Η καλύβα του Αίνου

Κάποτε , ετούτη η παμπάλαια πέτρινη καλύβα , στη Βορεινή πλαγιά του Αίνου , προστάτευε τις ζωές των βοσκών .

Σήμερα , παίρνοντας δύναμη απ’τις αναμνήσεις της , προσπαθεί να σταθεί ακόμα λίγο ολόρτη , όντας μισορείπια , προσμένοντας με αγωνία τις παλιές της δόξες .

Οι βοσκοί που οδηγούσαν τα κοπάδια τους , στα βοσκοτόπια της Έζας , της Λακκουδίτσας , της Πέρπελης , της Βίγκλας και του Κούτουπα , σταματούσαν το σούρουπο στην καλύβα , αποκαμωμένοι απ’τον κάματο της μέρας , απ’τους αγέρηδες , τις βροχές και το τσουχτερό κρύο του βουνού , απάγκιαζαν στην ζεστασιά της φωτιάς π’άναβαν και προσπαθούσαν να χορτάσουν με το λιγοστό κρίθινο ψωμί που είχαν στα σακούλια τους και να ζεστάνουν τα σωθικά τους με το βοστιλίδι , που κουβαλούσαν μαζί τους στις κρασοκολοκύθες .

Όταν έπεφτε για τα καλά το σκοτάδι , με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα απ΄το σπίρτο και την φωτιά , αρχινούσαν το κουβεντολόϊ , τα πειράγματα και τις ιστορίες τους .

Για τον μόχθο της ζήσης τους , τα βοσκοτόπια , τα μονοπάτια του βουνού , τον κούρο , τ’άρμεγμα , τις αλωνόστερνες που ξεδιψούσαν , τα ξωτικά και τις στρίγγλες του Αίνου .

Αχ , τι είχε ακούσει η αφεντιά της για τις στρίγγλες .

Τριγύριζαν τις νύχτες λέει , ανάμεσα στα έλατα ουρλιάζοντας σαν δαιμονισμένες .

Αλίμονο σ’όποιον βρίσκονταν μονάχος την νύχτα στο βουνό .

Οι στρίγγλες που παραμόνευαν πίσω απ’τα έλατα , τον άρπαζαν και τον σκρωβοντούσαν στον μεγάλο γκρεμό .

Όταν τα ματοτσίνορα τους άρχιζαν να βασιλεύουν , τυλιγόντουσαν στις βαριές τους κάπες κι’ακουμπητά στα πετροτοίχια της καλύβας τους εύρισκε το πρωτοϋπνι .

Ως τον ερχομό της αυγής που θα τους ξυπνούσε το φως .

Άμοιρη καλύβα .

Να μπορούσες να ξιστορήσεις , όλα όσα έχεις γδει κι’έχεις ακούσει τους χρόνους τους παλιούς .

Μάταια προσμένεις τα περασμένα σου μεγαλεία .

Δεν θα τα ματαζήσεις .

Δεν θα ματάρτουν οι βοσκοί … .

Μήτε οι στρίγγλες θα ματαουρλιάξουν … .

Ξεψύχησαν κι’αυτές στην δίνη του σύγχρονου γίγνεσθαι .

Όπως θα ξεψυχήσεις κι’εσυ και θα γένεις άμορφος σωρός από πέτρες .

Θυσία στην αδιαφορία του σημερινού ανθρώπου για ότι συνθέτει το παρελθόν του .

Δεν ειν’αλάργα ο καιρός .

Α.Μ.