Πέρασαν 66 χρόνια. Σε εκατοντάδες κόλλες χαρτί, γράφτηκε η μεγαλύτερη τραγωδία τριών πανέμορφων νησιών που μέσα σε 4 μέρες του Αυγούστου του 1953, δεν έχασαν μόνο τη μορφή τους, αλλά και την ψυχή τους και τα πολύτιμα κειμήλιά τους, ανακατεμένα με το αίμα των νεκρών τους. 871 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, 1690 τραυματίστηκαν και 145.052 έμειναν άστεγοι. Ζάκυνθος, Κεφαλονιά και Ιθάκη ισοπεδώθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου.
Τις μέρες αυτές, τις επετειακές, δυσκολεύεται κανείς να βρει λόγια να περιγράψει πώς ένας ολόκληρος κόσμος, που ζούσε ήσυχα ανάμεσα στα αρώματα της τζαντζαμινιάς και της γαζίας, βρέθηκε ξαφνικά ξεσπιτωμένος και χαροκαμένος, ανάμεσα σε μαύρες πέτρες και χώματα, που σκέπαζαν τους κόπους της ζωής του.
Ήταν Κυριακή 9 Αυγούστου. Ήταν 09:41. Η κυριακάτικη λειτουργία δεν είχε ακόμα τελειώσει. Σεισμός μεγέθους 6.1 της κλίμακας Ρίχτερ συγκλονίζει την Κεφαλονιά, την Ζάκυνθο και την Ιθάκη. Το επίκεντρο ανατολικά της Κεφαλονιάς, νότια της Ιθάκης σε βάθος 21 χιλιόμετρα. Ζημιές: Λίγες στη Ζάκυνθο, μεγάλες στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη.
Την Τρίτη 11 Αυγούστου στις 05:32 ο ήλιος δεν είχε ακόμα ανατείλει. «Της γης τα πλάσματα αποσταμένα στου ύπνου γέρνανε την αγκαλιά» προσπαθώντας να διώξουν όλα τα κακά όνειρα της ανησυχίας τους. Τότε μια τρομακτική δόνηση μεγέθους 6.8 της κλίμακας Ρίχτερ τους τίναξε από τα κρεβάτια τους. Το επίκεντρο στο νότιο άκρο της Ιθάκης σε βάθος 11 χιλιόμετρα. Και η Ζάκυνθος είχε πια τραυματιστεί σοβαρά, όχι όμως ανεπανόρθωτα.
Και ενώ όλοι πίστευαν ότι το κακό είχε τελειώσει και με το ξημέρωμα της Τετάρτης 12 Αυγούστου αναζητούσαν τρόπους να επουλώσουν τις πληγές, στις 11:23:52΄΄ η γη άρχισε να σείεται πάλι. Ένας σεισμός τρομερός, από τους μεγαλύτερους που έγιναν ποτέ στον κόσμο, ξαναχτύπησε τα δύσμοιρα νησιά του Ιονίου. Ήταν το τελειωτικό χτύπημα του Εγκέλαδου που με μέγεθος 7.3 της κλίμακας Ρίχτερ, με επίκεντρο το νοτιοανατολικό άκρο της Κεφαλονιάς, αποτελείωσε τα όμορφα νησιά του Ιονίου. Για 45 δευτερόλεπτα η γη σειόταν με απίστευτη μανία. Οι τοίχοι τινάζονταν στον αέρα, οι πλάκες των δρόμων χτυπούσαν η μια την άλλη και εκτινάσσονταν ψηλά και το υποχθόνια βουητό παρέπεμπε στη Δευτέρα παρουσία. Καθένας από αυτούς τους τρεις σεισμούς αλλά και ο κυριότερος μετασεισμός τους που ήταν 6.3 Ρίχτερ και έγινε και αυτός στις 12 Αυγούστου, στις 14:05 το μεσημέρι, με επίκεντρο δίπλα στις Αλυκές της Ζακύνθου, θα μπορούσε να ήταν ένας κύριος σεισμός.
Δυστυχώς όμως δεν ήταν.
Όλο αυτό το σμήνος των σεισμών, ήρθε για να αποτελέσει τον μοναδικό τρίδυμο σεισμό στον κόσμο και να καταστρέψει σε λίγες ώρες τρία υπέροχα νησιά και τους κόπους των ανθρώπων τους, αφήνοντας πίσω πόνο και θλίψη. Αιώνια ας είναι η μνήμη των ανθρώπων και της προσεισμικής ομορφιάς που χάθηκαν από την μανία της φύσης!
Γιάννης Κοπανάς
Δρ Φυσικός – Ερευνητής
(Η φωτογραφία ειναι απο το αρχείο του Γιάγκου Μεταξά)
Πολύ καλό κείμενο. Περιεκτικό και σαφές. Δείνει τις πραγματικές διαστάσεις και με στοιχεία την εικόνα της τραγωδίας.
Μπράβο.
Εξαιρετική περιγραφή. Ήμουνα τότε εφτά χρονών. Θυμάμαι τα πάντα λεπτό πρός λεπτό.Ο σεισμός της Τρίτης άφησε αρκετούς νεκρούς σε κάποιες περιοχές. Είχαμε βαφτίσει στο Κατάραχο ένα κορίτσι οικογένειας Γέραπα. Σε ένα διπλό κρεβάτι κοιμόντουσαν όλα τα παιδιά μαζί και το μοναδικό τους αγόρι και ένα κοριτσάκι σκοτώθηκαν στον πρωϊνό σεισμό της Τρίτης. Και στο χωριό μας (Φαρακλάτα) ο μεγάλος της Τετάρτης άφησε τέσερεις τραυματίες και μια νεκρή (Σπυριδούλα του Νόμπελη) που καθάριζε φασολάκια κάτω από την περγουλιά της. Τα θυμάμαι σαν να μην πέρασαν τόσα χρόνια αλλά σαν χθεσινά.