Αναμνήσεις απο τον Αγιο Νικόλα στα Ποταμιανάτα

Του αγίου Νικολάου Σήμερα Χρόνια πολλά στους εορτάζοντας.

Θυμάμαι τότε που η Πύλαρο ήταν γεμάτη κόσμο με την μητέρα μου πηγαίναμε κάθε εβδομάδα στα Ποταμιανάτα όπου ήταν το πατρικό της σπίτι. Εκεί στην αυλή όπου έβλεπαν και τα δυο σπίτια το της Μάνας μου και του Τάσου ‘Βεζύρη’ Ποταμιάνου υπήρχε η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, η καμπάνα της κρεμόταν κολλητά με την αυλή αυτή μάζευα πετραδάκι και τα πέταγα πάνω στην καμπάνα, ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι της Καλομοίρας του Κυριακόπουλου που είχε το τσαγκάρικο… μετά αφότου γκρεμίστηκε με τους σεισμούς ερήμωσε, το ίδιο και το σπίτι της μητέρας μου

Ο Άγιος Νικόλαος στα Ξερά, ο προσεισμικός

Χαράματα τέτοια εποχή ο πατέρας έμενε στο χωράφι να κόβει ξύλα, εγώ με το γαϊδουράκι της γειτόνισσας της Καπνιστού έκανα στράτες και κουβαλούσα τα ξύλα από και προς το σπίτι μας στα Μαρκάτα μια απόσταση περίπου 3-4 χιλιομέτρων-ανηφόρα-κατηφόρα…

Καβαλούσα το γαϊδουράκι πέρναγα από το αυλάκι περνούσα απ’ το μονοπάτι έξω από τα Ξαθουλέϊκα κάνοντας τα σκυλιά στην αυλή τους να ουρλιάζουν έφτανα σε μια τοποθεσία τα Ξερά που έβγαινε στον δημόσιο δρόμο Διβαράτων – Αγία Ευφημία, απέναντι ακριβώς ήταν το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, είχε να κάνει και η οικογένεια της μάνας μου με αυτό καθότι ήτο κι αυτή από τα Ποταμιανάτα…

απορροφημένος όπως πήγαινα καβάλα είδα μπροστά στην αυλή της εκκλησίας ένα ανοιχτό μνήμα το οποίο είχε σκαλιά πέτρινα κι ένας καλόγηρος να κατεβαίνει έμεινα με ανοιχτό τον στόμα φοβήθηκα τότε ο γάιδαρος άρχισε να κλωτσάει και με πέταξε ψηλά και χάμω στο χώμα…

χτύπησα στην πλάτη κι άρχισα να φωνάζω, ο γάιδαρος ελεύθερος έβαλε μπροστά και χάθηκε στον δημόσιο δρόμο…

τρεξα κι έφτασα στο χωράφι.. φώναξα του πατέρα μου έτρεξε κι αυτός κι έπιασαν τον γάιδαρο είχε Φτάσει στην Αγία Ευφημία

Χρόνια πολλά σε όλους…. Και όμως επιμένω ότι το είδα

Η φωτογραφία, εγώ μωρό η μητέρα μου και ο πατέρας μου έξω απ’ την πόρτα του Κυριακόπουλου στα Ποταμιανάτα