Αυτό το πρόσωπο. Και αυτές οι ρεματιές απο όνειρα. Και το αύριο. Στα μάτια. Και τη ζωή . Ζωγραφισμένη. Τον θυμάσαι; Μπορεί και να μην τον ξέρεις ε.
Τον λένε Διομήδη. Διομήδη Κομνηνό.
Σαν σήμερα. Το ’73. Απέναντι απ’ το Πολυτεχνείο. Στη Μάρνης. Στα δέκα μέτρα του ρήξανε. 17 χρονών. Στη καρδιά το σημάδι.
Και μετά σκοτάδι. Και μετά γιορτές.
Και Δαμανάκες και ότι άλλο. Και να μετρήσει το ΚΚΕ τις νίκες του. Και να ‘ταν δικές του.
Και ο “χώρος” ξυλίκι με τους μπάτσους στα γενέθλια. Και σημαιούλες.
Και περιφρούρηση. Και δακρυγόνα.
Για τα μάτια. Για τα μάτια του κόσμου.
Να νομίζεις πανηγύρι όλες τις αλήθειες των Κομνηνών κι όλα τα θέλω.
Μνήμη σχολική γιορτή. Ξαναγραμμένη ιστορία των νικητών. Ξανά και ξανά. Και πάντα. Τέτοιες μέρες. Αυτό το πρόσωπο στα μάτια μου. Μίλα μου.
Πηγή : Κώστας Χαριτάτος
