Μια ακόμα αρνητική εξέλιξη διαδραματίζεται αυτό το καλοκαίρι στην πόλη μας και έχει να κάνει με την μη λειτουργία του ξακουστού κέντρου της Κυανής Ακτής στη πλατεία του Μέτελα.
Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που ο ενοικιαστής επιχειρηματίας επέλεξε να μην το ανοίξει ούτε και γιατί δεν το αξιοποιεί διαφορετικά ο δήμος , με αποτέλεσμα να παραμένει κλειστό κι εγκαταλελειμμένο.
Με αφορμή αυτό το γεγονός αντιγράφουμε από παλιότερο ιστορικό άρθρο της συνεργάτιδος μας Μαρίας Μαρκάτου-Αλυσανδράτου σχετικά με την ιστορία του κέντρου:
Στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Κυανή Ακτή κλειστή, υπήρχαν προσεισμικά οι περιβόητες μπανιέρες του Παμεινωντάκη, Πανά Επαμεινώνδα για την ακρίβεια από το 1890.
Ιδανικός προορισμός για όσους Αργοστολιώτες δεν ήθελαν να πάρουν το μπάνιο τους στις παραλίες της Λάσσης αλλά επέλεγαν να δροσιστούν κάνοντας την βόλτα τους μέσα στη πόλη.
Οι μπανιέρες στα αριστερά, στο βάθος η οικία Βέγια και δίπλα η οικία Τσάση, στο ισόγειο της οποίας στεγάστηκε για χρόνια το καφενείο Βουτσινά Σπύρου(φωτογραφία από Κοργιαλένειο Λαογραφικό κι Ιστορικό Μουσείο)
Επρόκειτο στην ουσία για δυο κομψά και καθαρά παραπήγματα που έφταναν μέχρι την θάλασσα, στηριγμένα σε ξύλινους πασσάλους, μια για τους άντρες και μια για τις γυναίκες, που λειτουργούσαν με την επωνυμία ”Παραπήγματα Θαλασσίων Λουτρών”. Ο ενοικιαστής τους κάποια στιγμή, για μεγαλύτερη διευκόλυνση των λουόμενων και με μία επιπλέον χρέωση, μεταφέρει με δικές του άμαξες τον κόσμο από το καφενείο του στην κεντρική πλατεία, προς τα παραπήγματα.
Οι μπανιέρες του Παμεινωντάκη,το ατμόπλοιο ‘Νέα Ελλάς’ του ‘Αγγελου Τρομπέτα, που έκανε την συγκοινωνία Αργοστολίου-Ληξουρίου, πίσω από τα παραπήγματα οι στρατώνες και στο βάθος δεξιά, το Ορφανοτροφείο κι οι Βινάριες της οικογένειας Τουλ( Κοργιαλένειο Λαογραφικό κι Ιστορικό Μουσείο)
Εκεί γυναίκες και άντρες έβαζαν τα μπανιέρα τους και μέσα από ξύλινες εσωτερικές σκάλες έπεφταν κατευθείαν στην θάλασσα από διαφορετικές μεριές διότι την εποχή που αναφερόμαστε δεν επιτρεπόταν τα δυο φύλα να κολυμπάνε μαζί.
Ο καπετάνιος, εφοπλιστής και λογοτέχνης Τάσης Μπεκατώρος με τον γιο του Σπύρο (τον πατέρα της Μαρίας Μπεκατώρου) μπροστά από τις μπανιέρες στις 25 Δεκεμβρίου 1936(Κοργιαλένειο Λαογραφικό κι Ιστορικό Μουσείο)
Η λειτουργία του κέντρου συνεχίστηκε και μετασεισμικά με την μορφή πλέον ταβέρνας κι εκείνο το ειδυλλιακό περιβάλλον δίπλα στην θάλασσα με τις ψάθες και τα ξύλα, τους λαχταριστούς μεζέδες και την απαλή λαϊκή μουσική καθιερώνεται ως τόπος συνάντησης, διασκέδασης και συζητήσεων μέχρι το 1975 περίπου.
Ο προ-τελευταίος ενοικιαστής των εγκαταστάσεων στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ήταν ο Γεράσιμος Απέργης που τους δίνει το όνομα ”Κυανή Ακτή” το οποίο παραμένει ακόμα και σήμερα στην περιοχή αν και οι Αργοστολιώτες εκείνα τα χρόνια το έλεγαν Κενή Ακτή. Στην συνέχεια περνάει στα χέρια του Νικολάου Πατσούρα, πατέρα του γνωστού σε όλους εστιάτορα Χρύσανθου Πατσούρα, που είναι κι ο τελευταίος ενοικιαστής πριν δυστυχώς την κατεδάφισή της.
H Κυανή Ακτή και πίσω της τα Φιλανθρωπικά Καταστήματα, σε φωτογραφία Βενέδικτου Πετράτου( Κοργιαλένειο Λαογραφικό κι Ιστορικό Μουσείο)
Επί της δεύτερης δημαρχίας Καλαφάτη Αλέκου (1983-1986 και 1991-1994), εγκρίνεται διαδοχικά συνολική δαπάνη 36 εκατομμυρίων δραχμών για την ανακατασκευή τους και μέσα από δημοπρασία το έργο αναλαμβάνει ο εργολάβος Γιάννης Απέργης, γιος του προαναφερόμενου ενοικιαστή Γεράσιμου Απέργη.
Στις 8 Μαρτίου 1993 η νέα Κυανή Ακτή δημοπρατείται κι ενοικιάζεται στον πλειοδότη προς 480.000 δραχμές τον μήνα κι έτσι αρχίζει την λειτουργία της την 1η Απριλίου του ίδιου χρόνου ως κέντρο αναψυχής και χαρακτηριστικό στέκι της πόλης του Αργοστολίου, μέσα από την ιστορική και κοινωνική της συνέχεια, αναβαθμίζοντας μια γειτονιά κι αυξάνοντας τα έσοδα του Δήμου ταυτόχρονα.
Φωτογραφία από το βιβλίο του Αντωνάτου Σπύρου, Αργοστόλι η χαμένη πόλη, Δράση καθ΄οδόν 1853-1953 εκδ. Κορυφή 2005
To παλιό Αργοστόλι σταθερά ξηλώνεται. Εξαφανίζονται οι εικόνες, χάνονται οι αναμνήσεις μιας πόλης που μεγαλώσαμε μαζί της.. Για το δήμαρχο, για το Θεόφιλο η πόλη μοιάζει ξένη γιατί δεν την έχει ζήσει, δεν έχει αναμνήσεις, δεν τον συνδέει τίποτε.
Ξηλώνεται το Αργοστολάκι μας μετά μανίας τα τελευταία χρόνια , λες και θέλουν να σβήσουν το παρελθόν του, να εξαφανίσουν την ιστορία του.
Μα το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει στόχος και όραμα από τη δημοτική αρχή Μιχαλάτου. Ξηλώνουν χωρίς να ξέρουν τι θα κάνουν μετά. Ξηλώνουν το παλιό Αργοστόλι χωρίς πρόταση, χωρίς όραμα για το νέο Αργοστόλι.
Με αυτόν τον οδυνηρό τρόπο βιώνουμε στον τόπο μας τη woke κουλτούρα από την ….ανάποδη. Βιώνουμε την κουλτούρα της αποδόμησης , το γκρέμισμα όσων συνιστούν την κοινή κληρονομιά μας, τις κοινές μας αναμνήσεις. Με δυο λόγια βιώνουμε την εποχή της “κουλτούρας του κοκοφοίνικα”…
Kefaloniapress
