Αντιγράφουμε άρθρο από το https://skiathoslife.gr με τίτλο Η κυρά Λένη της καρδιάς μας | γράφει ο π. Παντελεήμων Χούλης, για μια σπουδαία γυναίκα που έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην ελληνική κοινωνία την Ελένη Ποταμιάνου.
Όταν κάποιος προσπαθήσει να περιγράψει χαρισματικές προσωπικότητες με ιδιαίτερα σημαντική προσφορά στο έθνος, την κοινωνία και τον πολιτισμό, αυτομάτως επιφορτίζεται με το καθήκον να κατορθώσει να αγγίξει, έστω επιφανειακά, με τον γραπτό λόγο, τέτοιου είδους μοναδικούς ανθρώπους.
Μια τέτοια παρουσία ήταν και η Ελένη Ποταμιάνου, μητέρα του Ανδρέα Ποταμιάνου. Και για όλους εμάς, που είχαμε τη τιμή να ζήσουμε από μέσα την οικογένεια, ήταν η κυρά-Λένη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1907. Πατέρας της ήταν ο βουλευτής Ανδρέας-Επαμεινώνδας Σουλτάνης, με καταγωγή από τον οπλαρχηγό του Καραϊσκάκη Γιαννάκη Σουλτάνη. Παντρεύτηκε τον εφοπλιστή Αναστάσιο Ποταμιάνο από την Πύλαρο της Κεφαλλονιάς.
Πριν την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου η Ελένη Ποταμιάνου επέδειξε έντονη φιλανθρωπική δράση προσφέροντας πολλά σε όσους ζητούσαν τη βοήθειά της. Στον πόλεμο του 1940 αλλά και στα χρόνια της Κατοχής – ως αυθεντική πατριώτισσα και απόγονος αγωνιστή του ‘21 – έδωσε τον αγώνα της στην οργάνωση η «Φανέλλα του Στρατιώτη», που είχαν ιδρύσει Αθηναίες γυναίκες το 1939 για να καλύψουν τις ανάγκες των στρατιωτών. Παράλληλα υπηρέτησε ως εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού, προσφέροντας τις υπηρεσίες της στο 7ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο που περιέθαλπε τραυματίες από το Αλβανικό Μέτωπο.
Την ίδια περίοδο μαζί με ευαισθητοποιημένες γυναίκες των Αθηνών οργάνωσε το συσσίτιο «Το Γάλα του Παιδιού».
Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στο φιλανθρωπικό έργο. Αψηφώντας πολλούς κινδύνους εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Εθνική Δράσις», ενώ πρωτοστάτησε και στη διάσωση πολλών Εβραίων από την αγριότητα των Ναζί.
Θα μπορούσαν να γραφτούν περισσότερα για την προσφορά της, οι τιμητικές όμως διακρίσεις που έλαβε για τις δράσεις της, είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες των όσων προσέφερε.
Στα μάτια της παιδικής μου ηλικίας κάθε φορά που η Ελένη Ποταμιάνου επισκέπτονταν τα καλοκαίρια τη Σκιάθο, ήταν ένα ξεχωριστό γεγονός. Απλή, ευγενής, χαμηλών τόνων, σεβόμενη όποιον την πλησίαζε ανεξαρτήτως ηλικίας. Τη θυμάμαι να κάθεται στη μεγάλη βεράντα της βίλας ατενίζοντας τη θάλασσα και έχοντας πάντα έναν αγαπητικό λόγο για όλους. Το λιτό δωμάτιο που έμενε όταν ερχόταν στη Σκιάθο και το οποίο το ξέραμε ως το δωμάτιο της κυρά-Λένης, για τα δικά μου τότε μάτια φάνταζε χώρος που ενέπνεε μια ιερότητα.
