«Πριν την κάλπη»
Είμαι Κεφαλλήνας, το καυχιέμαι!
Γεννήθηκα πάνω σ’ αυτόν το βράχο που τον χρωμάτισε το μαύρο έλατο και τον πολιορκεί το απέραντο γαλάζιο.
Τους χειμώνες σκαρφάλωνα στα χιόνια του Αίνου που μπορεί να πάγωναν το σώμα αλλά ζέσταιναν την καρδιά.
Τα καλοκαίρια έπαιζα στην καυτή άμμο ρακέτες και ελευθερωνόμουν στα νερά του Ιονίου.
Κατέβηκα στη σπηλιά του Αγίου και είδα τους πιστούς να ξαπλώνουν στο πέρασμά του.
Πέρασα πάνω από βράχια που ήπιαν το αίμα αθώων θυμάτων αλλότριων πολέμων που εισέβαλλαν στο νησί μας.
Παρέλασα στην κεντρική πλατεία, φώναξα ζήτω το έθνος και έφαγα αλλιάδα με κοκκινογούλια!
Ένιωσα συγκίνηση στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου και στάθηκα ευθυτενής απέναντι στη γαλανόλευκη.
Περηφανεύτηκα για την κεφαλλονίτικη τρέλα και τους κεφαλλήνες ριζοσπάστες.
Τρομοκρατήθηκα απ’ τους σεισμούς μα δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να μισέψω.
Διάβασα για την ιστορία αυτού του τόπου και μ’ έπιασε θλίψη ανείπωτη.
Ένα «γιατί» φώλιασε μες την καρδιά μου…
Γιατί τόση ασχήμια σ’ έναν τόπο τόσο όμορφο κι ευλογημένο;
Γιατί τόση αδικία απ’ τους λίγους απέναντι στους πολλούς και τους αδύναμους;
Γιατί πάντα ο κοσμάκης να πληρώνει τα σπασμένα και οι προύχοντες να «τη βγάζουν λάδι»;
Σκέφτομαι μέσα μου : χρειάζεται κάτι αληθινό, κάτι ανθρώπινο, κάτι ωραίο…
Δε θέλω ο τόπος μου να κυριεύεται από σκουπίδια, υλικά και κοινωνικά!
Δε θέλω οι μεγάλοι να γίνονται μεγαλύτεροι εις βάρος των μικρών.
Δε θέλω δυο οικογένειες να κρατούν την τύχη όλων των άλλων.
Δε θέλω η χυδαιότητα να επισκιάζει την ευγένεια και την αλληλεγγύη.
Δε θέλω η συναλλαγή ν’ αφήνει πίσω της την ακεραιότητα και την ντομπροσύνη.
Δε θέλω τη φιλοδοξία που μετατρέπει τις εκλογές σ’ ένα αδίστακτο παιχνίδι εξουσίας.
Δε θέλω να ισοπεδώνονται, απ’ τον οδοστρωτήρα του χρήματος, άνθρωποι και συνειδήσεις.
Θέλω οι πόλεις μας και τα χωριά μας να είναι αξιοβίωτα.
Θέλω ο τόπος μου να είναι φιλόξενος για τους ανθρώπους του και για τους επισκέπτες του.
Θέλω τη φύση που μας φιλοξενεί καθαρή και προστατευμένη.
Θέλω ανακούφιση για τους μη προνομιούχους συμπολίτες μας που υποφέρουν.
Θέλω τα παιδιά μας να είναι περήφανα για τα σχολειά τους και να τ’ αγαπούν.
Θέλω η τρίτη ηλικία να λαμβάνει τη μέριμνα και τη φροντίδα που τα χρόνια της απαιτούν.
Θέλω η ταπεινότητα να έρθει στο προσκήνιο και η αλαζονεία να γίνει ουραγός.
Η καρδιά είναι ο Θεός, έγραφε ο Καζαντζάκης, ενώ το μυαλό είναι ο διάολος… ποιος όμως έχει το κουράγιο να ακολουθήσει το Θεό;
Την Κυριακή σκέφτομαι… θα πάω στην κάλπη…
Ε λοιπόν, λέω να πάω με το χέρι στην καρδιά!
Γιάννης Βαρούχας
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στη Δ.Ε. Λειβαθούς
«Για Την Επόμενη Μέρα»
