Για αυτό το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο τόνου, το «έχω πάει» πραγματικά δεν έχει ακουστεί από πολλούς Έλληνες ταξιδιώτες
Καμιά φορά, στα ταξίδια σε μακρινούς τόπους, ο παράδεισος κρύβεται σε μέρη ανορθόδοξα, που εκ πρώτης όψεως, βρίσκονται εκτός της ματιάς σου και στο πρώτο άκουσμα σου προκαλούν απορία ή αμήχανο γέλιο. «Μα, καλά, τι ενδιαφέρον μπορεί να κρύβει ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο τόνου;» αναρωτιέσαι ενώ καταλαβαίνεις ότι πας ψηλαφιστά, στα κουτουρού.
Καλοκαίρι, Ιούλιος και ο σικελικός ήλιος χτυπάει σαν μαχαίρι. Βγαίνοντας τυχαία έξω από το Νότο, και σε μια προσπάθεια εγώ κι η παρέα μου να βρούμε νέες παραλίες βρεθήκαμε μπροστά στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής Vendicari Reserve. Πρόκληση αποδεκτή και με ένα φθηνό εισιτήριο περνάς τις πύλες μιας μεγάλης χωμάτινης οδού που σε φέρνει αντιμέτωπο με σπάνια πουλιά. Περπατάς, βλέπεις το πέταγμα, γκουγκλάρεις και ανακαλύπτεις παράξενα ονόματα όπως εγκρέτα, αβοκέτα, νουμήνιος, χαραδριίνες. Αναγνωρίζεις τους γλάρους και τους ερωδιούς όσο προχωράς ανάμεσα στις ξύλινες κουπαστές -απαραίτητο το καπέλο κι ένα μπουκάλι νερό.
«Πότε σταματάει το περπάτημα;» διερωτάσαι, αφού τα πουλιά που παρελαύνουν στον ουρανό είναι το μοναδικό στοιχείο που αλλάζει το ντεκόρ. Μετά από ένα τέταρτο βαδίσματος, ξεπροβάλλει μπρος μας το «θαύμα»: Αρχαιότροποι κίονες, κοντά σε συστάδες από γκριζωπά φύκια είναι οι δύο κυρίαρχες εικόνες που ορίζουν το σκηνικό. Ακολουθείς τους κίονες και σε πέντε λεπτά, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα απαράμιλλο θέαμα, όπου δεκάδες τέτοιοι στύλοι (που έπαιζαν ουσιαστικά τον ρόλο υποστυλωμάτων για το πάλαι ποτέ εργοστάσιο) φτιάχνουν ένα οπτικό λούνα παρκ. Το μέρος προσφέρεται για ήλιο και παιχνίδι με τον φακό.
Στρώνουμε πετσέτες σε αυτό που λέγεται με την άγνοιά μου πάτωμα, ξαπλώνουμε, μαζεύουμε ήλιο. Αποφασίζω μετά μια ώρα να σηκωθώ, να περπατήσω τον χώρο. Το λάθος είναι ότι το κάνω με γυμνές πατούσες και εισπράττω την εμπειρία κάθε μικρό και μεγάλο πετραδάκι να χαράσσει το δέρμα. Το σωστό είναι ότι πάνω στον πανικό μου βλέπω την ευκαιρία να βουτήξω.
Στην αρχή, νομίζω ότι μπροστά μου είναι θάλασσα αλλά αυτό που κείται μπρος μου είναι μια στενή λωρίδα ανάμεσα στην ακτή και το κτήριο του κάποτε ζωντανού από τη ζωή των ψαριών εργοστασίου. Πρόκειται για ένα στενόμακρο μικρό ποτάμι γεμάτο μαύρα φύκια και κοράλλια αλλά και ψάρια που πετάγονται απρόσμενα και σε λίγα δευτερόλεπτα από το βυθό προς την επιφάνεια. Στην αρχή, παρατηρώ και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, παίρνω την ευκαιρία και βουτάω. Συνειδητοποιώ ότι τα μαύρα κοράλλια μου χαϊδεύουν την κοιλιά και, όσο κολυμπάω, ψάρια ίπτανται δίπλα μου και από πάνω μου.
Το παράξενο σκηνικό με τρομάζει αλλά, από την άλλη, με κάνει -μόλις περνούν τα πρώτα δευτερόλεπτα-, να αισθάνομαι ατρόμητος, γιατί με υπερβαίνει μια παράξενη αίσθηση που με γεμίζει με απορία για το αν υπάρχει κάτι να με τρομάξει. Ξεπερνώ τον φόβο και κολυμπώ μέχρι να βαρεθώ –μετά από περίπου ένα δεκάλεπτο- τη μικρή διαδρομή και τους περιορισμούς της.
Βγαίνω να μαζέψω πέτρες και κοχύλια και αφού τελειώνω το πρώτο ξεδιάλεγμα τραβάω για το μικρό κτήριο της αποθήκης που βλέπει σε μια άλλη ακτή της παραλίας. Εδώ, τα πράγματα είναι πιο απαιτητικά, αφού η παραλία είναι γεμάτη μεγάλες, κοφτερές πέτρες και πρέπει να κατέβεις μια μικρή αλλά κακοφτιαγμένη ξύλινη σκάλα. Στην παρέα μου -που με ακολουθεί στο κατέβασμα- πονάνε οι κνήμες της, κουσούρι από ατσαλιές μετα-εφήβων –να προσέχετε επομένως τα πόδια σας πολύ.
Πλατσουρίζουμε τα πόδια μας αλλά οι βράχοι δεν «αστειεύονται», κόβουν και μας δυσκολεύουν. Βγαίνω και κοιτάζω το ρολόι μου. Είναι βαθύ μεσημέρι αλλά υπολογίζοντας την ανάγκη να χαλαρώσουμε και να μαζέψουμε ήλιο εκ νέου, επιστρέφουμε στο μάζεμα παράξενων μη πολύτιμων πετρωμάτων για να σπρώξω την ώρα παραπέρα. Διαλέγω και μαζεύω, σχηματίζοντας έναν μεγάλο σωρό, όσο η παρέα μου βρίσκει τα σημεία για τις σέλφι που θα ακολουθήσουν. Αφήνω τον σωρό μετά από λίγο, για να εκτελέσω χρέη «σκηνοθέτη και ηθοποιού» με φόντο τις κολόνες. Κουραστήκαμε, ώρα να ξαπλώσουμε στις σκονισμένες από άμμο, πετσέτες. Σκιά λιγοστή, στριμώχνουμε στους τοίχους τα κεφάλια μας, τα πόδια σιγοψήνονται.
Τη μια ώρα που ακολουθεί μέχρι να σηκωθούμε για να πάρουμε τον δρόμο της επόμενης στάσης, θα υποστούμε: τον φυσικό κάματο, την άμεση νοσταλγία από την χλαπαταγή των ψαριών, το «σπάσιμο» της συνειδητοποίησης ότι οι ώρες φεύγουν νερό. Όμως, καμία ως τώρα, ιστορία σε τραπέζια γνωστών και φίλων από όσα ακολούθησαν, δεν μπορούν να εκτοπίσουν την εμπειρία να νιώθεις λίγο «άνθρωπος-ψάρι» σε ένα μέρος-έκπληξη, όπου τα πλάσματα νερού και αέρα έχουν φτιάξει εκείνη τη συμφωνία πραγμάτων ώστε να αισθανθείς μοναδικός.
Αν σας βγάλει ο δρόμος στη Σικελία μην παραλείψετε τη μικρή αλλά πολύτιμη στάση. Κι αν έχετε άνεση χρόνου και θάρρος, αλλάξτε το βράδυ στο μέρος (σ.σ. το μόνο που μετανιώσαμε που δεν έγινε). Με θέα τα αστέρια, κάθε σας εμπειρία θα γίνει ακόμη πιο πολύτιμη, καθότι αστρική.
