένα. Ένα θολό φεγγάρι και τ’άστρα ψυχορραγούν στον ουρανό.
Κλείνουμε πίσω μας την πόρτα του κελιού και κατευθυνόμαστε προς το Καθολικόν.
Λειτουργία μυσταγωγική. Μέσα σε ναούς αιώνων όπου το μόνο φως προέρχεται από αχνά καντήλια και κεριά. Μοναχοί περνούν αθόρυβα δίπλα μας, ισχνές φιγούρες στα μαύρα που νομίζεις ότι ρέουν στον χώρο περισσότερο, παρά περπατάνε.
Αργόσυρτη ψαλμωδία, καντήλια κρεμάμενα από μικρά βαρούλκα, κεχριμπαρένιο θυμίαμα μεθυστικό, ιερές εικόνες ζωντανεύουν κάτω απ’το τρεμάμενο φως των κεριών κι οι Άγιοι θαρρείς κατεβαίνουν, κάθονται στο διπλανό στασίδι και τραβούν κομποσκοίνι μαζί σου ψιθυρίζοντας αχνά την Ευχή…
Πάμε στην Τράπεζα, για το μεσημεριανό, στις… 9 το πρωί. Το φαγητό στο Άγιο Όρος λιτό. Σκοπός του, ίσα-ίσα να κρατήσει τους μοναχούς όρθιους στα διακονήματά τους. Το κρέας απουσιάζει, όσπρια, ζυμαρικά, λαχανικά, ελιές, λίγο λάδι, φρούτα. Στις γιορτινές μέρες, ψάρι και κόκκινο κρασί αγιορείτικο.
Πρόσωπα ιλαρά, γαληνεμένα, μας κοιτούν κατ’ ευθείαν στα μάτια με θάρρος κι αγάπη. Και ειλικρίνεια.
Γεροντάδες με μακριές γενειάδες και τριμμένα ράσα, πρόθυμοι να συζητήσουν και να μοιραστούν μαζί σου, μας κερνούν καφέ ελληνικό, λουκούμι και τσίπουρο στην αυλή της καλύβης τους.
Σοφοί ησυχαστές που οι γνώσεις τους σε εκπλήσσουν και σε ισοπεδώνουν, που η πραότητα και νηφαλιότητα τους σε καθυποτάσσει και σε γαληνεύει.
Άνθρωποι που έχουν αναπτύξει μια ερωτική κοινωνία με τον Θεό.
Όλος ο νους συγκεντρωμένος στο βάθος της καρδιάς αφουγκράζεται εν ακορέστω γλυκασμώ την Ευχή. Όλος ο εσωτερικός κόσμος ενοποιημένος.
Θεολόγοι που δεν “θεολογούν”, με το αδιάψευστο που μόνον η ψυχή μπορεί να ψηλαφίσει να σε τραβά δίπλα τους, να νοιώθεις το “καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι” · αυτό που αναπαύει ανεπιτήδευτα, χωρίς προσπάθεια, το ξεχείλισμα κι η ευωδία της ψυχής.
Πέφτουμε για ύπνο νωρίς να αντέξουμε την Αγρυπνία, μα κάνεις δεν νυστάζει.
Το περιττό είναι που κουράζει, νουθετούσε πριν τρια χρόνια ο μοναχός Ε. που μας φιλοξένησε με τον Γέροντα του στην Σκήτη Αγίας Τριάδος, στα απομακρυσμένα Καυσοκαλύβια.
Η πολλή ευκολία κάνει την ζωή μας δύσκολη, θα συμπλήρωνε φέτος ο Γέροντας Δ. της Νέας Σκήτης, σαν να συνέχιζε με τον συνασκητή του κουβέντα ατίθαση που περγελά τα δεσμά του χρόνου.
Κι ύστερα ψαχουλεύει το σεντούκι του και μας χαρίζει σπόρους, αγιορείτικες ποικιλίες να φυτέψουμε στην Κεφαλλονιά, να μη χαθούν.
Πρωινό, γλυκός χαλβάς και παξιμάδι, παγούρια ξέχειλα κρύσταλλο νερό απ’την πηγή, κελαηδίσματα πουλιών. Παίρνουμε το μονοπάτι για την επόμενη Μονή. Νοερά αρχειοθετώ όσα βιώσαμε στην Μονή που αφήνουμε πίσω, γλυκιά προσμονή για την επόμενη.
Ελαφρά βήματα, ευγενικά, χωρίς βιασύνες.
Άλλωστε στο Άγιον Όρος όλα αποκωδικοποιούνται αργότερα. Αφού έχεις επιστρέψει στην καθημερινότητα της ζωής σου.
Για την ώρα, βιώνουμε την καθημερινότητα στον Άθω. Μια καθημερινότητα που συνεχίζει σχεδόν απαράλλακτη για πάνω από χίλια χρόνια.
Κι αν ρωτήσει κάνεις, ποιο το βαθύτερο νόημα αυτής της καθημερινότητας, η απάντηση είναι ότι… δεν υπάρχει απάντηση. Η πνευματικότητα είναι μύχιο κομμάτι του ανθρώπου. Κάποιος δηλώνει «πιστός» και δεν τον αγγίζει τίποτα, και κάποιος «άπιστος» μπορεί να ταρακουνηθεί από την ακλόνητη αφοσίωση που δείχνουν κάποιοι άνθρωποι σ’αυτό που πιστεύουν.
Κι αυτό το ταρακούνημα, να δώσει το έναυσμα για μια εσωτερική αλυσιδωτή αντίδραση που άγει εντέλει τον νου στην ρήξη με κάθε τι παλιό.
Άλλωστε κάτω απ’το ισχνό φως των κεριών και των καντηλιών, οι σκιές της ψυχής αλλάζουν. Κάποιες μεγαλώνουν, κάποιες σβήνουν και χάνονται στο βαθύ σκότος…
Τελευταία νύχτα, ένας ιερομόναχος, ένας αναχωρητής κι εμείς οι δυο, διερχόμενοι, ίσα που χωράμε τέσσερα άτομα και μια σόμπα στο μικρο εκκλησάκι μιας φιλόξενης καλύβης του Όρους.
Κι εκεί, για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται πως δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν πάντα απαντήσεις.
Πως η Πίστη, δεν είναι τηλεπαιχνίδι ερωταποκρίσεων.
Mυστηριο την καλύπτει. Μυστήριο Ευσέβειας. Μυστήριο Πρόνοιας Θεού. Μυστήριο των ακατάληπτων βουλών Του.
Αυτό πονάει, ενοχλεί, είναι αγκάθι στο μυαλό, δεν βαστάζεται εύκολα από τον σύγχρονο, λογο-κρατούμενο και διανοούμενο άνθρωπο του ορθολογισμού, του τεχνοκρατικού πολιτισμού.
Ίσως γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο τα ερωτηματικά, οι συγκυρίες, τα πρόσωπα, οι πάσης λογής αντιξοότητες, οι ήττες και οι νίκες, οι ατυχίες και οι ευκαιρίες που θα συναντούμε στο σύντομο πέρασμα μας από τούτον εδώ τον γαλαζοπράσινο πλανήτη.
Για να μας οδηγήσουν να απαντήσουμε το μόνον ερώτημα, που πρέπει να προλάβει να απαντήσει ο άνθρωπος στην ζωή του.
Ποιο ερώτημα; Βρήκες την Αγάπη;
Κι αν ναι, τι είδους αγάπη βρήκες; Μια φίλαυτη, συμπλεγματική, εύθικτη και παρεξηγιάρα αγάπη-μπακάλικο, τόσα σου έδωσα, τόσα θα μου δώσεις;
Ή μια Αγάπη στεφανωμένη μ’αγκάθια;
Καλή Σαρακοστή και καλή Ανάσταση!
* Το παρών κείμενο αποτελείται από λόγια σοφών Πάτερων, συρραφή συζητήσεων και αλίευση κειμένων και, ως εκ τούτου, ο γραφών δεν διεκδικεί καμία πατρότητα.
Περισσότερες φωτογραφίες
