Το 2024 προβλέπεται ότι θα είναι μια χρονιά-ρεκόρ για τον παγκόσμιο τουρισμό, με τον τζίρο της βιομηχανίας να ξεπερνά το προηγούμενο υψηλό, του 2019. Με τις όποιες αμφιβολίες γύρω από την ασφάλεια των ταξιδιών να έχουν πλέον ξεδιαλυθεί, οι τουρίστες επιστρέφουν δυναμικά μετά την πανδημία. Όμως ακόμα και σε μέρη που υποδέχονταν εκατομμύρια ξένους εδώ και δεκαετίες, οι ταξιδιώτες μοιάζουν πλέον να μην είναι και τόσο καλοδεχούμενοι.
Στην Πάλμα της Μαγιόρκα, το τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαΐου, με την έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν, περίπου 10.000 άτομα βγήκαν στους δρόμους. «Όπου και εάν κοιτάξεις, όλοι είναι ξένοι», έγραφε ένα πλακάτ. «Ζούμε από τον τουρισμό, αλλά ο τουρισμός δεν μας αφήνει να ζήσουμε», ήταν ένα άλλο σύνθημα. Το μήνυμα της διαμαρτυρίας ήταν ότι ο τουρισμός κάνει τη ζωή ανυπόφορη για τους ντόπιους, σύμφωνα με το BBC.
Πώς, όμως, στράφηκαν κατά του τουρισμού προορισμοί που εδώ και πολλά χρόνια ζουν από τους τουρίστες; Η απάντηση είναι σύνθετη.
Δεν είναι μόνο η μεγάλη επιθυμία του κόσμου να ταξιδέψει μετά την πανδημία και τα lockdowns, αλλά και το γεγονός ότι σήμερα, πολλοί περισσότεροι άνθρωποι έχουν τα χρήματα να ταξιδέψουν. Άλλωστε, ακόμα και σε αυτή την εποχή της μεγάλης ακρίβειας, τα ταξίδια παραμένουν εξαιρετικά προσιτά. Και αυτό φέρνει στο προσκήνιο μεγάλα ερωτήματα σε σχέση με το μέλλον του τουρισμού.
Στις Βαλεαρίδες Νήσους της Ισπανίας, η συσσωρευμένη τουριστική ζήτηση μετά την πανδημία έχει συνεισφέρει στην αύξηση των ενοικίων σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ντόπιοι δεν μπορούν πια να πληρώσουν για να ζήσουν στην ίδια τους την πόλη. Στην Ίμπιζα, ένας σεφ κοιμόταν στο αυτοκίνητό του εδώ και τρία χρόνια. Νοσοκόμες, γιατροί και αστυνομικοί δυσκολεύονται να πληρώσουν ενοίκιο με τους μισθούς τους.
Οι ντόπιοι νιώθουν συχνά σαν κομπάρσοι στην ίδια τους την ταινία, διαπιστώνει το BBC.
Στα Κανάρια Νησιά, ο τουρισμός ευθύνεται για το 35% του ΑΕΠ και το 40% των θέσεων εργασίας. Όμως, καθώς οι μεγάλοι αριθμοί των ταξιδιωτών οδηγούν πολλούς ιδιοκτήτες ακινήτων να τα διαθέσουν για βραχυπρόθεσμες μισθώσεις, οι ντόπιοι βλέπουν τα ενοίκια να εκτινάσσονται, σε μία περιοχή που έχει το χαμηλότερο μέσο εισόδημα σε ολόκληρη την Ισπανία.
Εκεί, το κόστος ζωής δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα, καθώς οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις του τουρισμού μοιάζουν πλέον να λαμβάνουν μη βιώσιμες διαστάσεις.
Οι τουριστικές περιοχές με τα πολλά ξενοδοχεία και τις πισίνες χρησιμοποιούν εξαπλάσιο νερό από τις οικιστικές περιοχές. Οι πόροι και οι υποδομές που πιέζονται είναι ανάμεσα στους βασικούς λόγους για τους οποίους 20.000 άτομα βγήκαν στους δρόμους στα τέλη του Απριλίου.
Στην Βενετία, οι κάτοικοι πέτυχαν μια μεγάλη νίκη, όταν τα κρουαζιερόπλοια απαγορεύτηκαν στο βιομηχανικό λιμάνι της πόλης. Όμως σήμερα, ο πληθυσμός της Βενετίας έχει πέσει κάτω από τα 50.000 άτομα, έναντι 150.000 που ήταν τη δεκαετία του 1970, και αυτό γιατί οι Ιταλοί αδυνατούν να καλύψουν το κόστος στέγασης σε μία πόλη όπου, όπως λένε, υπάρχουν περισσότερες κλίνες για τουρίστες παρά για ντόπιους.
Ο κίνδυνος σε πόλεις όπως η Βενετία είναι η μετατροπή τους σε άλλες «Disneyland», καθώς οι κάτοικοι αναγκάζονται να φύγουν, τα σχολεία, τα σούπερ μάρκετ και τα κανονικά μαγαζιά κλείνουν, με την περιοχή να παίρνει τη μορφή ενός ιστορικού θεματικού πάρκου.
Ένα μέτρο που εφαρμόζεται σε όλο και περισσότερες περιοχές με πρόβλημα υπερτουρισμού είναι η ρύθμιση της ροής επισκεπτών στις ώρες αιχμής. Αυτό μπορεί να γίνει με τη χρέωση εισιτηρίου για όσους δεν σκοπεύουν να διανυκτερεύσουν στην πόλη (π.χ. τουρίστες κρουαζιέρας), όπως συμβαίνει στη Βενετία. Πολλά διάσημα ιστορικά αξιοθέατα ανεβάζουν τις τιμές των εισιτηρίων για τους τουρίστες.
Άλλωστε, το νέο μότο που υιοθετούν όλο και πιο πολλοί προορισμοί για τον τουρισμό είναι «χαμηλός όγκος, υψηλή αξία», καθώς προσπαθούν να στραφούν σε ταξιδιώτες που θα ξοδέψουν περισσότερα χρήματα και θα είναι πιο ευαισθητοποιημένοι ως προς τον αντίκτυπο της παρουσίας τους σε ένα εύθραυστο περιβάλλον.
Συχνά, οι τουρίστες ενθαρρύνονται να αποφεύγουν την περίοδο αιχμής ή να επισκεφθούν παρόμοιους αλλά λιγότερο δημοφιλείς προορισμούς. Αλλού, περιορίζονται σκόπιμα οι χώροι στάθμευσης, για να αποθαρρυνθούν ταξιδιώτες που θα έρθουν με το αυτοκίνητό τους και δεν θα διανυκτερεύσουν, επομένως δεν θα αφήσουν παρά ελάχιστα χρήματα στην τοπική οικονομία. Όμως για τον Κορεάτη που περίμενε χρόνια για αυτό το ταξίδι στη Γαλλία, σίγουρα θα ήταν αδιανόητο να μην δει τον Πύργο του Άιφελ.
moneyreview.gr
