Σαββάτο του Λαζάρου στη Ζακυνθο: Kρεμάνε βάγια στα Καμπαναριά

“Αγιοπαντήτικο #βαγί, με τους μακρύους σου κλώνους, που θα σε ιδώ να κρεμαστής να ‘πω ‘σε πολλούς χρόνους;”, αναφέρει ο στίχος του Ζακυνθινού ποιητή Γιάννη Τσακασιάνου στον “Ζακυνθινό Σπουργίτη” του έτους 1884.

Ξαναζούμε τα ήθη και τα μοναδικά έθιμα μας, αφού η Μεγάλη Εβδομάδα στη Ζάκυνθο έχει ένα δικό της, εντελώς χαρακτηριστικό, χρώμα.

Εχει, επίσης, ξεχωριστό τυπικό στις θρησκευτικές της τελετές και δικά της πανάρχαια έθιμα, που οι κάτοικοί της τα σέβονται και τα τηρούν με μοναδική φροντίδα και ευλάβεια.

Ο Ζακυνθινός ήταν και είναι πιστός στα αντέτια του. Τα τηρούσε και τα τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια και από αυτά καταλαβαίνει τις γιορτές και την επανάληψη του χρόνου.

Το Μεγαλοβδόμαδο στο νησί ξεκινα σήμερα Σάββατο του Λαζάρου, όταν στις 11 το πρωί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν πανηγυρικά και οι “νόντσολοι” (νεωκόροι Ι. Ναού) κρεμούσαν το “βαγί” σ’ όλα τα καμπαναριά της πόλης και των χωριών του νησιού μας. Στο κωδωνοστάσιο του Μητροπολιτικού ναού του Αγίου Νικολάου των Ξένων, το “βαγί” κρεμιέται κατά τις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου του Λαζάρου.

Το βαγί στη Ζάκυνθο δεν είναι η γνωστή δάφνη που μοιράζεται στην υπόλοιπη Ελλάδα αυτή τη μέρα, αλλά τα φρέσκα κιτρινωπά φύλλα του φοίνικα, που μ’ αυτά πλέκουν σταυρούς, “βαγιοφόρες”, ήλιους, αλογάκια κ.α. και στολίζουν τις εκκλησίες για τη γιορτή.

Τα μοναδικά έθιμα του νησιού μας σε σχέση με το Μεγαλοβδόμαδο επιβάλλουν ιδιαίτερο στολισμό των Ναών μας την Κυριακή των Βαΐων. Η Βαγιοφόρα την Κυριακή των Βαϊων, μετά την Θεία Λειτουργία, στις στολισμένες με βαγιά εκκλησίες μας, μοιράζεται ως ευλογία.