Γυρνούσε με το σακούλι γεμάτο εργαλεία, κρεμασμένο στον ώμο, με ένα δεμάτι καλαμιές, λυγιές και ψαθί, περνούσε από τις γειτονιές και με τη χαρακτηριστική φωνή του, «ο καρεκλαααααάς», έκανε γνωστή τη παρουσία του, στο χωριό. Οι νοικοκυρές που τον άκουγαν, έβγαιναν στο φανερό και αν είχαν κάτι για επισκευή, τον καλούσαν στο σπίτι, συζητούσαν πρώτα την αμοιβή του και μετά, έπιανε δουλειά. Εκεί μεσ’ την αυλή, επιδιόρθωνε τη καρέκλα, ή έφτιαχνε καμιά κόφα ή καλάθι, ανάλογα με τις ανάγκες του νοικοκυριού.
Sήμερα το πρωί, περπατώντας στον παραλιακό του Καραβομύλου, είχε στήσει το εργαστήρι του, ο κυρ Αντρέας από την Καλαμάτα και επισκεύαζε δυο καρέκλες… Σταματήσαμε, πιάσαμε τη κουβέντα μαζί του…
«Κάνω αυτή τη δουλειά 35 χρόνια. Την έμαθα από τον πατέρα μου, δεν ξέρω κάτι άλλο να κάνω. Η δουλειά είναι λίγη στην Καλαμάτα και έτσι αναγκάζομαι και γυρίζω όλη την Ελλάδα.
Έχω τέσσερα παιδιά…πρέπει να φάνε. Ήμουν πρώτα στο Αργοστόλι και στη Σκάλα, δεν είχε πολύ δουλειά…βγήκε το πλαστικό και εμάς, μας έκανε στη άκρη. Θα καθίσω εδώ δέκα μέρες και μετά θα δω που θα πάω.»
Παρακολουθήσαμε τον τρόπο που δούλευε.
Το χέρι του, μηχανικά έπλεκε το σχοινί στο πλαίσιο της καρέκλας και ταυτόχρονα, είχε το νου του στα παιδιά, που μέσα στο βανάκι του, έπαιζαν κάποιο παιχνίδι…και περίμεναν, «πότε θα δοθεί το σύνθημα», για μπανάκι και πλατσούρισμα στη θάλασσα!!
Αφού μιλήσαμε με τον κυρ Αντρέα, τον καταγράψαμε στη κάμερα και στη φωτογραφική μηχανή, τον ευχαριστήσαμε τον αφήσαμε να συνεχίσει τη δουλειά του, μια δουλειά που «κάνει 35 χρόνια, μόνο αυτή ξέρει»…και τη ξέρει πολύ καλά!!!
Ακολουθούν βίντεο και φωτογραφίες…από τον «ο καρεκλαααααάς».
Τάσος Καβαλλιεράτος.
