Ο σκηνοθέτης της μικρού μήκους ταινία “Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει”, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν ζούμε στη χαμένη γενιά καλλιτεχνών.
Όταν τηλεφώνησα στον Βασίλη Κεκάτο, ζητώντας του να κάνουμε την πρώτη συνέντευξη μετά την πρώτη άρση των μέτρων, ήμουν πιο σίγουρη από σίγουρη ότι δεν θα δεχτεί. Μάλλον είχε εμπεδωθεί και μέσα μου η συνωμοσιολογία που θέλει οι άνθρωποι να απομονώνονται κάτω από το μανδύα του ιερού καλλιτέχνη, όταν καθόλου άδικα, το έργο τους βρίσκεται στο πολιτιστικό επίκεντρο.
Κάπως έτσι καλωσόρισα την πιο ευχάριστη διάψευση της σκέψης μου και πολύ γρήγορα την περασμένη Πέμπτη τον απείλησα πως αν δεν τελείωνε η καραντίνα, μπορεί και να έπεφτα από το παράθυρο μετά την κάπως υπερφανταστική τελευταία, μικρού μήκους ταινία του.
“Ακόμα δεν έχω καταλαβει αν δεν μπορω να κοιμηθω γιατι δεν εχω σταματησει να σε σκεφτομαι ή αν δεν κοιμάμαι για να μη σταματήσω να σε σκέφτομαι ούτε στιγμή.
Γνωριστήκαμε Φθινόπωρο, δεν ξέραμε όμως τι μας είχε βρει μέχρι αρκετά αργότερα. Πρώτη φορά σε φίλησα μπροστά στον κόσμο, φύγαμε τρέχοντας απ’ το μπαρ και δεν είχες τελειώσει το ποτό σου. Μιλούσαμε από το βράδυ ως το πρωί αλλά εσύ πήγες και αποκοιμήθηκες, σα χαζή”.
Μιλήσαμε για την έμπνευση, τον Παύλο Παυλίδη και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, σχολιάσαμε το κίνημα Support Art Workers και την καταστολή στην Κυψέλη. Είπαμε για τις εθνικές μας ονειρώξεις μου, εξήγησε πολύ απλά ότι φτιάχνει ταινίες γιατί αλλιώς πνίγεται και πως η πιο απελευθερωτική σκέψη για το έργο του, είναι πως στην τελική “Kανείς δεν νοιάζεται”.
Η μεγάλου μήκους ταινία του, θα ξεκινούσε τον Σεπτέμβρη όμως κάτι τέτοιο δεν θα γίνει λόγω της εποχής που μας ξεπέρασε όλους. Παρόλα αυτά: “Γράφοντας ένα πρώτο ντραφτ της ιστορίας για τη μεγάλου μήκους ταινία μου, ξεκίνησα να γράφω για το πόσο δυναμική είναι η ηρωίδα μου, συνειδητοποιώντας αργότερα ότι απλώς της έχω δώσει αντρικά χαρακτηριστικά. Είχα εναποθέσει πλήρως το αντρικό μου βλέμμα πάνω στον γυναικείο χαρακτήρα. Ο,τιδήποτε θα θύμιζε στον θεατή ότι αυτή η γυναίκα είναι δυναμική, είναι πράγματα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε αντρικούς χαρακτήρες. Αυτό θα ήταν ένα ολέθριο λάθος, συνειδησιακά. Σε αυτήν την εποχή παύσης, είχα τη δυνατότητα να το δω και να προσπαθήσω να πλάσω έναν χαρακτήρα ο οποίος είναι δυναμικός ακριβώς επειδή είναι γυναίκα, και δεν θυμίζει έναν άντρα, αλλά με όλα αυτά τα φοβερά χαρακτηριστικά που έχουν οι γυναίκες και τις κάνουν ακαταμάχητες στα βλέμματα όλων.
Είναι κάτι πολύ δύσκολο, γιατί μιλάμε για χρόνια, ίσως για χιλιετίες δραματαουργίας όπου οι γυναικείοι χαρακτήρες έχουν πλαστεί από άντρες, καθ εικόνα και ομοίωση τους ή από γυναίκες καθ εικόνα και ομοίωση των αντρών”.
