Μια έκθεση ζωγραφικής με τον τίτλο Παράθυρα, στην αίθουσα «Αστερίας» του Ξενοδοχείου Απολλώνιον στο Ξι της Παλικής, από 3-15 Αυγούστου 2023, έκανε γνωστό και στο κοινό της Κεφαλονιάς ένα συντοπίτη ζωγράφο, τον Δημοσθένη Στρίντζη. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε 53 πίνακές του, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι μικρού μεγέθους, δουλεμένοι όλοι με ακρυλικό σε καμβά (εικ. 1, 2).
Πρόκειται για αφηρημένες χρωματικές συνθέσεις, δομημένες οι περισσότερες γύρω από ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο ή τετράγωνο πεδίο, το οποίο λειτουργεί ως παράθυρο και χρησιμοποιείται συμβολικά (εικ. 3).
Το παράθυρο έχει μακρά παράδοση στην ιστορία της δυτικοευρωπαϊκής τέχνης. Εμφανίζεται τον 15ο αιώνα στη φλαμανδική τέχνη και έκτοτε χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα με ποικίλους συμβολισμούς. Βασική του λειτουργία είναι να αποτελεί ένα άνοιγμα φωτός που χωρίζει τον εσωτερικό από τον εξωτερικό χώρο ή την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση. Η μεταφορική του σημασία φθάνει μέχρι την εποχή μας κατά την οποία η τηλεόραση θεωρείται μεταφορικά παράθυρο στον κόσμο, ενώ ο ίδιος χαρακτηρισμός είχε αποδοθεί και στον κινηματογράφο, όταν πρωτοεμφανίστηκε. Ιδιαίτερη σημασία έχει η ιδιότητά του παραθύρου να επιτρέπει τη ματιά από έναν ιδιωτικό χώρο στον εξωτερικό και δημόσιο αλλά και να στρέφει τη ματιά προς το εσωτερικό μας, να λειτουργεί, δηλαδή, συμβολικά ως παράθυρο της ψυχής μας.
Ο Δημοσθένης Στρίντζης στο δίπτυχο της έκθεσής του γράφει: «Ένα παράθυρο, πέραν από σημείο θέασης, είναι και ένα μεταφυσικό πέρασμα, ένα όχημα για την ταξιδιάρικη σκέψη». Πράγματι οι πίνακές του με την ιδιόμορφη γλώσσα τους μας ταξιδεύουν σε χώρους πάντοτε φωτεινούς, με όχημα τα ζωηρά και όλο φως χρώματά του. Συνήθως αρκείται στα βασικά χρώματα: το μπλε στις διάφορες αποχρώσεις του, το κίτρινο και το κόκκινο, τα οποία συχνά συνδυάζονται με τα παραπληρωματικά τους χρώματα , συχνότερα με το πράσινο (εικ. 4,5, 6). Θα’ λεγε κανείς ότι ακολουθεί το παράδειγμα του Ολλανδού ζωγράφου Πιετ Μόντριαν(Piet Mondrian), του εισηγητή της γεωμετρικής αφαίρεσης , τον οποίο αναγνωρίζει ως μεγάλο δάσκαλο και του οποίου το έργο γνωρίζει καλά. Σε αρκετούς πίνακές του μάλιστα ζωγραφίζει, όπως συνήθιζε και ο Μόντριαν, απευθείας πάνω στη φέρουσα επιφάνεια χωρίς προετοιμασία. Όπως, όμως, θα παρατηρήσουμε στη συνέχεια, χωρίς να αγνοεί τα διδάγματα των Ολλανδών εισηγητών δύο από τις όψεις της Αφαίρεσης, του Νεοπλαστικισμού και του Ελεμενταρισμού, του Μόντριαν και του Ντόεσμπουργκ(Doesburg) αντίστοιχα, επηρεάστηκε περισσότερο από τον Καντίνσκυ(Kandinsky) και τον Κλέε (Klee).
Στους περισσότερους πίνακές του χρησιμοποιεί ελάχιστο λευκό γκέσο πάνω από τη σκούρα προετοιμασία της ζωγραφικής επιφάνειας, ώστε το λευκό να κάνει τα χρώματα πιο ζωηρά. Εξετάζοντας τα έργα της έκθεσης στο Ξι σε συνδυασμό με άλλα προγενέστερα έργα του, διαπιστώνουμε ότι τα θέματα που προτιμά να ζωγραφίζει, για την ακρίβεια τα θέματα από τα οποία εμπνέεται, εκτός από τα παράθυρα, είναι η βροχή, ο καταρράκτης, οι ακτίνες του ήλιου, η θάλασσα, ο λαβύρινθος (εικ. 7, 8, 9, 10, 11).
Η συνέχεια του άρθρου εδω Στρίντζης-Δημοσθένης
