Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης
Δυόμιση μήνες μετά την επιβολή των πρώτων περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας και δεκαπέντε μέρες από την έναρξη της σταδιακής άρσης τους και αποδεικνύεται ότι το πιο εύκολο ήταν οι απαγορεύσεις, που βρήκαν αμέσως εφαρμογή λόγω του διάχυτου φόβου για την άγνωστη και επικίνδυνη απειλή και το πιο δύσκολο είναι η επιστροφή σε μία υποτυπώδης έστω κανονικότητα
Διότι το πρώτο επιβλήθηκε ουσιαστικά εκ των πραγμάτων και αρκούσε ο πανικός, που προκάλεσε κυρίως το δράμα της Ιταλίας, ενώ τώρα απαιτείται σχέδιο. Σχέδιο με πλήρη συναίσθηση και ιεράρχηση των κοινωνικών αναγκών, της οικονομίας, αλλά και υπολογισμός του υγειονομικού κινδύνου που παραμένει. Η εύρεση της ισορροπίας ανάμεσα σε αυτά τα δεδομένα, ώστε να εκκινήσουν ξανά η οικονομία και η κοινωνία, χωρίς όμως να ρισκάρουμε άμετρα τη δημόσια υγεία, είναι εξαιρετικά δύσκολη άσκηση και μάλλον το στοίχημα χάθηκε κάπου ανάμεσα στην Ομόνοια, τις εκκλησίες, την άφαντη μάσκα του πρωθυπουργού και τις χωρίς απήχηση πλέον συστάσεις των λοιμοξιολόγων, του Τσιόδρα συμπεριλαμβανομένου.
Η αξιοπιστία των αρμοδίων (κυβερνώντων και διαφόρων επιτροπών) επλήγη όταν έκαναν διακρίσεις στις πλατείες, επέλεξαν να ανοίξουν τις εκκλησίες και όχι τα πάρκα, τα μεγάλα εμπορικά κέντρα και όχι τις καφετέριες και τα εστιατόρια. Όταν τα έκαναν μαντάρα στην παιδεία, τον πολιτισμό και τις παραλίες. Όταν δεν μπορούσαν να βάλουν ικανό αριθμό μέσων μαζικής μεταφοράς, προκαλώντας οι ίδιοι συνωστισμό στα λεωφορεία.
Όταν τη μία συνιστούσαν μη χρήση μάσκας, την άλλη την έκαναν υποχρεωτική και στο τέλος άφησαν τον Μητσοτάκη (και τον Τσίπρα) να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν ισχύει ούτε το Χ (χέρια), ούτε το Α (αποστάσεις), ούτε το Μ (μάσκα)! Είναι απορίας άξιο γιατί παραμένει, έστω και τρεις φορές την εβδομάδα, αυτή η… «εκπομπή», που θα έλεγε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με την ενημέρωση από το δίδυμο Τσιόδρα και Χαρδαλιά. Τους ακούει κανείς;
Ουσιαστικά μπαίνουμε στη φάση που λέγεται ανοσία της αγέλης, χωρίς να το ομολογούμε ανοιχτά. Απλώς στηριζόμαστε στο γεγονός ότι ο ιός δεν πρόλαβε να μεταδοθεί ευρέως στην κοινότητα και έτσι έχουμε περιθώρια (και την εμπειρία και ενδεχομένως κάποιες καλύτερες υποδομές σε σχέση με τον Μάρτιο) να αναμετρηθούμε μαζί του με καλύτερους όρους. Ελπίζουμε ότι έχοντας το παράδειγμα της Σουηδίας θα τα πάμε καλύτερα.
Όσοι φοβούνται ακόμα, ειδικά οι ευάλωτοι στην υγεία τους, προσπαθούν να προφυλαχθούν. Οι υπόλοιποι κυκλοφορούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα – κι όποιον πάρει ο χάρος. Όποιος μέμφεται εκείνους που λένε ότι δεν υπήρξε ποτέ κορωνοϊός και όλα ήταν μία… συνωμοσία, ας κοιτάξουν προς την μεριά των αρμοδίων, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν να τροφοδοτήσουν τέτοιες τρέλες.
Όσοι πίστευαν στο μεταξύ ότι η κρίση θα μας διδάξει κάτι, μάλλον διαψεύστηκαν. Ούτε τον κόσμο δίδαξε (άντε να μείνει η συνήθεια πλυσίματος των χεριών και λίγο καθημερινό περπάτημα παραπάνω, τίποτα περισσότερο).
Ούτε την κυβέρνηση, που τρέχει πίσω από τα προβλήματα για να δώσει λύσεις. Ακόμη και για τον τουρισμό, που είναι ο πιο κρίσιμος τομέας της οικονομίας αυτή την εποχή, έπρεπε να περάσει δυσανάλογα μεγάλο διάστημα για να υπάρξει ένα κάποιο σχέδιο. Με το φόβο πλέον ότι μπορεί να πάει ΧΑΜένο κι αυτό…
