Ομιλία της υποψήφιας περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» σε συνέδριο της Ενωσης Περιφερειών για τις γυναίκες σε τοπικές εκλογές και ευρωεκλογές
Με εκδηλώσεις, καμπάνιες και άλλες πρωτοβουλίες που κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη για συμμετοχή των γυναικών, προετοιμάζονται η κυβέρνηση, το υπουργείο Εσωτερικών και η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, δημοτικές και περιφερειακές αρχές για τις επικείμενες εκλογικές μάχες.
Στην κατεύθυνση αυτή, η Ενωση Περιφερειών (ΕΝΠΕ) οργάνωσε την περασμένη Δευτέρα Συνέδριο Αιρετών Γυναικών με θέμα «Αυτοδιοικητικές – Ευρωεκλογές: Οι γυναίκες μπροστά», ενώ την Τρίτη η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων πήρε τη σκυτάλη με εκδήλωση για τις «πολιτικές ισότητας στους δήμους».
Από το βήμα των εκδηλώσεων, η συμμετοχή των γυναικών στις εκλογές και τα ψηφοδέλτια εμφανίστηκε για μια ακόμα φορά ως ζήτημα «δημοκρατίας», το μέτρο των ποσοστώσεων διαφημίστηκε λίγο – πολύ ως πανάκεια, το κάλεσμα στις γυναίκες «να ψηφίσουν γυναίκες» επιστρατεύτηκε εκ νέου για να συσκοτίσει το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής ΕΕ και αστικών κυβερνήσεων, που έχουν δοκιμαστεί σε όλες τις εκδοχές.
Στον αντίποδα, η ομιλία της Αλεξάνδρας Μπαλού, υποψήφιας περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης», στο συνέδριο της ΕΝΠΕ, ανέδειξε πως μπροστά στην κάλπη, οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που δεν δέχονται να βάλουν στην άκρη τις σύγχρονες ανάγκες τους, που δεν δίνουν στην «ισότητα» το ίδιο νόημα με την ΕΕ και τα κόμματά της, που βλέπουν πως η «δημοκρατία» τσακίζεται στους χώρους δουλειάς, έχουν επιλογή: Να στηρίξουν το ΚΚΕ και να πάρουν θέση στην οργάνωση του αγώνα για το ξήλωμα του αντεργατικού – αντιλαϊκού πλαισίου, την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση σύγχρονων δικαιωμάτων. Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της δημοσιεύει ο «Ριζοσπάστης».
Το σύνθημα «Οι γυναίκες μπροστά» μπορεί να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο αν υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες των γυναικών εργατοϋπαλλήλων, των μισθωτών επιστημόνων, των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτισσών, των άνεργων και συνταξιούχων γυναικών, των φοιτητριών, των νέων μητέρων, των γυναικών προσφύγων – μεταναστριών. Αν υπηρετεί δηλαδή την ικανοποίηση των δικαιωμάτων της γυναίκας στην εργασία, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, στη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου.
Από αυτήν τη σκοπιά, το ΚΚΕ, οι εκλεγμένοι και εκλεγμένες στην Ευρωβουλή, στη Βουλή, στα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης», παλεύουν με συγκεκριμένα αιτήματα, με συγκεκριμένες προτάσεις νόμου για να δοθεί ανάσα ανακούφισης στην εργατική – λαϊκή πλειοψηφία των γυναικών. Των γυναικών που ασφυκτιούν από τη ζωή γεμάτη υποχρεώσεις αλλά χωρίς δικαιώματα, που αναζητούν διέξοδο από τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό, από το σμπαράλιασμα της οικογενειακής, προσωπικής ζωής.
Ομως, οι συγκεκριμένες προτάσεις απορρίπτονται ως «μη ρεαλιστικές», ως «μαξιμαλιστικές», ως «εκτός θέματος».
Κατά τη γνώμη μας, η ολόπλευρη κοινωνική ανάπτυξη της γυναίκας, η ισοτιμία και η χειραφέτησή της προϋποθέτουν την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών στο σύνολό τους. Και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, που αντικειμενικά μπορούν να συμβάλουν στην ικανοποίηση των ιδιαίτερων κοινωνικών αναγκών της γυναίκας, με βάση το ρόλο της στην αναπαραγωγική διαδικασία, στη μητρότητα.
Τι εμποδίζει λοιπόν να λυθούν αυτά τα προβλήματα; Πώς μπορεί να αυξηθεί η συμμετοχή των γυναικών, στην οποία όλες αναφέρεστε, αν δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για αυτό;
Εμπόδιο στη δυνατότητα μιας αξιοπρεπούς ζωής αποτελεί ο ματωμένος δρόμος ανάπτυξης, με κριτήριο το κέρδος των επιχειρηματικών κολοσσών και όχι με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας.
Αναφερθήκατε στις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, στους νόμους που υποτίθεται προωθούνται και από τη σημερινή κυβέρνηση για τη δυνατότητα συμμετοχής της γυναίκας. Μιλήσατε για αόρατα προβλήματα. Για μας όμως είναι πολύ ορατά και επιτρέψτε μου να αναφέρω ορισμένα:
Τα εργαλεία της ΕΕ περί «εναρμόνισης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» κατακερματίζουν τη ζωή της γυναίκας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση το δικαίωμά της στην εργασία με την κοινωνική ανάγκη προστασίας της μητρότητας, της οικογένειας. Προκλητικά παρουσιάζουν ως ζήτημα ατομικής ευθύνης και ικανότητας της γυναίκας την «επιλογή» ανάμεσα στην «επαγγελματική ανέλιξη» και τη δημιουργία οικογένειας.
Ολοι μαζί «βαφτίζουν» «ίσες ευκαιρίες» για άνδρες και γυναίκες την εργασιακή ζούγκλα, τη ζωή – λάστιχο των εργαζόμενων γυναικών. «Ισες ευκαιρίες» στην πολιτική της ΕΕ, που υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι προηγούμενες, και εξειδικεύουν οι Περιφέρειες και οι δήμοι που εναρμονίζονται με την ΕΕ, σημαίνει:
- Ευέλικτη εργασία, δηλαδή μερική απασχόληση, δουλειά από το σπίτι, δουλειά με το μπλοκάκι, «ευέλικτα» δικαιώματα, σπαστά και ακανόνιστα ωράρια, δουλειά τις Κυριακές. Σε επίπεδο ΕΕ το 31,5% των εργαζόμενων γυναικών να είναι με μερική απασχόληση.
- Δουλειά χωρίς μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού, με κίνδυνο εργατικών ατυχημάτων, όπως συμβαίνει στην καθαριότητα των δήμων, που οι γυναίκες δουλεύουν πίσω από τα απορριμματοφόρα στις πιο άθλιες συνθήκες.
- Περιπλάνηση από πόλη σε πόλη, ακόμα και από χώρα σε χώρα. Αυτή την πραγματικότητα βιώνουν χιλιάδες γυναίκες υγειονομικοί, αναπληρώτριες και ωρομίσθιες εκπαιδευτικοί, άλλες μισθωτές επιστήμονες, χωρίς μέτρα στήριξης της οικογένειας. Γιατί για το κράτος και τους επιχειρηματικούς κολοσσούς, η μητρότητα αποτελεί «κόστος».
Οταν η πολιτική της ΕΕ, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ χτες, κλείνει την κάνουλα της κρατικής χρηματοδότησης για δημόσιες κοινωνικές υποδομές στήριξης της οικογένειας, προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος, για ποια συμμετοχή, για ποια γυναίκα στα αλήθεια ενδιαφέρονται;
Τα προγράμματα που προωθούνται από την κεντρική, περιφερειακή και τοπική διοίκηση, κυρίως μέσω του ΕΣΠΑ π.χ. για τη δωρεάν «φιλοξενία» παιδιών στους δημόσιους ή ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, δεν αντιμετωπίζουν ούτε το πρόβλημα συμμετοχής ή αποκλεισμού των παιδιών από τις δομές, ούτε τα προβλήματα στους όρους και τις προϋποθέσεις για τη διαπαιδαγώγησή τους, ούτε καταργούν τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat για την Ελλάδα, ποσοστό μικρότερο του 10% των παιδιών έως 3 ετών και μικρότερο του 60% των παιδιών 3 έως 6 ετών πηγαίνουν σε δομές παιδικής φροντίδας.
Οι Περιφέρειες και οι δήμοι, με τον αναβαθμισμένο ρόλο των «μικρών πρωθυπουργών που είναι κοντά στον πολίτη», ουσιαστικά προωθούν τη λογική της εξάρτησης των δικαιωμάτων μας από τα προγράμματα… Ακόμα και η πρόληψη, η προστασία των κακοποιημένων γυναικών και παιδιών επαφίεται σε προγράμματα της ΕΕ με ημερομηνία λήξης και ανακυκλώσιμους εργαζόμενους.
Βαφτίζουν σύγχρονο και νέο να καθίσταται ατομική υπόθεση ό,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνικό δικαίωμα. Για μας αυτό είναι παλιό και βαθιά οπισθοδρομικό.
Δεν θα συμφωνήσουμε με τοποθετήσεις που λένε «γυναίκες ψηφίστε γυναίκες» ή ότι τα «γυναικεία προβλήματα δεν έχουν χρώμα και κόμμα». Δεν θα σας θυμίσουμε την Μέρκελ ή την Θάτσερ. Ομως, με απόλυτη ειλικρίνεια και στα ίσια, σας λέμε ότι όταν με το ένα χέρι ψηφίζουν το τσάκισμα κάθε εργασιακού, ασφαλιστικού, κοινωνικού δικαιώματος της γυναίκας και με το άλλο χέρι υποστηρίζουν την άνοδο της συμμετοχής των γυναικών στα ψηφοδέλτια, στα όργανα των κρατικών θεσμών, τότε το σύνθημα «γυναίκες μπροστά» είναι το λιγότερο υποκριτικό.
Κατά τη γνώμη μας, οι δυσκολίες στη ζωή και στη συμμετοχή της γυναίκας της λαϊκής οικογένειας δεν οφείλονται στο βαθμό εκπροσώπησης των γυναικών στο Ευρωκοινοβούλιο, στα υπουργικά συμβούλια, στα όργανα των αστικών κομμάτων. Εχουν αφετηρία τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν αυτά τα όργανα. Με ποιον είναι, για ποιον δουλεύουν, ποιον υπηρετούν.
Αναφέρθηκαν ως θετικά μέτρα για τη γυναίκα, από την κυβέρνηση και την ΕΕ, το «Βαρόμετρο», το «Παρατηρητήριο», η «Ευρωπαϊκή Χάρτα», η αύξηση της ποσόστωσης στα ψηφοδέλτια και άλλα τινά. Για μας βαρόμετρο είναι το πόσο περισσότερες γυναίκες παίρνουν τη θέση τους μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Πόσο περισσότερες θα βαδίσουν στο δρόμο του αγώνα για μια αξιοπρεπή ζωή με βάση τις δυνατότητες του 21ου αιώνα. Πόσο πιο ισχυρή θα βγει η «Λαϊκή Συσπείρωση» στην Τοπική Διοίκηση, πόσο πιο ισχυρό θα βγει το ΚΚΕ στις πολιτικές εκλογές.
Η 8η Μάρτη, που αγωνιστικά θα τιμήσουμε σε λίγες μέρες, έρχεται τραγικά να θυμίσει ότι μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουμε να παλεύουμε για τα ίδια προβλήματα, με τα ίδια αιτήματα. Ερχεται να επιβεβαιώσει ότι η ισοτιμία και η χειραφέτηση των γυναικών γίνεται πράξη σε ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γι’ αυτό, δεν διεκδικούμε ποσόστωση στη ζωή και τα δικαιώματα. Διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει.
