Ενα γράμμα απο το παρελθόν (1988) για το πως θα είναι το παρόν (2023). Του Ηλία Τουμασάτου

Σας ενημερώνω ότι πηγαίνω στην τρίτη Γυμνασίου, στο πρώτο τρίμηνο τα πήγα πολύ καλά, αλλά ο πατέρας μού λέει να μην κοκορεύομαι ότι παίρνω καλούς βαθμούς, οπότε αυτό να μείνει μεταξύ μας. Πήραμε και το Ευρωμπάσκετ, και έχουμε έναν λόγο να είμαστε εθνικά υπερήφανοι.

Τη χώρα κυβερνά το ΠΑΣΟΚ στη μετά-το-νεύμα-του-Ανδρέα-στη-Μιμή περίοδο, και μάλλον τα πράγματα (δηλαδή ο τρίτος δρόμος που έλεγε πιο παλιά ο Ανδρέας) δεν πάνε πολύ καλά, ή μάλλον πάνε κατά διαόλου (και αυτό να μείνει μεταξύ μας). Αλλά και τί να κάνουμε; Να έρθει ο Μητσοτάκης; Ο Ιησούς Χριστός Νικά! Εγώ είμαι με την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ (χωρίς να ξέρω ακριβώς τί σημαίνει, αλλά μ’ αρέσει σαν λέξη… απ’ ό,τι κατάλαβα, θα έχει σοσιαλισμό, αλλά θα ακούνε και καμιά Μαντόνα έτσι για το τσακίρ, θα πίνουνε και καμιά Κόκα Κόλα, αν και δεν μ’ αρέσει η Κόκα Κόλα, εγκρίνω γιατί λένε πως βοηθάει στη χώνεψη). Συμπαθώ και τον Λεωνίδα Κύρκο, που όλοι τον συμπαθούν αλλά κανείς δεν τον ψηφίζει – μέχρι κι εγώ χρειάζομαι έξι χρόνια ακόμα για να μπορέσω να ψηφίσω, αν περιμένει από μένα, πρόκοψε.

Να δούμε τί εορταστικά θα έχει φέτος η ΕΡΤ1 και η ΕΡΤ2 (ελπίζω να έχει καμιά καλή ξένη ταινία). Πώς θα περάσει ο καιρός; Ραδιόφωνο (Γιάννης Πετρίδης από τις 4 στις 5), τηλεόραση (Μαγκάιβερ, Μουσικόραμα και Ιππότη της Ασφάλτου), κασετούλες, περιοδικά (τώρα πια μεγάλωσα και δεν διαβάζω Μπλεκ αλλά Εικόνες, Ταχυδρόμο, Ένα και Και, αναλόγως το εξώφυλλο, δηλαδή μέσα στην υψηλή διανόηση είμαι.

Σιγά σιγά έρχονται και οι χριστουγεννιάτικες κάρτες από Αθήνα και Αμερική- θα συνεχίσουν να καταφθάνουν, ποιος ξέρει πότε θα φτάσουν οι δικές μας. Μια και στο σπίτι δεν έχουμε τηλέφωνο, θα πάμε στο μαγαζί το πρωί της Πρωτοχρονιάς να πάρουμε κανένα συγγενή για ευχές, αν δουλεύει δηλαδή γιατί δεν δουλεύει και πάντα.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πώς θα είναι τα πράγματα σε… ας πούμε 35 χρόνια από τώρα, δηλαδή στο φεύγα του 2022 και στο έλα του 2023.

Ποιος ξέρει πού θα είμαι και τί δουλειά θα κάνω τότε; Έχει γούστο να είμαι πάλι στο χωριό και να διαβάζω Ταχυδρόμο και Και… Θα κοντεύω πάντως τα πενήντα, ερείπιο σαν να λέμε.

Λες να έχω και οικογένεια και παιδιά; Λοιπόν αν έχω παντρευτεί στα τριάντα, αυτά θα κοντεύουνε τα είκοσι. Σιγά μη θέλουνε να περάσουμε μαζί τις γιορτές. Ελπίζω να έχουμε μέχρι τότε τηλέφωνο στο σπίτι, να με πάρουνε κανένα τηλέφωνο.

Και σκέψου, λέει, να έχουμε τότε αυτοκίνητα που μιλάνε, σαν τον Κιτ, και τηλέφωνα που να βλέπεις αυτόν που σε καλεί! Τουλάχιστον να τα βλέπω τα σκασμένα.

Ποιος ξέρει άραγε, σε 35 χρόνια, θα έχει πετύχει η περεστρόικα; Θα έχει έρθει ο σοσιαλισμός; Από ποιο δρόμο; Θα έχουμε ακόμα ΠΑΣΟΚ και Μητσοτάκη; Και το κόμμα του Λεωνίδα τί θ’ απογίνει; Θα έχει τα ίδια χάλια εορταστικά η τηλεόραση;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε 35 χρόνια θα εξακολουθώ να θυμάμαι όλα αυτά τα τραγούδια. Όλα τα άλλα…πολύ φλου τα βλέπω.

Σας εύχομαι λοιπόν καλή αποκοπή και ευτυχισμένο το 1988.

Και σε σας που δεν έχετε γεννηθεί ακόμα, να ζήσετε και να ευτυχήσετε, και αν κάποιος όντως διαβάσει αυτές τις ευχές στην αποκοπή του 2022 και στην αρχή του 2023, να μην μου αποκαλύψει κανένα σπόιλερ για το τί πρόκειται να συμβεί στο μεταξύ. Αφήστε με ευτυχισμένο στην άγνοιά μου.