Νίκη μου,
συγνώμη κιόλας, δηλαδή, αλλά…
λίγο από το χρόνο σου χρειάζομαι (αν και εφόσον ευαρεστείσαι, που πολύ αμφιβάλλω).
[ξέρεις, σχετικά με την διαβόητη Υπουργική Απόφαση (σου) υπ’ αριθ. 131451/ΓΔ4 της 30/9/2020]
να με συμπαθάς και πάλι για την οχληρή μου άγνοια, αλλά με κατατρύχουν ορισμένα φλέγοντα ερωτήματα.
Αιτούμαι λοιπόν (υπηρεσιακώς, ως υπάλληλος του δημοσίου, μάλλον… γιατί παιδαγωγικώς, ως λειτουργός της εκπαίδευσης, ελπίδα από σένα δεν διατηρώ πλέον ουδεμία)…
Αιτούμαι -λέγω- απάντηση στα κάτωθι ερωτήματα για ηλιθίους [χάριν της προσωπικής προόδου μου, δηλαδή, γιατί πασιφανώς για ηλίθια με λογίζεις, νομίζω…… και -ίσως- τούμπαλιν]
1. Όταν ένας/μία μαθητής/τρια δεν μπορεί να συμμετάσχει στην τηλεδιάσκεψη γιατί δεν έχει λειτουργικό υπολογιστή, εγώ πώς θα του/της βάλω απουσία; [ΝΑΙ, έχω παιδιά που δεν διαθέτουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, δεν ζούμε όλοι στον πλανήτη των ευπόρων και αρίστων, μην ξεγελιέσαι]
2. Όταν ένας/μία μαθητής/τρια δεν μπορεί να συμμετάσχει στην τηλεδιάσκεψη γιατί δεν έχει ανάλογο κινητό τηλέφωνο, εγώ πώς θα του/της βάλω απουσία; [πριν πιπιλίσεις τη γνωστή στερεοτυπική καραμελίτσα “όλα τα παιδιά σήμερα έχουν smartphone”, ΝΑΙ, έχω παιδιά που το κινητό τους είναι μπακατέλα με κουμπιά ή δεν έχουν καθόλου]
3. Όταν ένας/μία μαθητής/τρια δεν έχει σταθερό τηλέφωνο ή σύνδεση στο διαδίκτυο, εγώ πώς θα του/της βάλω απουσία; [αν πέφτεις απ’τα σύννεφα που υπάρχουν τέτοια σπίτια σήμερα, ξανασηκώσου. ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Εσύ -προφανώς- δεν έχεις ιδέα]
4. Όταν το δίκτυο είναι προβληματικό, ασταθές, ανεπαρκές, όταν τα καιρικά φαινόμενα αποκόπτουν την επικοινωνία, όταν οι διακοπές του ρεύματος αμελούν ότι έχουμε τηλεδιάσκεψη και δεν μας κάνουν το χατίρι κι όταν τα router καίγονται και οι ιδιωτικές εταιρείες τηλεφωνίας σε βάζουν στην αναμονή για ώρες, μέρες και βδομάδες, εγώ πώς θα βάλω στα παιδιά μου απουσία; [δεν ξέρω αν έχεις ξανακούσει, εσύ, τέτοια τέρατα, αλλά εγώ, που ζω και διδάσκω στην πολύπαθη -και προσφάτως Ιανόπληκτη- ελληνική επαρχία, αυτό έχω μάθει να αποκαλώ “κανονικότητα”.
5. Όταν σε ένα σπίτι κατοικούν περισσότερα απο ένα παιδιά κι έχουν έναν -οικογενειακό- υπολογιστή, πώς θα μπουν ταυτόχρονα σε διαφορετικά μαθήματα, κι εγώ πώς θα τους βάλω απουσία; [αν δεν απατώμαι, κι εσύ δύο παιδάκια έχεις, καλή μου, και δεν πάνε στην ίδια τάξη….βέβαια εσύ προφανώς κι έχεις περισσότερους υπολογιστές. Αλλά, έλα που δεν είμαστε όλοι -ευτυχώς;- σαν κι εσένα]
6. Και μια τελευταία λεπτομέρεια, γεωγραφικής φύσεως:
α) Ας δεχτούμε υποθετικά ότι γίνεται τυχόν μια κατάληψη -θουκυριεφυλακη
β) Ας δεχθούμε ότι φοιτούν σε ένα σχολείο (τυχαίο αλλά υπαρκτό) που συγκεντρώνει μαθητές/τριες από μια έκταση 120 τετραγωνικών χιλιομέτρων που μετακινούνται με ΚΤΕΛ ή ταξί κάτω από αντίξοες συνθήκες [ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΘΗΝΑ!, θυμάσαι την παλιά αυτή εκπομπή της ΕΡΤ;]. Εννοείται -ως δεδομένο- ότι τα σχολικά δρομολόγια είναι πρωί-μεσημέρι, τελεία και παύλα.
γ) Άντε και ήρθαν οι μαθητές/τριες στο σχολείο, έχει κατάληψη, ψήφισαν κατά και θέλουν τώρα να πάνε σπίτι τους να κάνουν τηλεκπαίδευση, σαν καλά και άριστα παιδιά: ΠΩΣ θα πάνε τα έρμα; Κι εγώ ΠΩΣ θα τους βάλω απουσία, αν δεν μπορέσουν;
δ) Θα μου πεις, να μείνουν σπίτι από το πρωί, να περιμένουν την τηλεκπαίδευση, τί δουλειά έχουν στην κατάληψη(; ). Κι αν λυθεί η κατάληψη εκείνη την ημέρα (ψαλλετεαλληλού
(Δεν ξέρω αν με παρακολουθείς ακόμη, απαιτεί γνώση και κριτική σκέψη αυτό που σου ζητώ να αναλογιστείς, το ξέρω…..είναι το ακριβώς αντίθετο από το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”)
Συνεχίζω. Αν αντέχεις, καλώς, αν όχι, άντε να βγάλεις καμιά εγκύκλιο.
Αυτά, λοιπόν, με κάθε δυνατή συντομία, όσον αφορά τα παιδιά που -με κάποιο μαγικό τρόπο [κοινή λογική, τοπικό κουτσομπολιό, δοσίλογους, κλήρο, ταρώ/
Ας προχωρήσουμε:
Όταν ένας/μία μαθητής/
Δεν του έβαλα απουσία όταν ξέχασε μια μέρα το βιβλίο ή την εργασία του: μπορώ στην τάξη να υποκαταστήσω επάξια το σχολικό “ευαγγέλιο”, μπορώ να αναθέσω περισσότερες εργασίες. ΑΝ όμως δεν το αφήσω να μπει στην τάξη μου, φυσική ή ηλεκτρονική, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Αδυνατώ να αντιληφθώ πού βρίσκεται η παιδαγωγία στην παιδευτική αυτή διαδικασία….τ
Νίκη μου (ήττα μου), εγώ, ως καλό δημόσιο στρατιωτάκι, θέλω να πειθαρχήσω στις άνωθεν εντολές σου. Ας πούμε ότι θέλω. Το ΓΙΑΤΙ να πειθαρχήσω, όμως, δεν μπορώ με τίποτα να το καταλάβω. Και ως φιλόλογος, δεν μπορώ ακόμη περισσότερο. Διδάσκω Αντιγόνη, τον αυταρχισμό και την αλαζονία της εξουσίας που οδηγεί στην πτώση, την αξία της ατομικής ευθύνης και της αντίστασης στο ανήθικο. Διδάσκω Έκθεση και Φιλοσοφία, την κριτική σκέψη, τον ελλειμματικό χαρακτήρα του ατεκμηρίωτου, τις διχαστικές συνέπειες των στερεοτύπων και των διακρίσεων. Διδάσκω Ρίτσο (“Περίμενα πρώτα να φωνάξουνε οι άλλοι από δίπλα. Κανένας δεν φώναξε.”). Στήνω κάθε χρόνο τρεις εθνικές εορτές που μημονεύουν την αντίσταση στον ολοκληρωτισμό, τον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Και, στην τελική, η τηλεκπαίδευση θεσπίστηκε για ένα γεγονός “έκτακτο και απρόβλεπτο”. Κάτω από τις παρούσες συνθήκες [οικονομικές, υγειονομικές, πολιτικές, πολιτισμικές, κοινωνικές κ.ο.κ., μη στα λέω εγώ, πολιτικός είσαι, (όφειλες να) τα ξέρεις], κάθε αντί-δράση ούτε έκτακτη, ούτε απρόβλεπτη νοείται.
Συμπάθα με, Νίκη μου, ήττα μου, για τη φλυαρία. Είναι η φωτισμένη σου δεσποτεία που μου χρειάζεται, είμαι μάλλον πιο ανόητη κι από την όψιμη υπουργική σου απόφαση. Παρακαλώ, απαντησέ μου…..
Μ’ αυτά που βλέπω και ζω, αρρώστησα Νίκη μου, ήττα μου. ‘Αρρωστη κι εγώ (όπως στο Γράμμα ενός αρρώστου του Ν. Καββαδία), ξέρω….βροντάω
Δεν θά ‘βρεις, βέβαια, λόγια για μι’ απάντηση.
Μα δεν θα λάβεις κόπο να μου γράψεις.
Μα δεν πειράζει Νίκη μου. Προτιμώ να σου βάλω απουσία. Κι εσύ κατάληψη -σε μια θέση που δεν μπορείς να υποστηρίξεις- κάνεις.
Στην ήττα σου, Νίκη μου!
ΦΟΙΒΗ ΡΙΖΟΥ