«ΣΤΙΣ 8 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ Η ΜΙΜΟΖΑ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ, ΔΕΝ ΔΙΑΚΟΣΜΕΙ»
Η φετινή επέτειος για την Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, σκιάστηκε από το βαρύ πένθος για τους 57 νεκρούς, του προδιαγεγραμμένου εγκλήματος στα Τέμπη. Σε αυτό το κλίμα της διάχυτης κοινωνικής οδύνης και οργής, το μήνυμα της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων ήρθε να ταυτίσει το σύμβολο του γυναικείου αγωνιστικού κινήματος (1946), το λουλούδι της μιμόζας, με τα χαρακτηριστικά της «ευαισθησίας, της προσαρμοστικότητας και της ανθεκτικότητας». Όμορφες λέξεις, αλλά αξίζει να αναρωτηθούμε αν εμείς, οι εργαζόμενες, οι πρωταγωνίστριες της καθημερινής ζωής, οι γυναίκες της Κέρκυρας αντιλαμβανόμαστε αυτά τα χαρακτηριστικά με τον ίδιο τρόπο που τα αντιλαμβάνεται η κ. Περιφερειάρχης.
Εμείς, την ευαισθησία την ορίζουμε ως την ικανότητά μας να συμπάσχουμε με τον διπλανό μας, άνδρα ή γυναίκα. Η δική μας ευαισθησία βαδίζει στα χνάρια των καθημερινών, όπως είμαστε εμείς, ανθρώπων. Γειώνεται στα μάτια του γείτονά μας όταν οι τράπεζες του αρπάζουν το σπίτι. Συμμεριζόμαστε με αλληλεγγύη τον πόνο και την απελπισία εκείνου που η συγκυρία το έφερε να έχει δικό του άνθρωπο στα μοιραία τραίνα. Παλεύουμε μαζί με τον διπλανό μας γιατί αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες, τις ίδιες προκλήσεις, τις ίδιες απειλές.
Η προσαρμοστικότητά μας ως γυναίκες, ως μητέρες, ως πολίτες δεν μας επιτρέπει να αποδεχόμαστε «δυστυχήματα», όπως των Τεμπών, σαν να ήταν αναπόφευκτα φυσικά φαινόμενα ή αποτελέσματα μιας «κακιάς ώρας». Η δική μας προσαρμοστικότητα μας οδηγεί στην ανάγκη να αγωνιστούμε για να αλλάξουν οι συνθήκες που οδηγούν εμάς και τις οικογένειές μας σε μια μόνιμη αγωνία, σε μια μόνιμη ανασφάλεια για τις ζωές μας. Στο περιβάλλον που σέβεται τον άνθρωπο, οι συνθήκες προσαρμόζονται στις ανθρώπινες ανάγκες και όχι οι ανάγκες στις συνθήκες.
Όσο για την ανθεκτικότητα της μιμόζας, αυτή δεν θα την χρησιμοποιήσουμε για να μείνουμε στάσιμες, απλώς επιβιώνοντας σε ένα παρόν που μας απειλεί. Εμείς αντέχουμε να φτιάξουμε αυτόν τον κόσμο τον δίκαιο, τον όμορφο, τον ασφαλή για όλους μας.
Τη μιμόζα δεν θα την πάρουμε από τα χέρια εκείνων που μας θέλουν υπομονετικές και υποχωρητικές στις εχθρικές συνθήκες που δημιουργούν γύρω μας. Θα την πάρουμε από το χέρι των Ιταλίδων αγωνιζόμενων γυναικών του 1946, για να συμβολίσουμε αυτό που και εκείνες θέλησαν να δείξουν, την ομορφιά του αγώνα για την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας.
Οι αιτίες που γέννησαν το γυναικείο κίνημα εξελίχθηκαν στο βάθος των προηγούμενων δεκαετιών σε όλον τον δυτικό κόσμο. Τα ορόσημα του Σικάγο και της Νέας Υόρκης είχαν πλήθος θυμάτων. Δεν ήταν ένας αγώνας των γυναικών για τις γυναίκες. Ήταν ένας αγώνας των γυναικών για ολόκληρη την κοινωνία, για τις ίδιες, για τους άνδρες, για τα παιδιά. Σε αντίθεση με την καπιταλιστική νοοτροπία, που ο καθένας υποτίθεται ότι έχει την ευκαιρία να ανελιχθεί στην κορυφή κερδίζοντας το δικαίωμα να πατήσει όλους τους από κάτω, οι γυναίκες δεν διεκδίκησαν τη δραπέτευσή τους από τη μιζέρια, αλλά διεκδίκησαν και διεκδικούν την εξάλειψη της ίδιας της μιζέριας.
Ο αγώνας αυτός όχι μόνο βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά πέφτει θύμα καπηλείας και στρέβλωσης.
Μέσα από τα προγράμματα «ενδυνάμωσης» των γυναικών, μεταξύ των οποίων και της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων (ΠΙΝ), προωθείται η πλέον συντηρητική λογική. «Διεκδικητικότητα στον επαγγελματικό στίβο», όταν η απλήρωτη υπερωριακή εργασία και η απειλή της απόλυσης είναι ο κανόνας στην Κέρκυρα των εποχικών επαγγελμάτων. Προγράμματα «Ενίσχυσης της ψυχικής ανθεκτικότητας», όταν η εργαζόμενη δεν έχει τη δυνατότητα να βάλει το παιδί της στον παιδικό σταθμό. «Γυναικεία επιχειρηματικότητα», για εκείνη που παλεύει να καλύψει τα πάγια έξοδα με τον μισθό να εξαντλείται στις 15 του μηνός. «Συμβουλευτική», «Mentoring» ή «Coaching» παρέχουν οδηγίες αντοχής και υπομονής, αλλά όχι αντιμετώπισης όλων εκείνων που μας μάχονται.
Στην ουσία πρόκειται για προγράμματα εκπαίδευσης των γυναικών που προβάλουν την περιχαράκωσή τους απέναντι στην κοινωνία, συντηρώντας ακέραιη την ανταγωνιστική της δομή. Όμως, ούτε το γυναικείο κίνημα, ούτε και καμία άλλη αγωνιστική κοινωνική ομάδα δεν χρειάζεται τέτοιες ασπιρίνες για να αντέξει την ανασφάλεια, την αδικία, την ανισότητα. Δεν θέλουμε να μάθουμε να αντέχουμε, θέλουμε να εξαλείψουμε τους μηχανισμούς που προκαλούν αυτές τις ανισότητες και τις αδικίες για να μην χρειάζεται πλέον να αντέχουμε.
Αυτό είναι το μήνυμα 8ης του Μάρτη. Αυτό το μήνυμα παίρνουμε μαζί με τις όμορφες μιμόζες, που φαίνονται αμάραντες από τα 1946, όπως αμάραντα είναι τα αιτήματα των γυναικών για κοινωνική δικαιοσύνη, ισοτιμία και δουλειά με δικαιώματα. Συνεχίζουμε να διεκδικούμε ό, τι είναι σύγχρονο και αναγκαίο για εμάς και τις οικογένειές μας.
